Refika Doğan Şiirleri - Şair Refika Doğan

-Ey, zaman denilen nehir; sahi, ne değişti sen akarken...-

Fikirler farklı farklı olmazsa, tartışılarak, paylaşılarak irdelenmezse ve kabuller kadar tepkiler de hayatın ve demokrasinin vazgeçilmez bir gerçeği olarak görülmezse dünya nasıl gelişir, nasıl güzelleşir, nasıl ilerler, nasıl bütün insanlığı içine alır?

İnsan özünü nasıl besler, nasıl gelişir /geliştirir kendisini ve nasıl inanır, umut eder yarınların daha güzel ve aydınlık olacağını?

Sekerek süzüldü bir ürkek ceylan
Güzel gözleriyle
Baktı da baktı
Özünden özüme
Sanki nur aktı!
Dedim ki:

Hakk’ a giden yolda ibre şaşınca,
Dönüp de geriye kurulmak gerek!
Burgacın içinde özün taşınca;
Yıkılan bend ile durulmak gerek!

Gelişen teknolojinin nimetlerinden yararlanmanın yanı sıra, hemen her kesimden sitem edip kızanlar da çoğunlukta.
Kimse çıkıp: "Bu teknolojiyi yapan da kullanan da insanın kendisi. Yani biz, siz, onlar" demez!

Benliğinin arka bahçesine yığdığı çöpleri –yaşamını kolaylaştırma amacıyla geliştirdiği- teknolojiye döken insan, bilmez mi kendi eliyle kendisini, neslini, geleceğini, evreni kirleterek yarattığı her kaybın yine kendisine döneceğini?

Her şey nasıl metalaştırıldı nasıl bu hale getirildi, anlayabilmiş değilim!

Sen özelsin…
Değerli,
Yaşamın anlamısın...


Terazideki dengem,

-Tutkun' a-



Yumruğu göğsüne hep vura vura,
Açılsın içinde bir derin yara.

Derinin derininde, dipte esmer hayatlar
Yalnızlık avlusunda, ipte esmer hayatlar..



Kapattım gözlerimi kulaç açtım maziye

-Uğruna can gömleğini sıyırıp atacak kadar sevmektir, vatan-


Vatanı sevmek bir yürek işidir
“Fikir çatısında” bölme kulları
İkilik fitnenin azı dişidir

Özümün kanadığı, yüreğimin çığlık çığlığa -uzağında- bir gölgeye elini uzattığı anda kâğıda dökülen damlacıklar,
Can...



Gidemediğim deniz,

Gönül ferman dinlemiyor
Sanma yanıp inlemiyor
Başkasını ünlemiyor
Dilde sen, ceylan gözlüm!

Aslı bizdik, bizdik Kerem