Naime Özeren Şiirleri - Şair Naime Özeren

Beline yetişemezdim o zamanlar öğretmenim,
Ellerim kaybolurdu kocaman avuçlarında.
Sayıları öğretirken çizdiğin tavşancıklar
Hala taptaze anılarımda…

Gitmedi kulağımdan güzel öğütlerin.

uçurtmamın ipini kesti

hoyrat eller

süzülüp kayboldu göklerde

Canının çekirdeği kaybolduğu an
Sanki yüreğinden bir parça kopar
İçinde kırk tane mum yanar inan
Her sabah birisi söner mumların

Ahşap, ağır kapı
Gıcırtıyla aralandı
Sesinde gizli bir ağıt vardı
Bir gölge süzüldü geceye
Ve kapı ağlamaklı,
Kapandı

Bir yanda süslü tasmaları,
Saçlarında türlü tokaları,
Avrupa’dan gelir mamaları
Sahiplerinin öz evlatları! ...
Her ay kuaföre götürülürler,
Özeldir manikür, pedikür salonları.

eğer hattat olsaydım
yüreğime yazardım ismini
ya da nakkaş olsaydım
körfeze işlerdim
güzel gözlerini
şair olsaydım bil ki

Hani bazen yapayalnızdır ya insan
Kalabalıklar içinde
Suyu çekilmiş değirmendir yaşam o an
Can, incir çekirdeğinde
Karanlıktan korkardım çocukken
Gök gürültüsünden de

SON TABLO

Son eserine başladı ressam
Tavan arasındaki dağınık atölyesinde
Bir tutam şeker pembesi aldı paletinden
Sürdü tuvaldeki bebeğin ağlayan dudaklarına

GEÇ DOĞMUŞUM ATAM

Şüphesiz sen vaktinde,
Ben geç doğmuşum Atam.
Sevdan yüreğimizde,
Erken göçtün dünyadan.

Hayatından
Bir yaprak daha
D
Ü
Ş
T