Ayrılığa sonsuz bir inanç gibi bakın,
Zira sevmek diye bir şey yok.
Gelmeler hep gitmelere gebedir.
Ve ayrılıktan önce Aşk yoktur.
Şairlik ederim ki sizin en uzun sevileniniz henüz terk edildiğini bilmeyeninizdir.
Ne yaşayabiliyoruz dolu dizgin Sevda'yı,
Ne de özlem denen bu vebaya derman bulabiliyoruz.
Ya başlamadan bitiyor.
Yada başkasına gidiyor.
Yine yalnız kalıp içimizde kalan aşk yükünü sineye çekiyoruz...
Demekki ben seni hiç dinlememişim,
Söylediğin hiç bir sözün yüklemine dikkat etmemişim.
Senin geliyorumların bile gidiyoruma gebeyken,
Ben kurduğun her cümleye senden habersiz anlamlar yükleyip,
Sevmek adına kendimce verdiğim bu çaresiz emeğe,
Seni pervasızca dahil etmişim.
Bazıları için sevmek sperm gibidir.
Ve onlara göre aşk dedikleri bu hastalık yalnızca cinsel yolla bulaşır…
Yarım yamalak harflerle anlatılacak kadar düştü,
Bir zamanlar cümlelere yüklediğim anlamlarımın yetersiz kaldığı 'aşk'. Küflenmiş hayallere gizlenen bi özne ne zaman oldun hatırlamıyorum. Oysaki yüklemler ve yaşam seninle daha bi anlam kazanırdı...
En acısı da ruhunu boşaltıp kendine yer açmak istercesine,
Huzur bulduğum kollarınla beni bir yabancı gibi itişin oldu.
Belki o ana kadar gayri resmiydi ayrılığımızda,
sanki ben kabullenmek istememiştim...
Cenneti ayaklarının altına alıp,
Cehennemi kucaklayan kadın...
Sen şirk koştun sevişmelerinle,
Sevdamın saflığına.
Bense aşkına inanarak Adem oldum.
Alışık değiliz mutluluğa;
Tadını çıkarmak yerine altını üstüne getirip içinde bir kaç damla göz yaşı, biraz hüzün bulmadan rahat edemiyoruz.
Acı çekmek, Mutlu olmaktan daha gerçek geliyor bize.
Ah papatya;
Benim masum fahişem.
Sevenlerin, sevmeyenlerden ne farkı var.
Sanki seven koparmadı mı? yapraklarını.
Birisi çıkar karşına ellerini tutar gözlerine bakar.
Ona her şeye rağmen inanmanı ister.
Ve sen sanki bir önceki inanmaların,
Hep mutlu sonla bitmiş gibi inanırsın.
Sonra her şey yeniden başlar.
Ama unutma aşkı güçsüzler taşıyamaz bunu kanayan yaralarınla öğreneceksin.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!