Refika Doğan Şiirleri - Şair Refika Doğan

önce tohum emdi memesini toprağın
sonra müjdesini verdi yaprağın
filizlendi gövde, dal oldu
dala yaprak şal oldu
………………..öyle mutlu ve
…………………….umutlu

Ömür dediğimiz şey bir yaprak dökümüdür,
Yeşeren ve tomurcuktan bir çınara dönüşen...

Kimler kondu gölgesine
Kimler ağladı güldü,
Kimler alları giyinip

Havası suyuyla çeker oralar beni,
Mecnun gibi kuytulara soralar beni.

Gümanım var karlı dağlar kalkmaz aradan,
Anaya babaya dosta selâm buradan.
Gözümde tütüyor sıla, nasip Yaradan,

Erenler ceminde gönül demlenir,
Zikrimin sahibi Yaratan, sana...
Aklım havsalası sende imlenir,
Fikrimin sahibi Yaratan, sana...

bu türküler sana can...

Dedim: Duydun mu gönlüm çığlığımı yadında
Karanın en hasına bürüldüm gidiyorum…
Türküleri vurdular turnanın kanadında
Yine bir bilinmeze sürüldüm gidiyorum…

Baba…
Bugün kendimi yapayalnız hissettim...koca evrende minnacık bir çakıl taşı gibiydim; hoyrat ayaklar basıp geçtikçe savruldum oradan oraya...
Sana öyle gereksinim duydum ki baba! Ne olurdu bugün, sadece bugün yanımda olabilseydin, keşke…

Sen utkumdun,
Sen tutkum,
Göz pınarımdaki kum...

Sabır taşım,
Arsız başım,

İrinli yaraya tuzları basma
Ne varmış giymişsen patiska basma
Kucakla toprağı yüreksiz basma
Döneceğin yere terin silkele!

Bu bozuk düzenin dedim: 'çarkına'

Mahzun gözde akan yaşım,
Ekmeğime katık, aşım…
Eğilmeyen mağrur başım;
Kırmızı…

Ak gerdanlı yüce dağım,

Serap Hocam' a...


Onulmaz yaraların kanadığı bir anda
Sıcak bir dost sesinin arandığı zamanda
Meşum kaderimle ben baş başayken bu handa