Refika Doğan Şiirleri - Şair Refika Doğan

Yâr dedim yaradan yoluna serde
İblisin kolunda harap olmadım.
Riyâyı gözüme çekmedim perde,
Peçenin gizinde kaba dolmadım.

Sırtlanın ilinde Yunusdur adım

herşey anlatılabilseydi şüphesiz yaşam daha farklı olurdu. r.d


Gözlerim ki, kara kara
Aynasında zülfün tara
İşte mizan işte dara

Sevmek, bazen bağrına taş basarak geri çekilebilmektir; sevilenin mutluluğu, sevdanın onuru adına... r.d

İnan ki yerim yok senin yanında
Kalırsam ölürüm ben, biliyorum!

sıyırıp atınca can gömleğini, geride kalan mânâ insan dediğin…

Bir küçük pencere, bir çizgi ufuk
Yedi renkli gözdür insan dediğin…
Yedi deniz yedi dağ dip ve doruk
Ortasında sözdür insan dediğin...

Giyinmiş kırmızı kazak sevdiğim,
Uzaktan ikrârım aldı mı dersin?
Kolunda kara bir bezek sevdiğim,
Vuslata daha çok kaldı mı dersin?

hepimize ait bir dünyada ben sana
sen başkasına ait…
yanlış adreste
yanlış duraktaki ben, yazık ki
seviyorum...

" En çok konuşması gerekirken “ bir şey konuşamayan “ lar konumuna düşürülen öğretmenlerimize..." r.d



sevgili öğretmenim;
okul bir bahçe, sizse bahçıvan...

Özgür iradenin sesi Ozanlarımıza...


Asırlar ötesinden günümüze gelen ses,
Sazını halktan alır, ben halkım der ozanım!
Onun anladığını anlaya/bilmez herkes,

Ucu yanık resmimi yırt at! Unut ismimi,
Kirlenmesin kirpiğin, tozumla bırak beni!
Ne gönül ver ne de an, aşk’a ırak cismimi,
Sana yalan hülyalar, özümle bırak beni!

Desem ne çare?

hani
sen, kara gözlüm
yüreğimdeki ikinci tutkum;
sarmıştı gönül evini sevgi sarmaşıklarım!

hani