Naime Özeren Şiirleri - Şair Naime Özeren

GİTTİN

O güzel yüzüne mihrabım derdim
Uğruna ömrümü, aşkımı verdim
Sabır güllerini hep sana derdim
Aşkın şarabını içip de gittin…

GİTTİNİZ

Gittiniz…
Bütün göçmen kuşları alıp terkinize
Ayak sesleriniz de düştü peşinize
Tükendi cıvıltılar sahillerde…

GEÇİVERDİ GENÇLİK ÇAĞI

Gül yanakta al mı kaldı?
Dudağımda bal mı kaldı?
Sanki coşkun bir pınardı,
Akıverdi Gençlik Çağı…

GEL DE BANA SOR

Hasretin acısı yürekte bir kor,
Aşk ile yanmayı gel de bana sor,
Ateşi küllemek inan ki çok zor,
Aşk ile yanmayı gel de bana sor…

GÖNÜL SULTANIM

Hoş geldin nazlı yâr, ey güzel peri
Bu ıssız şehrime girdin gireli
Açıldı gülşenin gonca gülleri
Şakıdı bülbülün mahzun dilleri

GURBET DEDİĞİN

Mazide kaybolur verilen sözler
Bir yanın kırılır bir yanın özler
Irayan yollarda silinir izler
Hüzündür aşığa gurbet dediğin…

GURBETİ KENDİNE MEKÂN MI ETTİN?

Yüce dağ başında bir gelin ağlar
Gelinin nidası yürekler dağlar
Çıkarmış duvağın karalar bağlar
Gurbeti kendine mekân mı ettin?

Toplayıp acı tatlı tüm anıları
Çekip gitmek istiyorum bu şehirden
Ey şehir, söyle! ...
Ne verdin hüzünden başka
Bir dakika bile durmam ama
Her sabah pencereme gelen

GÜCENDİM

Sevda ile bakmayan
Yokluğumda akmayan
Heyecanla yakmayan
Gözlerine gücendim…

GÜCÜM YETMİYOR



Gözlerin düşüyor önce gönlüme
Sevdayla bakışın sevecen, derin