ARDAHAN - Hoyrat
Ardahan, Ardahan,
Menim özüm Ardahan,
Önünde kala vardır,
Durabiler artta han...
Elden gidiyor bu balalar,
Haydi apar*ın aşina**lar…
Onlar bizim,bizde kalalar,
Haydi aparın aşinalar…
Bilmez, dogri yoldan saparlar,
Şeytan yine koparmış yuları.
Aşıp gelmişler derin suları.
Gör hesaplarını Börteçine’m,
Yüzlerine çarp senti, doları…
Ay bastı, karanlık geceyi ay bastı.
Yara yüregime o tuzu ay bastı…
Bir an sandım, öksüz gönlümü toy bastı…
Ay bastı, yıldızsız geceyi ay bastı…
Sensiz ve de sakin gecemi ay bastı…
Aydın, Aydın,
Efeleriyle bilinir Aydın,
Zeybekler düze inmiş,
Ey ahali gözün aydın! ..
Ay dost!
Yaşamak istiyorum,
Kendimden kaçarcasına…
Bayırlardan dağlara koşarcasına,
Gelip dağ eteğine,
Düzlüklere doğru uçarcasına…
Bu kör geceler eskidi de, havalar soğudu.
Daha karanlığa dökecek dertlerim çoğudu.
Mehtap’ın geleceğinden de umudum yoğudu.
Karanlık ufuğun ardından çıktı ay’ın şavkı...
Çok uzak ufuklardan da Hilal göründü,
Yine dikenli, taşlı yolları yaya yürüdüm.
Kendimi; bu dağlar, kayalara sanki sürüdüm.
Yine bu akşam, umutları bir yana kürüdüm.
Eskiden, ilk akşamda bile, vardı ay ışığı...
Karanlık,içim ürpermeyle dolar ta derinden!
Ay! Ay!
Ay aşina, ay konçuy *
Gidiyor Türk Soyu,
Kalmıyor hep boyu,
Ay aşina, ay konçuy,
Ağlayan sesimi duy…
- Erzurum Halkına İthaf Olunur -
Yıl gelmişti 1877’ye,
Aylardan Kasım’dı,
Fakat benziyordu zamheriye…
Tabyalar üşüyordu, her yer donuyordu…
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!