O mühürlü hülyaların bedelini ödediğim gün
Yıkılır saltanatın, ıstırabım kalır
Köhne gönlümün alacası söndüğü gün
İhtiyar gözlerimde kahrım kalır
O küflü zındandan, o hayal yangınından
Senden önce bilmezdim bu yarayı
Ne ağlamayı bilirim ne de sarmayı
Gel artık nolursun, açma arayı!
Kış gibi üşüyorum, yaşarken baharı
Senden önce bilmezdim hayatı
Sen el değmemiş yaylalarda toprağında güzelsin
Güneş görmeyen vadilerde kokuna erişilmeden
Sen kirli düşüncelerden uzak saf sevgilere özelsin
Bırak da uzaktan seveyim seni denizini kirletmeden
Sen öksüz bir çocuğun masum gülüşünde güzelsin
Hala dönecekmişsin gibi bekliyorum
Daha yitirmedim o tatlı gülüşlerini
Hala anlatacakmış gibi biriktiriyorum
Düşe kalka yaşadığım bu sefil halimi
Anımsıyor gibiyim ilk kavuşmamızı
Bu hayata bir sen borcum var
Nasıl ödeyebilirim bilemiyorum
Tenin kardan Gözlerin sonbahar
Nasıl yaşayabilirim sen olmadan
Gerçek olamayacak kadar güzelsin
Bu şehir yokluğuna alışamadı
Dalgalar seni dilenirken kıyıya
Martılar daha ürkek çırpınıyor bu aralar
Bakma o çok sevdiğimiz şarkılara
Her melodide bir hatıra sararıyor artık
Daha yalpalanmadım ki yokluğun sokaklarında
Daha doğmadı güneşim, dokunamadım serabına
Hüzün damıtıp bulutlara; ıslanmadım yağmurunla
Bu bir veda değil! daha kurumadı gönlüm dallarında
Hatırla! ansızın kaybolan ruhumu ılık gülüşünde
Ah! bu yalnızlık cehennemden gelme
Bu mahşer kargaşasında
Bu sesler ordusunda
Kimsesizliği yaşıyorum yeniden
Anlayanım yok, soranım yok
Gülümsüyor gibiyim; ağlayasım çok...
Koşuyordum sana ayaklarım yalındı
Yaslanıp düşüne gülüşünle ısındım
Hava yağmurlu gönül yangındı
Vurulup gözlerine yüreğine sığındım
Ayları bilmem mevsim hazandı
İncinmiş ufukların ötesinde yaşıyorum
Uzadı gölgeler yer gök seninle yıkanıyor
Küflü duvarların ardında umutla direnirken
İpekten güvercinler musallada yatıyor
Bir muamma artık seninle birlikteliğimiz
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!