Özkan Karaca Şiirleri - Şair Özkan Karaca

seni nasılda çok özledim
bir yavrunun ana kucağını istemesi gibi
akreple zehirlenen derede anıları izlemesi gibi
bir yanın kulağında yıldızlara dayanması gibi
tanın batmasında güneşi içmesi gibi

dudaklarımda kan sızıntısı
bir leke
duygularımda çan yankısı
bin hece

seni

Sen karlı dağların dizlerinde iz olan
Sen yaslı anların direğinde sis olan
Sen yaşlı gözlerimin penceresinde köz olan
Sen taşlı gönlümün hicranında söz olan

Yüreğimin acısı ile seni
kafa çerçevesinde
yutarım

Derdimin yakası beni ta
canevimden

hayat bu ya...
yakılarak küllenen anıların izi
geçmişin harabelerinde sırlarını
kalbin odasına tozlarını
bırakarak çekilir

Yaş otuz
saatlerin akrebi vaktimizi
içten içe kemirerek
ruhumuzun can özünü
damla damla eriterek
aynaların cenderesinde kırılarak

Uzaklığın gümüş ışığı
bağrıma senin hayalini serdi
yüreğimin kiliminde sen yürürsün
uzaklığın ipi sana el verdi

senin hayalinle içimde şan kurdum

sen gittin gideli
kaldırımların bataklığında
ayaklarım yutuldu
sokakların yataklığında
kanım tutuldu

seni nasılda
hayalimin
cam kavanozuna hapsetmiştim
ara sıra anın kırıkları çarpan
bazen de acı ısırıkları atılan
olmuştun

Sen benden gittin gideli, şizosfen günlerin sataşmasıyla gölgemin ardında yitik kaldım. Gönlümün acısında ezilerek sukut ettim.
Senin gözlerin ummanların yerine yıkık vurdu.
Anıların kâbus bakışıyla vakitler bana deli oldu

Uzaklığın dilinden acı azık aldım. Hafakanların çarpıntısıyla
yüreğimi kıstığım sert veda oldu. Karlı geçmişin soğukluğuyla