Naime Özeren Şiirleri - Şair Naime Özeren

Havada üçgül kokusu var
Üçgüller hep sen sen kokarlar.
Kokunu duyumsarım bin bir özlemle
İçimde bir hüzzam şarkı
Geçebilmek için üçgül tarlasının önünden
Yolumu değiştiririm,

Sevmek yürek ister Can,
Sevebilir misin?
Dalgaların kumsalı sevdiği kadar
Körü körüne bir adanmışlıkla
Sabır öğütür değirmenlerinde
Kaç bin yıllardan beri

Bir kadın tanıdım narin güzel ve ince
Yüklenip dünyayı taşımaya çalışırdı öylece
Bir ateş yakardı kalkıp yarı gecede
Güneşi uyandırmak isterdi sadece

Tutardı sarnıcın yolunu sessizce

Yaşamak zor zanaat aslında
Madem gönderildin dünyaya, yaşayacaksın
Adam gibi yaşamak yani…
Eğilmeyi çıkaracaksın sözlüğünden
Belki kırılacaksın zaman zaman
Ama rüzgârgülü olmayacaksın

Dokunsa bir busen dudaktan tene
Bu bana sunulan büyük ödüldür
Gözlerim gözüne sürgün edilse
İstersen azat et istersen öldür...

*

Yokluğumda,
Yaşamı temize çekmeye çalışıyordum aslında
Olmadı, başaramadım…
Harcadığım onca zaman, onca kâğıt boşuna
Anladım ki susarak anlatmak çok zor
Karşındaki sus dili bilmiyorsa…

Ejderhanın gözleri epeydir üzerlerindeydi
Önce, adama uzattı ateş saçan dilini
Gecenin zifirinde, sertçe yaladı göğüs kafesini
Kaptı kolunu, sıktı mengene gibi
Boncuk boncuk terledi, buz oldu bedeni…
Yollar hep bu denli uzun muydu?

Yoruldum dinlemekten
Gerçeklerin ardına sığınan
Asılsız, boş sözleri
Şaşırdım gördükçe
Tesadüfen düşen maskeleri…
Bilmiyorlar

Kalabalık caddelerinde tek yürek
El ele koştuğumuz o koca şehir
Ardımdan alayla gülüyor şimdi
Karanlık kaldırımlarda şüpheli ayak sesleri
Nerde diyor…
Nerde sevdiğin, hani?

Beni anlamak istiyorsan yar
Bir yağmur sonrası bak gözlerime,
Neler yazılıdır bir bilsen neler…
Roman mı, öykü mü, şiir mi bilmem
Okunmaya doyulmayan kitaplar gibi
İçine sindirerek oku beni yar…