Mutlak Sükunet Şiiri - Kasım Kobakçı

Ben sana, kâinatlar boyunca biriktim,
Ve hâlâ, sana aktaramadım kendimi,
Sana yaklaştım, sezdim,
Yine de aktaramadım,
Sadece zapt edemediğimden,
Sessiz bir çöküşle devirdim,
Yıktım, ruhumu kaplayan ne varsa yok ettim...
*
Sen, kelimelerle tüketilemeyecek bir manasın,
Sen, felsefelere bile sığmayacaksın,
Sadece, sezmeye yeltenirim seni,
Aciz kalan ve daima kalacak aklımla...
*
Kavramlar bile, tarif edemez,
Sezgiler bile, dokunamaz sana,
Sen, sadece ve yalnızca,
Zerrelerine kadar,
Varlığın eriyip, kayboluncaya dek,
Hissedilirsin ve hissedilmelisin...
*
Seni hissetmek de, kâfi gelmez,
Seninle, ancak hemhal olmak gerek,
o vakit sana varılabilir, erişilebilir...
*
Sen, varlıktan önce ayrı kaldığım,
Yıldızlar ve boşluklar içinde aradığım,
Sen, sonsuzluğa dek ruhumda taşıdığım,
Düşünmeye bile, cüret edemediğimsin...
*
Sen,
Hece hece, sessiz bestem,
Anlam anlam tefekkürüm,
İçime çektiğim huşum,
Ve en son ulaşacağım, mutlak sükûnetimsin...