Necdet Erem Şiirleri - Şair Necdet Erem

Güzelliğin emanet, malın sanıp aldanma.
Veriliş sebebi var, unutup hor kullanma.

Bak çevrene aldanmış, nice talihsizler var.
Hiç ummadığın bir an, dünya olur sana dar.

Ey gafil nefsim söyle, gel biraz da söz dinle,
Gidenler yalnız gider, kimse gelmez seninle.

Ne buldun söyler misin, bu hayat oyununda,
Görmezmisin ecelin, kemendi var boynunda.

Gerçek dostluk yoktur, unutma bunu,
Her sevginin vardır, illa bir sonu,
Dostluk kutsal duygu, tartışma onu,
Hatasız dost dersen, dostsuz kalırsın.

Her şeyin vardır ki, sahtesi has’ı,

Narına sabrederken,
Nuruna şükrederim.

Her şeyi senden bilir,
Her şey senindir derim.

Yıllar yılı hasretinle yaşadım,
Şu dertli gönlüme yar bulamadım.
Kalmadı kararım tükendi sabrım,
Huzura varacak yol bulamadım.

Çağlayarak aktım ben seller gibi,

İnsan olarak hepimizin ham hayalleri,
hatalı veya yanlış hal ve davranışları vardır.

Dürüst insanlar hayalleri engelleyen perde,
hataları gösteren mercek veya röntgen şua-ı gibidir.

Yoluna ölmeyi,
Yanında dirilmeyi,
İsterim,
İsterim.
Sevgili peygamberim.
Çok,

Her mevsim bahar, geliyorsa da,
Yoksunki yanımda bana ne ondan.
Çevremdeki her şey neşelense de,
Yerini dolduran, olmuyor ondan.

Senin aşkın çok derinlerde inan.

Açıp ta gözümü, bakamaz oldum.
O güzel yüzünü, göremez oldum.
Verdiğim sözümü, tutamaz oldum.
Ey dost söyle nedir, bu garip halim.

Ben beni nedense, tanımaz oldum,

Mazi denen âleme, bu günüde yolladık.
Yarına hayallerle, ne umutlar bağladık.

Bu gece çok kimseye, son gece olabilir.
Sabahı görmeden, ömür son bulabilir.