Orhan Tuncay Şiirleri - Şair Orhan Tuncay

Suçu yok ki aşkın hiç
Suç benim umutlarımda
Suç senin kuşkularında
Öyle yalnız kalmışız
Bencillik kuytularında

Üşüyor içim dışım
Elim ayaklarım saçım
Üşüyorum arkadaşım

Benzim bitik soluk
Kaskatı dizlerim donuk

Geniş zamanlarda sevdim seni
Büyük mekanlarca sevdim
Kainatla bağladım gönül telini
Ruhumu açtım yoluna serdim

Dar zamanlara ittin sen beni

Hüzünlü bir tren kalkarmış
Uzak istasyonun birinden
Uğurlanan bir uçak süzülürmüş
Günün birinde ağlayan göklerde
Bir otobüs tozu dumana katarmış
Gurbet yollarını aşmak, ulaşmak için.

Bir tereddüt var
Bir kararsızlık herkeste
Bilmiyor kimse ne zaman nerede
Sadece beyinlerde çöreklenen bir yılan
Ne zaman ne zaman?
Bir kargaşa bir telaş

Tüm süksesiyle doğar İstanbul güne
Tüm ihtişamıyla sarmalar bizleri
Geçmiş süzülür tarih derinliklerinden
Başlar metropol şafağında İstanbul günleri

Simitçiler simit satar, tablalarda susamı

Bir zamanlar şu kalbimi ateşinle delmiştin.
Bilir misin seni nasıl ölesiye sevmiştim?
Bilir misin sana nasıl şu gönlümü vermiştim?
Anla beni, iste beni, sev beni demiştim.

Şimdi çok geç sensiz bomboş şu zavallı kalbim.

Neyler üflenirken inceden
Alemde sesler susar
Devran dönerken niceden
Alınan nefesler susar

Gündüz beklenirken geceden

Ben sözcükler basan kalpazan
Yazdıklarımın hepsi yalan
Sözlerim uydurmaca
Sen de dinle, sen de oyalan

Atalarım anlattı doğayı eğriltmeyi

Vazgeçmek istiyorum gönlümden
Günlerimden, senden, kendimden
Beni bırakmayan düşüncelerimden
Olur sanıyorum, vazgeçemiyorum

Vazgeçmek istiyorum emellerimden