kalbi baştan çıkaran, nefse yoldaş olan sevgidir;
Birinin insanlığını sever, ötekinin fiziğini.
Gülünce cennet sunanı sevmezde, gider güzel öpüşene.
Belki sende huzur bulur ama onla eğlenmeyi sever.
Sen tüm mahremiyetini ona saklarsın sende bunu sever.
Ama bir başkasının çıplak vücuduna bakmayı daha çok sever.
Dudaklarımı öpüp, şiirlerime doğru yol alan kelimelerin.
Bir gün dudaklarınla buluşacağını ummaktan öte değil tüm bu şiirlerin yazılış sebebi.
Tercüme etmek isterdim sensizliğin o kekremsi tadını.
Ancak yaşamla ölüm arası bir araf nasıl kelimelere dökülür bilmiyorum.
Ama başına gelsin diye her gün dua ediyorum...
Kar tanelerinin birbirini teğet geçtiği bir İstanbul sabahında terk ettim onu.
Oysa koşup sımsıkı boynuma sarılmıştı.
hatta kulağıma çok üşüdüm diye fısıldayıp iyice sokuldu bana.
Daha düne kadar kalbinde yer bulamazken sevgim,
Üşüdükçe hücrelerine kadar hissetti beni.
Tamda o an arkama bile bakmadan uzaklaştım ondan.
Sen benden uzaklaştıkça,
İçimdeki hasretini bastırmak zorlaşıyor.
Unutmak bir yana, esir alıyor tüm bedenimi yokluğun.
Ne var ki kendimi yitiriyor, tükeniyorum..
Kalbini verdiklerin gitti de, tenini sundukların gitmedi mi?
Muhafazakar bir peçenin ardına da saklansan,
Ateşin onun kalbinde yanmıyorsa, yatağını da ısıtsan beyhude.
Sevmeyen herkes bir gün gider,
Aldığım her solukta göğüs kafesimden kalbime kayıp giderken ayrılık.
Bana hoşçakal deme.
Hem söylesene;
Sevgi azalıyor,
Bitiyor mu? Aşk,
sen benden hızlı hızlı uzaklaşırken.
Bazen susturulmanın tek sebebi kadın olmandır.
Evet suçlusun sen kadın;
sana bu yasakları koyan erkekleri doğurduğun için.
İşin kolayına kaçıp kavuşmaya çalışmak yerine,
Yıllarca içimize dolan ayrılığı hazmetmeye çalışıyoruz.
oluyor mu?
Olmuyor!
Yetmiyor unutmaya ömür.
Sevmeye yetmediği gibi...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!