Naime Özeren Şiirleri - Şair Naime Özeren

BALIM “Berkay’ dan Balına”

Benim sevdam koca bir hüzün yumağı
Baharım güz oldu, kanıyor can kırıkları

Ayrılık ateşi yüreğimi dağladı

" Babanın erdemleri çocuklarının servetidir." derler. Sizlerin servetleri ise sabır sabır dokuyup özenle, güvenle, üstüne titreyerek büyüttüğünüz yavrularınızdır. Onlar belki yeterince belli edemeseler de sizi çoook seviyorlar inanın.

Ağaç yıkılmayınca yeri belli olmuyor bir türlü. Ben koca çınarımı kaybettiğimde dünyanın yıkıldığını sanmıştım inanın. MEĞER NE ÇOK SEVERMİŞİM DE BİLMEZMİŞİM...

KEŞKE... dememek için, hala sağsa babanız her fırsatta ona kendisini
ne kadar çok sevdiğinizi belli edin. Öyle sarılın ki...Varsın kemikleri çıtırdasın. Öptüğünüzde ıslansın yanakları, ister gözyaşınızdan isterse de salyanızdan kime ne? ... Baba sizin...

SEVGİLİ DOSTLARIM,

Müjde, müjde, müjdeeee...

Dün gece TBMM olağanüstü toplandı. Milletin sunduğu önergeler görüşüldü. Oy birliği ile kabul edildi. Resmi gazetede ilan edildi. Aynen paylaşıyorum:

Ahhh… Nerede o eski ramazanlar demek geliyor içimden. Öyle karagöz oyunlarına, direkler arasına veya başka şenliklerine yetişemedim ama başka bir maneviyat tadı vardı yine de eski ramazanlarda. Ramazan alışverişleri, iftar davetleri, olmazsa olmazı tatlıları. Fakir sevindirmeler. Mukabeleler, evlerde vaya camide kılınan teravih namazları ve ardından bayram..
Çocuktum. Çok uzun günlere rastlamıştı ramazan. Oruç tutmama izin yoktu. Bense çok özeniyordum. Ev halkının sahura kalktığını duydum. Buzdolabımız yoktu henüz. Usulca kalkıp Merdiven altındaki küpten maşrapayla soğuk su alıp bir bardak içtim ve yattım. Sabahleyin kimse kahvaltıya oturtamadı beni. ORUÇLUYUM! Diyor başka bir şey demiyordum. Nihayet öğle oldu. Evdeki büyükler açık artırmayla yarım günlük orucumu satın alma yarışına giriştiler. Asla satmadım. Sonra halam gelip yalvardı. Bak güzel kızım. Artık öğlen oldu. Şimdi yemeğini ye. Yarın da öğleden sonra tutarsın. Bir gün eder nasılsa.. Çocukların orucu öyle olur…. Epeyce düşündüm. Sonra aklım yattı. Ya da işime öyle geldi galiba. Kabul ettim halamın teklifini…
Hele de davulcuların pencere dibinde söyledikleri muzip maniler hala kulağımda tatlı ninniler gibi…Bir kaçını yazayım da zihniniz geçmişe doğru tatlı bir yolculuğa çıksın, ne dersiniz? ... Şimdilerde insanlar asla katlanamıyorlar uykularının davul sesiyle bölünmesine. Bir de araba alarmları ve köpek sesleri eşlik edince bu tek kişilik orkestraya tahammülün sınırları zorlanıyor. Böylece tatlı bir geleneğiz daha tarihe gömülüyor ne yazık…

Bereketli, huzurlu, sağlıklı bir ramazan geçirmenizi diliyorum. Saygım,sevgimle…

Öncelikle Atatürk' ü Anma, Gençlik ve Spor Bayramımız kutlu olsun diyorum biraz da yüreğim burkularak. Hem Soma' daki maden faciası, hem de ulusumuzun, çocuklarımızın, gençlerimizin çalınan bayramları, yarınları adınadır yüreğimi burkan sızı...

Zaman zaman şiirlerimin öyküsünde rastlamışsınızdır. İzmir’ in Urla ilçesinde, Özbek Köyde yaşıyorum yaklaşık iki yıldan beri. Burası sevimli bir balıkçı köyü. Urla’ya sadece sekiz kilometre. Şehrin gürültüsünden uzak ve bakir doğasıyla bir tatil cenneti sükûnet arayanlar için.

Evet, ısrar ediyorum. Bayramları çalındı ulusumun. Çocukların, gençlerin… Son yıllarda resmi bayram kutlamaları, çelenk koyma töreninden öte geçemeyince adı tatil oldu bu çok da hakedilmiş bayramlarımızın. Tatilciler de yazlıklarına geldiler bu koskoca üç günü değerlendirmek için. Özbek köy sahilleri şenlendi gençler ve çocuk cıvıltılarıyla…

Kızım benim, kuzum benim
Yangınımda buzum benim
Tatlı aşım, tuzum benim
İyi ki varsın, nur tanemsin…

*

Eskiden 30 Ağustosları kurtuluşun, zaferin, onurun gururun bayramı olarak kutlardık. Bu gün o da kutlayamadığımız bayramlar arasına katıldı artık. Eminim o kutlamaları özlüyor bu ulus.
İlgili bir anımla devam etmek istiyorum yazıma:
Sanırım 5-6 yıl önceydi. Afyon Kocatepe’ ye Zafer yürüyüşüne gidecektik 26 Ağustosta bir sivil toplum örgütünün düzenlediği. 25 Ağustos gecesi İzmir’ den hareket ettik. Toplam iki otobüs dolusu insan. Çoluk çocuk, tek yürek…
Gece ayazdı. Ağustos ayının sonu olmasına rağmen soğuk, içimizi donduruyordu. Otobüslerle tören alanının arası uzundu. Yaklaşık bir km. kadar yürüyüp Kocatepe’ ye ulaştık… Saatler sabahın 04.30 unu gösteriyordu. Tören alanında protokol ve halk yerini almıştı. Tören başladı. Garip şey… Doğrudan bir konuşmayla başladı tören alışılagelenin aksine. Günün anlam ve önemini anlatan bir konuşmaydı bu asker giysili rütbeli bir kişi tarafından yapılan. Çünkü program Kocatepe Üniversitesi ve Afyon’ da bulunan Tugay tarafından düzenlemişti. Şaşkın şaşkın bakındık sağa sola. Tam o sırada geceyi genç yüreklerden vakurla, onurla söylenen İstiklal Marşımız doldurdu, aynı anda herkes ayağa kalktı ve marşa katıldı var gücüyle.. Ardından, aynı gruptan bir ses, şimdi iki dakikalık saydı duruşu, Atatürk ve şehitlerimiz adına dedi… Herkes huşu içinde saygı duruşunu tamamladı. Töreni düzenleyenler önce bir panik, sonra hiçbir şey olmamış gibi törene devam ettiler. Ertesi gün Taarruz kararının alındığı karargâh olarak kullanılan binayı, Dumlupınar’ a kadar olan şehitlikleri ziyaretler program akışı içinde devam etti. Fakat bende iz bırakan en önemli anı İstiklal marşı ve saygı duruşumuzla ilgili bölüm oldu.

Demem o ki; Bizde böyle bir gençlik varken, henüz hiçbir şey bitmemiştir… Asla kuşkum yok, o gençler Atatürk' ün gençliği idi. Tek komut veya hareket bekliyorlardı. Hadi dense:

HAKEMLİK SENİN NEYİNE? ...

Ankara’ dan kardeş yeğen
Şeref vermiş hanemize
Diyecek yok keyfimize
Sohbet, muhabbet pür neşe

bazen dudaklarım gardiyandır dilime
yol vermez sözcüklere
gün olur ne ferman dinler ne gardiyan
dökülür duygularım ak kağıda sessizce…
bu gün günlerden yine sen Dorya
bak sana yazmak istiyor kalemim yine …

SEN HANGİ MEVSİMİN RÜZGÂRISIN YAR?

Değerli Bestelarımız Emin Afacan Hocam' a teşekkürlerimle…


Sen hangi mevsimin rüzgârısın Yar?