Okan Kuzu Şiirleri - Şair Okan Kuzu

Sözlerin bir şiir sanki.
Gözlerin roman gibi.
Baktıkça ta derinlerine.
Sürükleyip götürüyor beni.

Ellerin zaman gibi.

Sabahsız bir gecenin karanlığındayım şimdi.
Çığlık çığlığa bütün sessizlikler.
Ve bir ürperti var üzerimde,
Ağlaşmakta bütün gülücükler.

İzahı olmayan bir yalanım oysa ben.

Bir sen var içimde hala.
Anlatamıyorum.
Gözlerimin önüne gelip gelip gidiyorsun.
Dudaklarımı dokunuyorsun ufacık parmaklarınla.
Ne olur gitme diyorum.
Ağlıyorum.

Bir gün yağmur yağmazsa yaşadığın şehre,
Bilki ölmüşümdür ben.
Loş bir sokak lambası altında,
Islak kaldırımlarda yok olmuşumdur.
Elimde yırtık bir resmin vardır inan ki.
Ceplerimde ise güzelliğini anlatan,

Şimdi, arkama dönüp baktığımda,
Onlarca kırık hayal ve tonlarca sarkık gözyaşı görüyorum.
Bir acıdan diğerine kaç saatte gidildiğini iyi bildiğimden seviyorum sanırım,
Fazla hüzünlü duygusal yolculukları.
Ama acının da sevilebileceğini öğrendim mesela.
Bir kadını sevmenin acıyla doğru orantılı olduğunu anladığımda,

Bana söz ver AŞKIM!
Bir daha asla ağlamayacaksın.
Gittiğimde bile.
Bittiğinde bile.
Gözlerinden akan her damla yaşın
Ben olduğunu,

Bir gün karaniığa uzanıp,
Tutarsan ellerimi,
Sakın bırakma.
Bırakma ki o elleri,
Sonsuza kadar sarsın seni.

Şimdi tam zamanı aşklaşmaların.
Öylece sevişmelerin.
Gecelerde uzun bu sonbaharlarda.
Bütün tabiat olayları müsait sevdalara.
Korkuların bir manası yok.
Nefret itilmeli bir kenara.

Ne güzel gülüyordun mesela.
Bir gülü kıskandıracak kadar özel,
Bir gökyüzünü utandıracak kadar mavi.
Parmak uçlarında yitik bir aşkın kalıntıları vardı.
Gömlek ceplerinde ise gözyaşlarından biriken can kırıkları.

Çok sevmek, aynı zamanda da bir o kadar nefret etmek...
Kafayı yemezsem iyi.
Bu aşk ve mutluluk denen şeyleri bir arada bulabilmek ne zor şey.
Bunu bulabilmeyi hiçbir zaman başaramayacağımı biliyorum artık.
Yoruldum...
Bir o kadar da çok kırıldım.