Mutluluğu Aşka Yama Yaptım

Titrek bir gecenin sabahında,
Üşümüş ellerini ısıtmaya çalışırken tanıştım
Dilimi yakıp kavuran o üç harfle...

Kelimeler kifayetsizdi,
Sözcüklerse usturupsuz.
Şarkılar vardı;
Detone olmuş tiktaklarda çırpınan...

Bir de sen vardın —
Yüreğimin sol anahtarına takılı.
Gözlerinin kıyısında
Nefes nefese kalan dakikalara inat,
Seni ezberliyordu yorgun parmaklarım.

Yüzünün her karesi pixelleşiyor,
Her pikseli gül kokuyordu.
Bu, teninin kokusuydu.
İnsan bir kokuya müptela olur mu?
Oldum işte...

Ve sen,
Susarak anlattın her şeyi.
Bir bakışta bin kitaplık cümle kurdun.
Ben her gece, aynı paragrafa takılı kaldım.
Gözlerin —
Uykularımı bozan bir dua gibiydi...
Okudukça içim titredi,
Unuttukça daha çok ezberledim.

Kulağıma değen her rüzgar,
Sesini taşıyordu.
Söylediğin son kelime hâlâ dudağımda:
"Git."
Ama sesin "kal" der gibiydi.
Ben de orada kaldım zaten.
Sesinin yankısında,
Bir cümlenin sonuna asılı virgül gibi...
Kalakaldım.

Sen gittin ya...
Ben hâlâ çayına şeker atar gibi seni anıyorum.
Biraz hüzün, biraz tebessüm...
Biraz sen, çokça özlem.
Unutmayı öğrenen yüreğime inat:
Unutmadım. Unutamadım.

Ayla gece şahit oldu sevdama,
Denizle yakamoz ördü saçlarımı.
Ve sen, bir duaymışçasına düştün
Yüreğimin balta girmemiş ormanlarına.

Çatlamış toprakların suya hasreti gibi,
Hasret kaldım bir tebessümüne.

Ar damarı yırtılmış insanlar tanıdım;
Nefretini damla damla kusan.
Bir uçurumda kaybettim içimdeki çocuğu,
Düzlükte tekrar buldum.

Hayat yazdı, ben sildim...
Ben yazdım, kader sildi.
Vazgeçmedim.

Üç harfle çıktım karşısına —
Tüm bekareti bozulmuş hayallerimle.
Silgisi kaleminden önce biten ben,
Silgi vuramadım
Adının tek bir harfine.

Geceliğini giyip
“İyi geceler” derken bana yarınlar,
Kuyruğundan yakaladım.
Ve fısıldadım kulağına:
“Bana borçlusun hayat.”
Mutluluğu aşka yama yapmayı öğrendim ben.
Dikiş tutmayan yıllarıma inat.
11.07.2025 13:04