Mustafa Ceylan: Hakkında ziyaretçi görüş ...

Sayın Mustafa Ceylan;

'Erzurum Gelin Geldi Gölü Efsânesi' şiirinizi okudum,. Çok beğendiğimi ifade etmeliyim, elinize sağlık

EREN HAKKINDA YAZILAN YAZILARIN BİR KISMI

ARİF'TİR O

Arif’tir arifliği vurur yüzüne
Bakarsın Eren’lere karışır bazen
Mevlana’ca düşünür, Yunus’ça konuşur
Kâh derviş olur, kâh semazen

Kars’tan ta Edirne’ye
Edirne’den ta Kars’a kadar
Yekvücut Anadolu O
Her dilden konuşur

Selimiye’de Sinan olur
Yüreğini koyar ortaya
Yaprak yaprak, sayfa sayfa
Mermer sütunlara mısralarını kazır
Mersiye söyler şadırvandan akan suya

Bazen çocuk olur, bazen yâren
Çocukluğunu yaşar arada bir
Gönlünü açar, Güneş’e Ay’a
Küçücük ellerini açar Allah’a
Dualar okur, yalvarır
“Yıldırım düşmesin diye ormanlara.”

M. Hanifi SARIYILDIZ

KALP USTASINA

Bir nurdur ülkemi kalemiyle aydınlatan
Bizleri asırlar ötesine özlenen
Yakarışa götüren bir umut
İnsanlık için umutlar taşıyor ruhlarımıza

Esrarengiz büyüler var alımlı sözlerinde
Kainata kucak açan bir sevda
Yaradılışın en güzel duyguları katıksızca
Dile gelmiş kalp ustasının kalem ucunda

Hasret kaldığımız üstü tozlu hayallerimizi
Bakın ki muhterem şair özene bezene
Nasıl da mananın özüyle dile getirmiş
Her bir sözcüğünün peşine sabırla düşün ki

Kalp ustamız kelimelerini aşkla ne güzel pişirmiş
Gönlü Arif,kelamı Arif, ismi Arif Eren
Nasibimizi almak lazım insan için çarpan kalbinden
Bakın ki şiirlerine hayatı ne güzel keşfetmiş

Erol Saner
10.09.2009

'SES İPİNE SÖZLER ASAR BİR ADAM'

'Görkemli Denge'nin Şairi Arif Eren Beye'

Gözleri bulutlu yağmur bakışlı,
'Ses İpine Sözler Asar”bir adam.'
Gönül kapısına dayanır sesler,
Açar kapıları susar bir adam.

Hava yağmur yüklü, vakit ikindi;
Bulutlar biniyor, rahmet atına.
Toprağın damarı sessizce kanar,
Rüzgârın önünden eser bir adam.

Ses avcısı olur düşer peşine
Görür bir ceylanı suya inerken
Bakmaz kem sözlerin gözün yaşına,
Ayrık otlarını keser bir adam.

Şiir vakti eşref saati adamın,
Konar mısraları gönül teline.
Irgalar sözleri kuş kanadıyla,
Zamana mührünü basar bir adam.

GÖRKEMLİ DENGE'de her söz ayarlı,
Mihenge vurulmuş, mizana uymuş.
Uçan kuşa, esen yele duyarlı,
Harcamaz kelamı, kısar bir adam.

ARİF olur EREN'lerin cümlesi,
Aşk ehlinin dili yaralı olur.
Kalbe şifa olur sözün böylesi,
Kadir bilmeyene küser bir adam.

Selami YlLDIRIM

………………………………………………….

“Üstadımın şiiri HEP İLERİYE giden ve insanın gönlünü, yüreğini dipten doruğa kaplayan bir güce sahip. Serbest vezin bir şiir ama, sanki hece vezninin inci tanesi… Kafiyeler, mısra sonlarındaki uyumlar ve şiirin başından sonuna dek seyir grafiği mükemmel… Zaten ben, hep demişimdir: Heceyi bilemeyen serbestte başarılı olamaz diye… Üstadın şiirleri benim bu tezimi doğrulamaktadır… Bir de üstad şiirlerinde, konu bütünlüğüne çok dikkat etmekte… Gördüğüm önemli hususlardan birisi de bu. Şiirin başı, ortası ve sonu arasında bir bütünlük, bir buyum mutlaka bulunmakta… Kopukluklar yok. Baştan sona doğru gelirken çevreyi ihmal etmiyor, rengi, kokuyu, mevsimi ve zamanı mutlaka işliyor üstad.. Bu işleme sırasında güzel dilimiz Türkçe’ yi çok iyi kullanıyor ve ritm, ahenk gibi hususlara da dikkat ediyor… Zaten Arif EREN demek, kalıcı ve has şiirin günümüzdeki önemli temsilcisi demektir. Kimileri günümüzde şiirimizin can çekiştiğini söylese de işte Arif EREN gibi bir elin parmakları kadar az sayıda da olsalar, şiirimizin can çiçekleri gibi, nakış nakış, renk renk has şiirin ürünlerini verip durmaktalar.”

Mustafa CEYLAN
www.yenisiir.net

BU KENT SENDE KALSIN

'Arif Eren' in ilk eseri 'Bu Kent Sende Kalsın'ı okuyunca, geleneksel şiirden yana olan bir sanatçı karşısında olduğumuzu görüyoruz. Yenilik diye gariplikleri, anlamsızlıkları sürmüyor önümüze. Bir takım yavan mısralar sıralayıp sosyal dâvaların savunucusu, akımların öncüsü pozisyonunda değil, ideoloji çığırtkanlığı laf ebeliği yerine gerçek şiirin kapılarını zorlamayı yeğ tutmuş.
Zaten şiiri kendisine dert edinen, onu bir takım maksatlar uğruna harcamayan şairlerin başarısı her zaman elle tutulur, gözle görülür olmuştur'.

İlhan Geçer
Ilgaz Dergisi, Mayıs 1965

YURT TESBİHİ

'Türkiye gerçeklerinin en dokunaklı ve etkileyici ifadelerini veriyorsunuz şiirlerinizde... ' Akıcı, sağlam, sarsıcı üslûbunuza da hayran oldum. Son zamanlarda okuduğum en başarılı şiir kitaplarından biri,Yurt Tesbihi... 'Umarım edebiyat çevrelerinde, hak ettiği ilgiyi görür, alkışlanır. Dert görmesin elleriniz...'

Talât Sait Halman
333 East 30 th Sr
New York, Ny 10016, 6.06.1975

HAYATI HUZURA AYARLAMAK

Sayın Arif Eren,

'Hayatı Huzura Ayarlamak' adlı şiir kitabınızı aldım. Teşekkür ederim. Berrak, sâkin, akıcı, ince, sevgi dolu hepsi de...
Size saadetler ve başarılar dilerim.

Prof. Dr. Mehmet Kaplan, 2 Şubat 1985
--------------------
ARİF EREN

Kelimenin ruhunu bilen
Fikire kanat veren
Şiir denince akla gelen
Bir şairdir Arif Eren

İlmek- ilmek dokur şiiri
Nakış nakıştır her biri
Duygu-duygu gönle giren
Bir şairdir Arif Eren

Eşi bulunmaz deyişlerle
En güzel imgeler, simgelerle
Şiirin doruğuna eren
Bir şairdir Arif Eren

Bin bir emek ile
Koza gibi şiir ören
Bana dost, bana yaren
Bir şairdir Arif Eren

İnançlı ve imanlı
Yurt ve insan sevgisiyle dolu
Allah’ın şair kulu
Kahramanmaraş doğumlu
Bir şairdir Arif Eren

Özkan GÖNLÜM
-------------------

GÖRKEMLİ DENGE

Ortada net bir fotoğraf var ve bu fotoğrafa göre Arif EREN, şiire sâdık bir şairdir. Az ama öz yazar. Gündemdeki konu şiir oldumu antenlerine çarpan her sesi süzgeçlerinden geçirir, kalıplara döker ve çok titiz çalışır.
Şairin yalın bir dili var. Toplumun her kesimiyle ılık bir diyalog kurmaya yeterli güzel bir Türkçeyle şiiri kanatlandırır.
Kanatlanan şiir kafeslere kapatılamaz, kanatlanan şiire hudut çizilemez, her yerde soluklanır, her zaman yaşarız kanatları uzak ufukları tutan şiirle.
Görkemli Denge, Arif Eren'nin yeni bir ürünüdür.Şiir dünyamızın bereketli toprağına bir cemre gibi düşen, atmosferi elektriklendiren bir şiir yağmuru... Dahası da var: Bize göre GÖRKEMLİ DENGE, kemâl sürecini tamamlamış bir etik ve estetik anıtıdır'.

Bahaettin KARAKOÇ
--------------------
Arif EREN

'Arif Eren Bey, şiir kitabına 'Görkemli Denge' adını vermiş. Kastettiği, gökyüzündeki muhteşem nizam. Arif Eren Bey, Kahramanmaraş'tan sesleniyor. Meşhur mutasavvıf şairimiz Nesimi, Maraş 'a kızgın olduğu bir gün 'rızgı Mar'aştan umarsan hoş değil” demiş. Bunun tam aksine, son yıllarda şiir rızgının önemli bir kısmı Maraş'tan geliyor. Şiir âleminin ariflerinden biri olan Arif Bey'e teşekkür ve selâmlar.”

Hasan HÜSREV
Türk Edebiyatı, Ağustos 1990

--------------------
Değerli Arif EREN

'Her eli kalem tutan tahlil ve tenkitte başarılı olamıyor. Kaleminizin kuvvetli oluşu, yerinde tespitleriniz, hatayı gözden kaçırmayışınız, Ahmet Kabaklı’nın dikkatini çekti.
Sizin tenkit yazılarınız, dergiye, Türk Edebiyatına çok şeyler kazandıracaktır.Bu sebeple, ricamızı kırmayacağınıza inanıyorum.
İlginize teşekkür eder, selâm ve saygılar sunarım.'

Sevinç Çokum
Türk Edebiyatı Dergisi
Yazı İşleri Müdürü, 8.06.1990

'Arif EREN’in hangi şiirine bakarsanız bakın bakir benzetmeler, çarpıcı mecazlar, orijinal söyleyişler nihayet otantik bir üslup, yani şahsına münhasır Arif Eren üslubunu bulabilirsiniz.'

Doç. Dr. Asım Yapıcı
Türkedebiyat.net/ 2007
--------------------

' Arif Eren, şiirini mısra gücü üzerine kuruyor. Tıpkı Necip Fazıl, Yahya Kemal gibi. Mısralar üzerine bina edilen şiirler; mısraların, beyitlerin yerleri değiştirilse de güzelliğini yitirmez. Bütün kalıcı şiirler aynı özelliği taşır.'

Şevket BULUT
Seviye Dergisi, Ağustos 1997

--------------------
ARİF EREN

'Kendini Bilmez Öze Uzak Olanlar'

'1970'den bu yana oluşan Kahramanmaraş Mektebi, edebiyatımızda muhtevacılığı geliştirdi. Sadece rahatlamak veya zihinleri bulandırmak için boş sözler söylemeyi benimsemedi.

Bu mektebin mensupları, şiirde olsun, hikâyede olsun; manayı şekle, şekli manaya feda etmeden güzel, değerli eserler ortaya koydular. 'Kendini bilmez öze uzak olanlar' diyen Şair Arif Eren, şiirlerinde münferit duygularını içtimai ve tarihi zeminde ifade ederken, en rahat söyleyişi tercih etmektedir. Şekil unsurlarını muhtevaya göre ayarlıyor, söz ile ses dengesini kurmaya çalışıyor.

' İnsan; düşünceleri, duyguları, hayalleri ve yaşantılarıyla bir bütün olduğuna göre, sanatkâra düşen de onu bütün olarak almaktır. Arif Eren'in şiirlerinde bu genişliği buluyoruz. Sanki yüzlerce sayfalık kültürel yazıları okumuş gibi zevk alıyoruz. Arif Eren'in şiirleri, bizi Türkiye coğrafyasında sözüyle, sazıyla dolaştıran tatlı bir esintidir.'

Nuhuz Olcay KILIÇ
Gündüz Gazetesi, 13 Mayıs 1996

SABİT İNCE' NİN ŞİİRSEL YOLCULUĞU

“Kim ne derse varsın desin,
Benim derdim Anadolu.
Dost düşmanım bunu bilsin,
Benim derdim Anadolu.

Varım yoğum feda olsun
Canım, kanım helal olsun,
Ben de varım diyen gelsin,
Benim derdim Anadolu.

Dağları gardaşım gibi,
Ceylanlar yoldaşım gibi,
Yelleri sırdaşım gibi,
Benim derdim Anadolu.

Gençliğimi ona verdim,
Belasına gögüs gerdim,
Ömrümü yoluna serdim,
Benim derdim Anadolu.

İnce yolları yolumdur,
Yeşil yaprağı dalımdır,
Onsuz yaşamak ölümdür,
Benim derdim Anadolu.”

Diyen Sabit İnce üstadla yaptığımız röportajları grubumuzda yayınlamıştık. Geçen hafta önce, hassas bir gönül insanını, kent ve yüreğinin arasını nakış nakış dokuyan şairimiz Reşide SARIKAVAK’ ı ele almıştık. Bu hafta Kayseri’ de yaşayan, her mısrası ile burcu burcu Anadolu kokan ve her şiirinde gönül telimizden türkü türkü seslenen, “Ozan İNCE” dediğim hece vezni şiirinde usta bir şairin şiirsel yolculuğunu ele alacağız…

Sabit İNCE, kolay yazan, bol ürün veren bir şair. O, sanki şiir yazmak için kalemini oynatmaz da, sazını kaptığı gibi bir Anadolu çeşmesinin başına veya bir köy odasının minderlerine bağdaş kurup oturan ve anında yüreğinin içini diliyle ve sazının teliyle haykıran bir ozan-şair…Benim gibi sabırsız, ama çileye alışmış, Anadolu sevdalısı..

Sırf bu sevdası yüzünden, “Anadolu Hececileri” diye bir “akım-hareket-aksiyon” başlatıp, Türk şiirine içinde bulunduğumuz bu kaoslu dönemde, “hece” vezni ile yeni bir yol, akım, ışık yada çıkış yolu bulabilir miyim diye çırpınan, can çekişen bir şair. Röportajlarında da belirttiği gibi Karacaoğlan ile başlayıp Abdürrahim Karakoç’a kadar uzanan bir çizginin devamı olmak için, bu zümrüt halkanın ucuna halka olarak eklenmek için didinen bir Anadolu şairi.

Anadolu’ yu konu olan çok şiirinin yanında, ilkokul çağındaki çocuklarımızın bile ezberleyebileceği, ilköğretim kitap ve dergilerine alınabilecek kolay söylenmiş bir şiirinde de bakın ne diyor?

“Anadolum, Anadolum
sensin benim güzel yurdum.
Bir karış toprak uğruna,
Yüzbinlerce şehit verdim.

Al Bayrağım, al bayrağım,
hep gönderde kal bayrağım.
Sen aşağı inmede tek,
şu canımı al Bayrağım.”

Evet, Türk şiiri asıl mecrasında, öz ve kendine ait o muhteşem mecrasında ister hece vezniyle, ister serbest vezinle devam edip gitmekte. Hece vezninde belki bir Köroğlu, Karacaoğlan, Seyrani vb’ lerini daha oluşturamadık, meydana çıkaramadık, amma, günümüzde rahmetli Halil Soyuer, Cemal Safi, Ayhan İnal gibi bir çok ustayı da eklemesini bildik. Antoloji com sayesinde tanıdığım Harun Yiğit, İlyas Özmen, Hakan İlhan Kurt, Ali Altınlı, Oflu Hoca ve daha bir çok hecede başarılı şairler yanında daha önceden tanıdığım Rasim Köroğlu, Mehmet Ali Kalkan, Hüseyin Yurdabak, Abdullah Satoğlu gibi nice isimler de bu zümrüt zincirin halkaları olarak bugünden sonsuza uzayıp gitmekteler. Elbette sadece hece veznine tutkun olanlar değil mesela Asım Yapıcı gibi hece yanında serbest vezinle de şiirin sonsuz ufuklarında kanatlar açan şair dostlarımız da var. Ekrem Şama, Ertuğrul Şakar, Mansur İlhan Yakar gibi daha nicelerini de sayabilirim. Rabb’ime bin şükürler ediyorum ki, serbest ve hece’ de gerçekten “Has şiirin-kalıcı şiirin” tutkunları ile birlikteyim.

Has şiire, kalıcı şiire tutkun olan ismini saydığım veya sayamadığım bu dostlarımın her birinin ortak özelliği sevgide, barışta, dostlukta ve ülke-millet-bayrak çizgisinde olmalarıdır. Bugün bir “HAYAL ŞAİRLERİ” gibi bir oluşum da, kendi çizgilerini çize çize has şiirden yana ilerlemektedirler. Daha pek çok grup ve oluşum, işte o şiirin büyülü kanatlarının rüzgarına sevdalarını devam ettiriyorlar. Ama, benim dostlarım hangi şekil ve tarzda yazarlarsa yazsınlar hem Anadolu ve hem insanı esas almaktadırlar. Onlarda “ne oldum delisi” olma gibi bir özellik yok. Onlar, candan, samimi ve alçakgönüllüler. Onlar, güzelden yanalar ve asla peşin hükümlü değiller… Rabb’ ime binlerce şükür… İnanıyorum ki 2005 daha güzel, daha şiir dolu geçecek.

Buraya nerden geldik? Buraya, Sabit İnce’ nin Anadolu sevdasından geldik.İnsan sevgisinden geldik.

Bakın İnce dost, insanda alemi, alemde insanı bir ve beraber gören yapıya sahip. Tıpkı cümle dostlarım gibi… “Adem’ de gördüm” başlıklı şiirinde bizim bu görüşümüzü nasıl işaret etmiş?

Diyor ki:

“Şu yalan Dünya'ya geldim geleli,
Ne bir murat aldım ne sefa sürdüm.
İnsan olup kendim bildim bileli,
Muhabbete daldım çok çile gördüm.

Aşkı muhabbete daldım dalalı,
Ne bir binit aldım, ne de mal gördüm.
Gönülü sevdaya saldım salalı,
Aşkından bayıldım ne közler gördüm.

Ehl-i beyti sevip oldum olalı,
Mahlukatı sevdim, canda can gördüm.
İNCE şu ateşe yandım yanalı,
Alemi bir bildim, Ademde gördüm.”

SABİT İNCE’ NİN ŞİİRSEL YOLCULUĞU-2

Saf, arı, duru, katışıksız bir Anadolu tutkunu olan ve ozanca söylemleriyle gönül tahtımıza oturmaya çalışan Sabit İnce üstadın, bu kere aşk, aşıklar konusuna bir göz atalım hele. O’ nun antoloji.com’ daki şiirleri arasında dolaşırken gözümüze bu konuda ilk takılan şiiri şöye:

“Gelin aşık olan erler,
Kardeş olalım gelin de.
İnlesin yol ile yerler,
Yoldaş olalım gelin de.

Sevgi badesin içelim,
İçip de serden geçelim.
Dost bayrağını açalım,
sırdaş olalım gelin de.

Erler, pirler bizden doğsun,
İlim karanlığı boğsun.
Sevgi rahmetleri yağsın,
Haldaş olalım gelin de.

Birlik kanadın açalım,
Nurlu ışıklar saçalım,
Kötülerden hep kaçalım,
İydaş olalım gelin de.

İnce nereye göçelim,
Hak gömleğini biçelim.
Zulümsüz bayrak açalım,
Koldaş olalım gelin de.”

İşte bu… Görüldüğü gibi Yunus’ la Karacaoğlan arasında kendine bir yol çizmeye çalışıyor Ozan İnce… İyilik, doğruluk, can ve ilim esaslarından hareket ederek, “Gelin dostlar bir olalım / İşi kolay kılalım / Sevelim sevilelim/ Dünya kimseye kalmaz” diyen koca Yunus’ umuza yaklaştıkça yaklaşmaya çalışıyor. Mevlâna “mum hep başından yanar. Aşık da öyle… Sevda baştan aşınca gerisi sadece boşluk…” der. Fuzuli, toprağa karışan teninden sevgiliye- o büyük aşkına sunulan kase yapılmasını ister. Bizim Anadolu ozanları da aynen böyledir. Aşk ateşi yakıcı ve kavurucudur. Duman eder giren yüreği…Pervanenin muma koşması neyse, aşığın sevgiye-sevgiliye koşusu da ondandır. Ölümüne,yanmaya ve yok olmaya giden bir koşu. Akıl tüccarının iflas topu attığı bir sevgi alışverişidir aşk.. Aşık’ da onu canının merkezinde körükleyen ateşçi… Hem yanan, hem yakan ateşçi… Zamanı yenen yegâne olgu aşktır. Aşk ateşini hiçbir ölçüm cihazı, hiçbir termometre ölçemez… Üstad İnce’ de “aşk Öyle Bir İksir ki” başlıklı şiirinde aşkı tarif etmiş. Diyor ki:

“Aşk öyle bir iksir ki,
Ölüleri sağ eder,
Aşk öyle bir iksir ki,
Düz yolları dağ eder.

Aşk öyle bir iksir ki,
Baktığını bağ eder,
Aşk öyle bir iksir ki,
Yüreğini yağ eder.

Aşk öyle bir iksir ki,
Yürüdükçe yol alır,
Aşk öyle bir iksir ki,
Çok verimli bol alır.

Aşk öyle bir iksir ki,
Yağmur yağar sel alır,
Aşk öyle bir iksir ki,
İnce sever el alır.”

Görüyorsunuz değil mi, benim gibi serbest vezin şiir yazanların nice imgelerle, benzetme sanatlarıyla ve sihirli söylemlerle anlatmaya çalıştığımız aşkı, Anadolu ozanı olarak ne kadar kolay tarif edivermiş… İşte İnce’ nin çok ürün veren, anında kelimelerle resim yapabilen, hiç beklemeksizin bir anda haykırıveren dilinin yeteneğini.

İnce’ nin alevi-bektaşi geleneğine bağlı olup olmadığını bilmiyorum. Ancak, şiirlerinde ki vurgulamaları, konuları ele alış biçimi bana sanki o geleneğin içinden birisiymiş kanaatini verdi. Fakat, ister olsun, ister olmasın… Benim için hiç önemli değil. Önemli olan o’ nun doğrudan, iyiden, güzelden yana olmasıdır. Söylemlerinin yalın ve yapmacıksız olmasıdır. Sanat yapmak için uğraşmayan bir kalem o…
Anlaşılmazlıktan kaçan, anadilimizi iyi kullanan bir şair…

Kendi yazdıklarından kendisinin de bir şey anlamadığını ve o sebeple de geleceğin ve günümüz şiirinin bir numarası olarak kendini gören bazı şairler, İnce gibi yazanlara “şair” bile demiyorlar. Onlar eskinin otantik devamıdır diyorlar. Ben de; varsın desinler… Sen sade, yalın ve yapmacıksız olmaya, hep güzel dilimizi ustalıkla kullanmaya devam et üstad diyorum.

Beşeri aşktan, ilâhi aşka kadar; yaradılmış cümle zerratı seven bir yürek, elbette aşk ile gümbürder. Ve kâinata hoşça bakar. İnsanı “Yaradan aşkı” na, birliğe ve kolaylığa çağırır. Zira, ona güre bu dünya geçicidir. Elbette bütün oluşumlar, bütün görünen-görünmeyen varlıkların içinde aşk vardır. Dönüş, yanış, duruş, tütüş hep aşktandır…

Nitekim o bir şiirinde:

“Sevgi yüreğinde sazı elinde,
Mecnun gibi gezer aşkın çölünde,
Kerem olur tozar aşkın külünde,
Aşkın lambasında pildir aşıklar.”

Demektedir. Ölüyü diri eden veya diriyi öldüren aşk olmasaydı Mecnun, Kerem, Ferhat, Aslı, Şirin ve Leyla olur muydu? Olmazdı… O’ na göre “aşk lâmbasına enerji veren-pil olan” aşıktır. Ona göre, bugün kimilerimizin ozan kimilerimizin de aşık dediği, Halk şiirinin sazlı-sözlü ustaları, gerçek aşıklardır.

İnce’ ye göre aşk süfli ve beşeri arzuları kapsayan bir duygu yağmuru değildir. O, kendine göre genç yüreğinin dehlizlerini şiirinin özü ile doldurmuş ve aşmış birisidir. Hattâ benim yıllar önce kaleme aldığım “Ahh bir aşık olsam” şiirine de net ortamında anında cevabı yapıştırmıştır.

Ailesine, özellikle de çocuklarına ve arkadaşlarına kopmaz bir sevgiyle bağlı olan şairimizin en büyük aşkı Anadolu ve Anadolu insanıdır. Şiirlerinin bir bölümü bu sebeple hep dostları üstüne yazılmıştır. Dostları, yakınları o’ nun en büyük ilham kaynaklarından birisidir.

SABİT İNCE’ NİN ŞİİRSEL YOLCULUĞU-SON BÖLÜM

Üstad Sabit İnce, bilgisayarı saz olarak kullanan bir ozan. Elbette ve biliyorum ki o’ nun saz çalma ve beste yapma gibi önemli yeteneği de bulunmaktadır. Bu yeteneği ile bestelediği bir çok “türkü normunda” eseri vardır. Besteciliği de şiir yazmadaki “kolaycılığı ve başarısı” gibidir. Ruhunda bulunan musikiyi sözle yoğurup çıkarıverir..Günlerden bir gün, net başında iken bir de baktım ki, bana “hoparlörü aç deyip, sazıyla sözünü dinletmez mi? ” Zaten biraz elektronik özürlüyüz biz, şaşkına döndüm… İnce üstad, şakacı, hoş görülü ve espri yüklü mizacını şiirinin dokusuna da işlemekte ustadır. Bu mizacını işlerken hem güldürür ve hem de derinlere indirdiği muhatabını düşündürür de…

Orta okul yıllarımdan 1993’ lü yıllara kadar şahsen benimle ilgili bir araştırma yapacakların, ağabeyim, hocam İsa KAYACAN’ ın anılarla yüklü dev kitaplarına baş vurmalarını önermekteyim. Kayacan usta ile sanat-kültür-edebiyat yolculuğumuz hep ağabey-kardeş ilişkisi içinde geçmiştir ve son nefese kadar da devam edecektir. İşte aynen öyle, Sabit İnce ile dostluğumuz her ne kadar 1995-97’ lere dayanıyorsa da, işte o tarihten sonra ki şiir serüvenimi inceleyecekler de mısralardan bir sonuç çıkarabileceklerse Sabit İnce, Harun Yiğit, İlyas Özmen gibi Güllük grubumuzun değerli üyelerinin eserlerine bakmalıdırlar…

Bunu şunun için söylüyorum. İnce üstadla dostluğumuzdan, ozanca söyleyiş ve atışmalarımızdan rahatsız olan kimi kendini “süper şair” sayan kişiler, pamuk ipliğinden ince dostlukla sanal dostlukları dostluk sanan kişiler de aramızdaki bağı bilsinler diye… Haa, bu demek değil ki, bizler, kişisel dostluğumuzu bazen bir kenara bırakırız, o da sanat ve iyiyi seçimde. Bıçağı önce kendimize vururuz. Güzel olanı, kalıcı olanı düşmanımız da olsa seçeriz…Has şiir sevdamızdan asla ödün de vermeyiz işte…

Asıl söylemek istediğim Sabit İnce’ nin “dostlarına olan bağlılığı”dır. Gecenin hangi saatinde arasam hemen ona ulaşabilirim. O da bana…

İnce üstad’ ın dostlukları, kendi şiirinin topağrafyasının önemli bir bölümünü teşkil etmektedir.

Örnekler verecek olur isek;

“Herkesi anladım, kendim bilmedim / Boş dava peşinde bir yol almadım” dediği Ozan sezini, Simav etkinliğine Çobanoğlu yerine gelen rahmetli Lüleburgaz Köprüsü romanı yazarı Tayyar Tahiroğlu, taşlamasından korktuğu Rasim Köroğlu, ekranda seyrettiği ozan Hasreti, “Kazanında dert kaynatır” dediği Kerküklü Albay Hişam, “halkın ozanıydı, halktan biriydi” dediği Koca Mahzuni, “beynimi sevgi doldurdu” dediği ilkokul köy öğretmeni Mehmet Atlan Yağmur, ünlü şairlerimizden Yavuz Bülent Bakiler, “ufacık boylu, azgın huylu dediği Küçük Hacımusa, “Dost merhaba” dediği aşık Hürdemi, Melikgazi Lisesi’ nden öğretmen Ahmet Dertkesen, Nevşehir Derneğinden Asım Hoca, “Pir badeyi sunmayınca aşık olmak zordur” dediği Aşık Cefai ve Aşık Zavallı, “Azerbaycan evin oldu” dediği Gazanfer Bey, “cennet yurtta baykuş ötmez gardaşım dediği Ömer Albayrak, “Gadan olam” dediği Türkmenoğlu’ na ayağındaki soğukkuyu lastikten de bahseder ve mahalli terim ve deyimleri de kullanmaktan çekinmez. Der ki “ehmal etme Türkmen kızını”… Ünlü saz ustası Refik Başaran, ilhamından ilham aldım dediği dostumuz İlyas Özmen’e ve daha bir çok dostuna şiirler yazmış, deyişler söylemiştir. Bir yıldan beridir de benimle kapışıp gitmektedir işte…

2000 yılında Antalya’ da “Sazın Telinden-Gönül Dilinden “ isimli bir şiir etkinliği düzenlemiştik. İnce, yanına rahmetli ozanımız Sefil selimi’ yi de alarak Antalya’ ya gelmişti. Selimi usta salonda bulunanları büyülemişti sanki. Muhteşem şiirlerini sunmuştu ve ertesi gün gene bir araya geldiğimizde bir çok ozanı yan yana getirmiş, şahane bir muhabbet gerçekleştirmiştik. İnce, o muhabbet olayını da şiirleştirmiştir. Çünkü İnce’ nin şiirsel yolculuğunda şair-ozan dostları vaz geçilmez konusudur. Onlara çatar, cımbızlar, şakalar yapar, gönül alır, atasözleriyle süslediği mısralarıyle haykırır… Hem de can çiçeğiyle…

Özetle, İnce dostlukları ön plana alan ve dostlarıyla mısralarda hemhal olan bir “ozan-şair”dir.
Ona en çok tesir eden de Aşık Veysel’ den sonra Aşık Sefil Selimi’ dir diyebilirim. Şimdilerde Sefil selimi’ den boşalan yeri doldurmak yolunda hızla ilerlemektedir. Selimi için antoloji com’ da, onun anısına bir grup ta oluşturmuştur.

Anadolu’ muz, çobanından en yüksek mertebesine kadar şair dolu – ozan dolu kutlu bir coğrafyadır. İnce’ de o kutlu coğrafyanın derdiyle dertlenen, cenazesinde ağlayan, düğününde oynayan, hoş sohbet, yüreği insan sevgisiyle dolu birisidir. Milli ve uluslar arası meselelerde de oldukça duyarlıdır. Çok okuyan ve araştıran, gelişmeleri takip eden yapısı nedeniyle de güncel sorunlardan da etkilenmektedir. Kalemini ve sazını onlar üzerine de ürün vermeye yönlendirmiştir.

Üstad İnce’ nin kızı Nazende’ de de mühendis olmasına rağmen babasının yolunda bir şairdir.

Aslında, üstad için daha çok söylenecek ve ele alınacak “şiirsel yolculuğunun kilometre taşları” var amma, bunu gelecek zamanlara bırakıyor, bu analizimizi o’ nun babasına yazdığı bir şiiriyle sona erdirmek istiyorum.

Sağlıcakla ve şiirle kalın dostlar…
İnce’ nin şiiri şöyle:

“Babam’a-

yetmiş altı yılın gamı, çilesi,
Yüklenmiş üstüne çekemez babam.
Uzun bir hayatın derdi, belası,
Debelenir durur çıkamaz babam.

Bilseydi ki evlat, iyal boşumuş,
Çalıştığı bir lokmalık aş imiş,
Çekilmez yükleri hep o taşımış,
Yarına güvenle bakamaz babam.

Yedi evlat yetiştirmiş, büyütmüş,
Hayat değirmeni onu ögütmüş,
Yoksulluktan almanya’ya seğirtmiş,
Şimdi bir sigara yakamaz babam.

Dağ dememiş taş dememiş, dolanmış,
Siyah saçlar beyaz una boyanmış,
Bir bakmış ki koca dünya yalanmış,
Gene de bir duvar yıkamaz babam.

Diyor “bu dünyanın düzeni böyle”
Sen de oyalan da gönlünü eğle,
İnce torunlara bir selam söyle,
Bu dünyayla başa çıkamaz babam”

Şairimiz Harun YİĞİT’ in ŞİİRSEL YOLCULUĞU

-Tahlil-

Mustafa CEYLAN

“Manzum Bir Anlatımla”

“Güzel gözlerine kurban olduğum
Seni sevdim diye taşlama beni
Tatlı sözlerine hasret kaldığım
Anlamsız satıra başlama beni

Sevgi tohumunu gönlüme eken
Gurbet elde her an içimi yakan
Güneşli gündüzde aramaz iken
Karanlık gecede düşleme beni

Yiğit’im umut beklemem tenden
Sevgiden başka ne isterim senden
Sıcacık gönlünü saklarken benden
Alıp yastığına işleme beni…”

**

“Bir güzel gözlüye olurum kurban”
Diyen, Harun Yiğit;
……………………dile bak dile…

Çeşmenin başında Karacaoğlan
Sevdayı haykıran
…………………….tele bak tele…

Gurbetten sılaya akıyor her an
Arı, duru coşan
……………………..sele bak sele…

Yaprağında ateş, başında duman
Yunus Emre kokan
……………………..güle bak güle…

Aşkın deryasına düşüp çırpınan
Bir inip bir çıkan
……………………..ele bak ele

Kimdir acep bunu diyen
Hasret gömleğini giyen?
Anlatayım gelin size
Selam bizden cümlenize:

**
1961 yılının mayısında
Konya, Ilgın, Beykonak sabahında
………………………….Dünyaya gelmiş Yiğit…
Kalemle, fırçayla, koca yürekle
Mısrayla, renkle, düşle, gerçekle
…………………………..Zamanı delmiş Yiğit…
Özlem tokmağını yedikçe dostlar
…………………………...Düzelmiş, düzelmişYiğit

Sonra, tanımış birer birer şairleri
Can Yoksul, Osman Dağlı şiirleri
Bir tutmuş kelimeyle resimleri
Ve canında çiçek olup açmış
Burcu burcu Anadolu Türküleri,
Sanki türkülere has
…………………………….Türkülere özelmiş Yiğit

Yazmış, çizmiş, boyamış
Gurbet yastığına başın dayamış
Kader rüzgârının kanatlarında
Düştüğü yer Almanya’ ymış…

Bir yüreğe girmeye görsün gökkuşağının yedi rengi. Hele hele o yürek, tutkunsa renklerin dansına, başlar renklerle dans etmeye. Yedi renkten yetmişbin renge ulaşıverir bir anda… Gözden gönüle girer renk cümbüşüyle. Gönülde manzara olur, bakış bakış dökülür tuvaller üstüne…Nakış nakış mısra olur düşer şiir üstüne…

Daha küçümen bir yaşta iken resim sanatına ilgi duyan Yiğit kardeş de 1982’ de ilk resim sergisini açar. Sergilerle kentleri ve insanları buluşturur. Bir mübârek koşudur gider. O şehir senin, bu şehir benim… Almanya’ da 50’ nin üstünde şehre ulaşır sergi sergi. Paletinde yüreğinin canhıraş feryadı vardır. Göz görür, el çalışır, yürek gümbürder dostumuzda…

Bazen rengin, fırçanın, paletin gücü yetmez olur... İçinin balkonlarında açan çiçekleri güzel dilinin arı, duru söylemiyle başlar mısralar halinde kâğıtlara yazmaya…

Şiir denen efsunkâr sevgilinin düşer peşine. Şiirin gücü, resmin gücünü çoktan geçmiştir. Anlar bunu… Sözcüklerle resim yapmaya başlar… Şiir koşar, peşinde gölgedir Harun Yiğit; koş babam koş… Yakalamaya çalışır. Yakaladım dediğinde bir de baksa şiir ondan kilometrelerce uzaktadır. Oturur ağlar, yüreğinin gümbürtüsünden kulakları dayanılmaz ağrılar çeker. Çeker ya, bu kere sarılır fırçaya, boyalara, çizgilere…

Bir zaman resim, bir zaman şiir… İkisinin arasında tahteravalli oynar Yiğit dost… Bir iner, bir çıkar… 1986’ da İsviçre’ de düzenlenen Barış yılı resim yarışmasında ikinci olur. Sonra ödüller peşpeşine gelir de gelir…

Ama, şiir… Ya güzelim şiir… O güzelim şiirle yanar, tutuşur, kelime kuyumcusu olma gayretine düşer… Ağlayışı ondandır. Yalnız kalışı ondan. Sözleri ona…

Der ki:

“Almak
Kadınlara özgü sanma.
Benim de
Etten yapılı yüreğim var.
Çok geceler
Avuçlarımın arasında başım
Düşer
Dizlerimin üstüne gözyaşım.

Yalnızlık
Başımın belası
Cehenneme döner yüreğim
Sarar bedenimi harlı ateş
Yanarım.
Çok geceler,
Avuçlarımın arasında başım
Düşer, dizlerimin üstüne göz yaşım…

Harun kardeşim benim
Has bir dosttur o
Canda candır…

Bakarsın bir şiirine
Ala bahar içinde, mavi gökler üstünde
Gönül ufkumuzda uçan kartaldır
Ya da
Çeşme başında sazı göğsünde
Ölümsüz Karacaoğlan’ dır…

Okursun mısralarını, mıknatıs sözcüklerle
Çeker çeker şiirinin sinesine
Özlem yağmurunda ıslatır yüreğinizi
Memleket kaygısında kavurur ciğerinizi
O adam gibi adam
O yiğit bir insandır…

Gökyüzüne vurgundur en çok
Sonra buğu buğu gülen toprağa
Depreştiğinde acıları
Bulutlar içine gömer alnını
Dağlar üstünde bulur adımlarını
Sonsuzluğun şarkısı olmak ister
Sevdalı bir cihandır o…

Şiir kuşu sonsuzluğa kanat açar
Düşer dilinin söz ufkuna
İçinin girdabına düşer de
Şöyle seslenir:
**
“Dün gece
yine acılarım depreşti
Kaynadıkça kaynadım
İçim içime sığmadı
Çatladı her yerinden vücudum
patladım volkan gibi
Yükseldim gökyüzüne

Sen
acılarımın koyağı
eyy nazlı yâr
Kaldır alnını
bak gökyüzüne
Gökyüzünden akacağım alnına
öpmek için
dudaklarına kayacağım
onbin yerinden
onbin defa ısırmak için
sana ulaşacağım

Onbin çiçeğin özünden aldım
özümle karıştırıp
alasın diye sana uzattım
Bütün kötülüklere inat
aşka dair ne varsa
yaşamak için
Bir elimde ateş
Bir elimde su
Haydi al
birlikte içelim
ateşle suyu…

**

Aşka dair ne varsa yaşatmak için onbin çiçeğin özünden aldıklarıyla özünü harman eden ozanca gönüle bakın hele… Ateşle suyu tutar ellerinde… Toprak ayaklarında nasıl olsa… Hava yanık ciğerlerinde… 4 unsur nazariyesini aşkın – aşkının özü yapar, yaşatmak için güzellikleri… Yıkmaya değil, yapmaya, gönül evini şen tutmaya taliptir Yiğit…

Söz sultanına teslim olan kalemi, sanat yapmak için cümleleri eğip bükmez. Dolambaçlı yollar ve çıkmaz sokaklarda nefes almaz şair… Apaçıktır, alenidir söylemleri… Toplumsal gerçekten, manevi mutluluğa yuvarlanır çoğu kere…

Kimi zaman da Pirsultanlaşır… Zam mı geldi, insanlar çile mi çekiyor, basar isyânı… Ozan yüreğinin, tarihin içinden alıp kendine görev addettiği sorumluluğunu yansıtır…

Önce insan diyen şairimiz, ışık-aşk ve umut olmak ister insanlara… Rehber olarak ilim yeterdir ona…
İlm ile arif olan kişilere tutkundur. İnsanoğlunun dünyadaki asli hedeflerinden birisinin “kâmil insan” olma yolunda çalışması olduğunu söyler. Ağız karanlığında saklı duran dil yayından çıkmış sözleri beş kere düşünüp söylemelidir kişi oğlu der…

Geliniz dostlar, Yiğit’ imizin bu söylediklerimi anlatan şiirine bir göz atalım. Olmaz mı?

“Sana derim sana ey insan oğlu
Rehberin olmadan yollara düşme
Rehber bil ilimi yürü yolunda
Yobazın açtığı kollara düşme

Bilmediğini git arife danış
Sen de kemale er kamile dönüş
Beş kere düşünüp bir defa konuş
Boş yere konuşup dillere düşme

Kendin hazırlama kendi girdabın
Yiğit'im bilmeli işin erbabın
Senden çok bilgili olsun ahbabın
Cahilin düştüğü hallere düşme...”

**

Hep söylemişimdir cümle dostlara… Heceyi bilmeyen, hece vezninin inceliklerini bilmeyen, maalesef serbest vezin şiirde başarılı olamıyor diye… Harun kardeş, hece’ de usta… Serbest vezindeki yalınlığı ve başarısı da bu ustalıktan geliyor. Serbest vezin şiirlerindeki ritm-ahenk ve kulağa hoş gelen uyum işte bundan kaynaklanmaktadır…

Rahmetli üstadım Arif Nihat ASYA’ nın “Bayrak” şiiri serbest vezin bir şiirdir. Ama okuyun o muhteşem şiiri. Sanki hece, sanki aruzla yazılmış… O dev şiiri dev yapan söylemin güzelliği yanında uyum-ritm ve ahenk değil midir?

**

Can dost Harun Yiğit, öğretmeni için kaleme aldığı şiire girmeden önce bakınız neler diyor:

“Bu gün 24 Kasım Öğretmenler günü. Bu şiiri bulunduğum yerde Erdoğan Eren öğretmene armağan olarak yazmıştım. Nice bayan, bay Erdoğan öğretmelere ithaf olunur
24 Kasım öğretmenler gününü yürekten kutlarım
Saygılarımla
Harun Yiğit”

Dedikten sonra giriyor şiirin altın kanatları altına… Diyor ki:

”ERDOĞAN ÖĞRETMENE

Arının yaptığı sarı bal gibi
Öğretmenim,sen öğrettin dilimi
Hece, hece sardın bizi dal gibi
Öğretmenim, sen tutturdun elimi

Güneş gibi sıcak denizden yüce
Öğrenip seninle eriştim güce
Kalplerde gezersin gündüzle gece
Öğretmenim, sen gösterdin yolumu

Satır, satır güzel sözler derensin
Nice çocuklara bilge verensin
Bad Pyrmont'da sen Erdoğan Eren'sin
Öğretmenim, sen coşturdun selimi

Duygu dolu nice şarkı gibisin
Türkiye’min dönen çarkı gibisin
Yiğit'im gönlümün parkı gibisin
Öğretmenim, sen açtırdın gülümü...”
**
Evet dostlar Harun Yiğit işte bu… Gurbetten sılaya seslenen bir nefes… Bir gönül adamı… Sevgi adamı… Savaş ve öfkenin, kin ve nefretin adamı değil… Barışın, dostluğun has adamı… Ona bu duyguyu veren de doğduğu Konya’ nın Ilgın İlçesi’ nin coğrafyasıdır. Ana kucağıdır… Baba ocağıdır…

Beyin deposunu dolduran dünya olaylarının üstündeki örtüyü duygularıyla kaldırır ve barış dolu bir evren çizmeye başlar elleriyle, kalemiyle, fırçasıyla…
Gecenin amansız ve gizemli mavisinde ayrılıkları yaşar şair… Yalnız kalışını, sevdiğinden ayrılışının acısını yaşar. İnler içten içe… Bazı dağlar vardır, içinde büyük uğultularla akıp giden ırmaklar saklıdır. Göremez her göz onu. Dağ der geçer dil. İşte Harun Yiğit’in yüreği o içinden ırmaklar akan dağ kesilir yalnız gecelerde. Düşer denizlere… Atar kendini yalnızlar okyanusuna… Kolay değildir fırtınalı denizde acılarla kucaklaşmadan bir başına dolanmak… Aslında hayat kolay değildir. O sebeple sevmek ve dayanışma içinde bulunmak gerek…

Şairimiz dostuna “güle güle kaptan” derken bu duyguları bir şiirinde bizlere sunar:

“Yürek ister
fırtınalı denizlerde dolaşmaya
Kolay mı sandın?
Acılarla kucaklaşmadan
gökyüzünün mavisine ulaşmayı

Şafak sökmeden önceydi
en karanlık anım
Ölmek üzereydim
vahanın yeşilini uzaktan gördüğümde

Bir gece
karanlık ortasında
bir başıma ve yalnız bırakmıştın
El bile sallamadan
hani çekip gitmiştin
açmıştın yelkenini
başka sevda denizine

Kan aksa da gül yaprağından
bin gül tomurcuklanır
tarımar olmuş
gönül bahçemin toprağından

Yelken açmışken başka denizlere
güle güle kaptan
güle güle
Bekleme beni…”

**
Kırmızı gülün alı var diye bir türkümüz var… Ancak o gülün alında gülün hali de vardır, öyle mi? Öyle! Bunu şairimiz şiirinde “Kan aksa da gül yaprağından” diye terennüm edivermiş… Ancak gönül yücedir ve gönül toprağı nice gül tomurcuğuna gebedir. Yeniden doğuşa, dirilişe…

Sonrası mı cancağızım? Sonrası şu, Harun’ un şiirsel yolculuğunda, sonrası şu:

Beyin deposunu dolduran dünya olaylarının üstündeki örtüyü duygularıyla kaldırır ve barış dolu bir evren çizmeye başlar elleriyle, kalemiyle, fırçasıyla… Zamların gelişini ne de güzel iğneler. “Bu zam size az geliyor” deyişine bakın bir:

“Neyinize kafa yormak
Size düşmez hesap sormak
Eğer yoksa birlik olmak
Bu zam size az geliyor
Az geliyor, az geliyor
Üşümeyin yaz geliyor

Düşünmeden oy attınız
Yan gelerek hep yattınız
Derdinize dert kattınız
Bu zam size az geliyor
Az geliyor, az geliyor
Üşümeyin yaz geliyor

Başa bakan iyi vallah
Düzeldi her şey maşallah
Bastır bakan, zamı yallah
Bu zam size az geliyor
Az geliyor, az geliyor
Üşümeyin yaz geliyor

Kalkınmalı plan falan
Çekemeyen desin talan
İnanma sen hepsi yalan
Bu zam size az geliyor
Az geliyor, az geliyor
Üşümeyin yaz geliyor

Kemerlerde delik boldur
Tükenirse git de deldir
Bulamazsan etek kaldır
Bu zam size az geliyor
Az geliyor, az geliyor
Üşümeyin yaz geliyor

Problem mi şu yakacak
Varsın sönsün yanan ocak
Aç kalana kim bakacak
Bu zam size az geliyor
Az geliyor, az geliyor
Üşümeyin yaz geliyor

Yarın Allah kerim dersin
Her şey varsa ne istersin
Yoksa neden şükredersin
Bu zam size az geliyor
Az geliyor, az geliyor
Üşümeyin yaz geliyor

YİĞİT’imi kızdırmayın
Daha çokça yazdırmayın
Bu hicivi bozdurmayın
Bu zam size az geliyor
Az geliyor, az geliyor
Üşümeyin yaz geliyor…….”
**

İğneleme sanatının en güzel örneği olan bu zam hicvi gerçekten hoş… İğneyi zam yapana değil de önce o zam yapanı o mevkilere getiren bize-halka yapıyor şair. Sonra, dayanamıyor ve “kızdırmayın beni” diyor…

Türk Halk Şiiri ile çağdaş şiir arasında bir noktada Yiğit… Bir bakmışsınız ozan, bir bakmışsınız duygusal ve romantik bir şair… Her ikisini de kendi bünyesinde derleyip toplamış böylesi şairi az bulursunuz. Her ikisi ile de barışıktır. Renkleri seviyor ya… Kelimeleri de… Mısralarını dar alanda çok ve anlamlı söylemler ifadesinde başarılı bir şekilde kullanmasını biliyor…

Şairin bir “İstanbul” başlıklı şiiri var ki, benim için hece ve serbest vezin barışını sağlamış bir şiirdir. Serbest vezin şiirde hecenin kıvrak dansından faydalanmasını bilen bir şiir. Şimdi hep birlikte o şiire bir göz atalım, olmaz mı?

“Ey İstanbul
düşlerimde süsleyip geldim sana
darmadağın olmuşun
iki denizin arasında
iki kıta ortasında
sen, yedi tepeli şehir
uygarlıklar beşik oldu kapında
yedi veren güller açmış tepende

Ey İstanbul
kaç bin yılın yorgunluğunu taşırsın
iki kıtada
bir koca şehir değilsin yalnız
kitap, kitap yazılan
tablo, tablo çizilen
sanat, sanat büyüyüp
öbek, öbek ezilen
sen Anadolu’nun koca tarihi
nice güzelliklerin gömülmüş günlere
kapını açmışsın
yetmiş iki milletten canlara
kapını açmışsın
nice dinlere
ne yiğitler arkasından vuruldu
tarih boyu nice canlar serildi
toprak bile acısından yarıldı
kalk İstanbul kalk da bak bir kendine

nefesin kesilmiş
soluk soluğasın
kansere yakalanmış akciğerin
yeşilliğin nerende
dert akıyor derende
uyan artık İstanbul
irin vardır yaranda
öbek, öbek beton yığınısın
motor gürültüleri
vapur sirenlerisin beynimde
katar, katar taşıt
boğuk, boğuk zehir
kirli, kirli gökyüzüsün
süslü püslü nice bulvarların
ışıklı vitrinlerin var
nice caddelerin
bir kocaman çöplük
içi başka
dışı başka pislik
İçte saklı gümanın
eksik olmaz dumanın
ey İstanbul düşenlere
yok mu senin amanın

yol kenarında eli silahlı
tabela hırsızların var ya
beni bile
parçalayıp satacaklardı
hurdacılara
bağırmak istedim avazım çıkmaz
damarım kestiler kanlarım akmaz
düştüm sokağında kimseler bakmaz
kalk İstanbul kalk da bak bir kendine

dostluk kurmuş
köpeklerle kediler
günübirlik yaşamanın keyfiyle
sokaklarının proleteri olmuşlar
diyecek yok hallerine
jigoloların
fahişelerin sesleri yükseliyor kum kapıdan
güneş erken ışığını devirmiş
sarhoşların içip içip bağırmış
kapanmışın karanlıkta kendine
yüzünü ay bile senden çevirmiş
orospularının cinsiyeti belli değil
eğil, İstanbul eğil
sövül İstanbul sövül
boğul İstanbul boğul
boğul ki
yeniden dirilesin

Eyy İstanbul
sokaklarında
çıplak ayaklı, yarınsız çocukların
çapaklı gözlerinde
bilmem kaç gecenin acısı saklı
bilmem kaç günün
yorgunluğunu taşıyor
kirli elbiseleri altındaki vücutları
küçücük ellerini açmışlar
dilenirken eksik değildi
yüzlerinde yoksulluğun utancı
taşın altın toprağın olsa inci
sende değil ülkemdedir bu sancı
kalk İstanbul kalk da bir bak kendine

bir adam gördüm
semeri sırtında
yükü kendinden ağır
tırmanırken yokuşu
düşüyordu alnından teri
yırtılmış pabuçlarının ucuna
acıları karışır mı acına
akbabalar yuva yaptı gecene
Kalk İstanbul kalk da bak bir kendine

ne hayallerle gelmiştim sana
neler gördüm neler sende
al yuvarlar mısın kanda
her gün biraz daha kötü
hayal oldun nice canda
parklarında dolaşırken
kucaklayıp sarıldığım ağacın
kucak, kucak dalları var sandım
kanattı dudaklarımı
eğilip öptüğüm al, al güllerin
kaç gün oldu sana geleli
ya ben farklı gördüm
ya sen değiştin
sen
sen şiirlerde okuduğum
İstanbul değilsin artık…”
**
Ve
Harun Yiğit duygulu yüreğiyle, çevresindeki kimi olaylardan etkilendikçe sarılır kalemine… Ağıt yakar, türkü yakar… Durduramazsınız onu. Freni tutmaz bir şekilde yaşadıkları üstüne yürür ve yazar…
Nitekim bir şiiri için;

“Kasabamda, mahallede birlikte büyüdüğüm çocukluk arkadaşım,
kardeşi tarafından geçtiğimiz günlerde hunharca öldürülen
Yılmaz Altın' a yazdığım ağıt”

Der ve girer şiirin görkemli şehrinden içeri…
Der ki:

“Para denen zalim girdi arama
Para için girecen mi kanıma
Gardaşım göz dikmiş kanlı parama
Para için girecen mi kanıma
Kıyma gardaş kıyma benim canıma

Öz gardaşım bayıltarak dövüyor
Yumrukları yağmur gibi yağıyor
Elleriyle sıka, sıka boğuyor
Para için girecen mi kanıma
Kıyma gardaş kıyma benim canıma

Yarım canlı vücutumu sürüdü
Börtü böcek halim gördü eridi
Gardaşımın gözünü kan bürüdü
Para için girecen mi kanıma
Kıyma gardaş kıyma benim canıma

Çocuklarım bensiz yetim kalmasın
Dul kalıp da karım saçın yolmasın
İki yakan bir araya gelmesin
Para için girecen mi kanıma
Kıyma gardaş kıyma benim canıma

Ölmediğim gördü iyce çıldırdı
Elindeki çekiç ile saldırdı
Şu başıma vura, vura öldürdü
Para için girecen mi kanıma
Kıyma gardaş kıyma benim canıma

Anam ağlar kara bağrın döverek
Babam ağlar gardaşıma söverek
Cesedimi Yiğit'im der severek
Para için girecen mi kanıma
Kıyma gardaş kıyma benim canıma..”
**
Çocukluk yıllarımı hatırladım “kıyma gardaş kıyma benim canıma” derken Yiğit… Çocukluğumda beni şiir çatısı altına sokan iki büyük kaynak vardı. Bunlardan birisi Anadolu’ nun “ağıtçı kadınları” ndan birisi olan anneannem Miyase idi. Köyümde, kasabamda acıklı bir ölüm olayı mı meydana geldi, anne annem gelmeden orada ki, ölü evindeki kadınlar tam manasıyla ağlayamazlardı. O geldiğinde yaktığı ağıtlarla, o anda söylediği ağıt-şiirle koca bir köyü-kasabayı ağlatırdı. Tutamazdınız kendinizi.. Sonra sonra fark ettim ki, anne annemin bu ağıtları hece vezniyle değil “aruz vezniyle” ağzından dökülüyormuş meğer…

Bir de amcam Ahmet Remzi Ceylan vardı. Halk ozanı… Tarih bilgisi ve kültürü muhteşem bir insandı. Onunda çok güzel şiirleri vardı. Destan şairiydi. Kasabamda yada ülkemde önemli bir hadise mi cereyan etti, amcamın destanları elden ele, dilden dile dolaşırdı.
İşte bu iki kök üzre oluştu şiir ağacımız bizim de…

Bir de;
Harun Yiğit kardeşimin “Kıyma gardaş kıyma benim canıma” diyen yukarıdaki ağıtı, Anadolu köy pazarlarında elinde megafon, boynunda iple bağlı bir tahta ve tahtanın üstünde Ankara’ da yada Kırıkkale’ de matbaada basılmış, çoğu mavi renkteki, ağıt- destan satan, satarken de megafonla ağıdı seslendiren insanları anımsattı bana… Sonra o destan satıcısının koltuğunun arasında Karacaoğlan, Tahir ile Zühre, Hazreti Ali’ nin Kılıcı, Ferhat İle Şirin, Yunus Emre, Köroğlu’ nun kısa hayatı ve şiirleri bulunan küçümen boydaki kitaplar bulunurdu. Destan almak ve de bir kitap almak için anamdan para isterdim. Yalvarır yakarır, yeminler üstüne yemin eder,”bağı depeceğim, karı küreyeceğim, sınıf birincisi olacağım” der, anamdan kopardığım para ile rüzgâr gibi koşardım pazara. Önce megafonla söylenen ağıdı dinlerdim. O satıcılar beni bellemişlerdi gayri. Her hafta yada on beş günde bir değişik kitap getirirler ve kimseye vermezler, bana saklarlardı. Anlaşmamız öyleydi onlarla…

Şu işe bakın… Nereden nereye geldim dostlar… Şairimiz Harun Yiğit’ in “ağıt” şiiri beni nereye götürdü…

Etkili şiir böyledir işte… Alır mıknatıs gibi kendine, kendinde çalkaladıktan sonra iner ruh kökünüze ve sizi duman eder…

İyisi mi sözü fazla uzatmadan şairimizin bir şiirine daha kulak verelim. Yiğit dost diyor ki:

“Issız bir gecede
dağbaşında
kuytu bir yerde
yalnızım.
Karanlığa boğulmuş
uçsuz bucaksız gökyüzü.
Yere dökülmüş
inci taneleri gibi
sere serpe yıldızlar.
Her biri
yanıp sönen bir sevda masalı.

Acılarımı sırtladım
yorgun bedenime yeni bir yük gibi
Yangınlar diyarından geçtim
yüreğim üşüdü
yalnız bir ben vardım orada
bir de hayalin
Acının güçlüğü
ölümün kenarında
yaşamın
yaşamanın güzelliği vardı.

Şafak söküyor
Karatahtada tebeşir yazısı gibi
yok olup gidiyor yıldızlar.
Güneşin
kızılca doğduğu yerde
renklerin oynaşını seyrettim.
mavi bir atlasa döndü gökyüzü
…………………..”

Yalnızlığın dayanılmaz zevkini ıssız gecelerde yaşar şair… Kara tahtada tebeşir yazısı gibi sönüp giden yıldızlar girer şiirine… Hayat ve dünya ikilisinin arasında hasretin ve insancıl hoşgörünün mimarıdır ozan yüreği…

Ve der ki:

“Acı
keder
hüzün
yeni bir günün başlamasıyla
umuda bırakıyor yerini.
Dudaklarımda
tanıdık bir türkü
yüreğimde sen
aklımda hep hayalin vardı.
Bir başka oluyor
seni
seni düşünmenin tadı...”

Genç, dinamik bir şair olan Harun Yiğit’ i anlatmak pek kolay değil… Geleceğe umutla yürüyen bir şairimiz.. En önemlisi de saygı ve sevgi çizgisinden hiçbir zaman ayrılmayan, kendini büyük saymayan ve hayat mektebinde bir talebeyim diyen, çağdaş, akılcı bir dost yürek… Ben o’ na ve Sabit İNCE üstada takılmadan edemem. Hele internet ortamındaki atışmalarımızın tadı damağımda kaldı. Yakında yeniden başlarız inşallah… Harun, net-atışma adını verdiğim zamanlarda, özlü,ozanca, içli, derinliği ve ufku olan mısralarla cevap yetiştiren bilgisayar dünyamda tanıdığım önemli dostların içinde… O Nazım Hikmet der ben Necip Fazıl… fark eder mi? Ne dersek diyelim… Ama, bir gerçek var ki, o da kalıcı ve has şiirden yana olmamız… Birbirimizi göstermelik değil, lâf olsun kabilinden sevmemiz değil, özden - yürekten sevmemiz ve güzele, ışığa, aşka ve tasavvufun tefekkür denizine çağırmamızdır. Güzel olan da bu…

Manzum bir söylem diye başladık, nesri şiirle sarıp dostlara şairimiz Harun Yiğit’ in şiirsel yolculuğunu sunmaya çalıştık. Kusurumuz varsa affola deyip, söylencemizin girişinden birkaç dize ile gülden bir nokta koyalım olur mu?

“Bir güzel gözlüye olurum kurban”
Diyen, Harun Yiğit;
……………………dile bak dile…

Çeşmenin başında Karacaoğlan
Sevdayı haykıran
…………………….tele bak tele…

Gurbetten sılaya akıyor her an
Arı, duru coşan
……………………..sele bak sele…

Yaprağında ateş, başında duman
Yunus Emre kokan
……………………..güle bak güle…

Aşkın deryasına düşüp çırpınan
Bir inip bir çıkan
……………………..ele bak ele

Kimdir acep bunu diyen
Hasret gömleğini giyen?
Diye sormayın bana dostlar…
Anlatmaya çalıştım işte size
Daha nice güzel ilhamlar dilerim
Şairimiz Harun Yiğit’ imize…
Selam bizden cümlenize
Selam bizden cümlenize…

Mustafa CEYLAN

NALAN KAZAZOĞLU
VE
“AYRIK OTU”

Mustafa CEYLAN

“Aynını tekrarlar bitime kadar
Ömür sürer bazıları
Dört yapraklı yoncayı arar gizliden
Aykırı ayrık otları
Ayak uyduramaz sıkılırlar gidişten…”

Nalan KAZAZOĞLU’ nun “Ayrık Otu” başlıklı şiiri, işte bu… “Çok az sözcükle çok şey ifade etme sanatı” derler kimileri şiire. Kazazoğlu’ da bu şiiriyle yapılan tarife uymuş.

27 Ocak 2004 günü Başbakanlık Basın Yayın ve Enformasyon Antalya İl Müdürü olan şair Kazazoğlu’ na tanışmak amacıyla ziyarete gitmiştim. Karşımda, son derece akıllı ve duyarlı bir bürokrat ve iyi-güzel bir şair vardı.

Bürokraside hele hele Antalya bürokrasisinde böylesi insanlara bugüne kadar pek rastlamamıştım. Doğrusu hem şaşırdım ve hem de çok sevindim. Üstelik benim gibi o da Ankaralı ve Başkentin asılzâde bir ailesinden gelmekteydi. Mutluluğum bin kat daha arttı.

Kendisine bir-iki kitabımı imzalayıp verdiğimde o da bana üzerinde çok yakışıklı bir delikanlı resmi bulunan “Ayrık Otu” isimli bir şiir kitabını “Bir garip Ayrık Otu’ ndan… Sayın Ceylan’a…” diye imzalayarak verdi.

Şairimize, kitap kapağındaki resmi ve “neden ayrık otu? ” diye soru yönelttiğimde, bana;
-“O resim babamın gençliğidir. Ailem bana çocukluğumda hep ayrık otu diye hitap ederdi” diye yanıt verdi.

O’ nun işlerinin, özellikle bürokratik işlerinin yoğunluğu ve önemini bildiğimden bir daha rahatsız etmek istemedim. Ama, kitabını baştan sona birkaç kere okudum.

Kazazoğlu, 64 sayfalık bu eserinde, baştan sona “serbest vezin” li şiirlerini yayınlamış.
Babasına ithaf ettiği kitabının ilk şiiri “Mangal Yürek” başlığını taşıyor. Şiir şöyle:

“MANGAL YÜREK
Mayın tarlasında açan yürekli çiçek
Ellerim uzanır koparamaz,
Yaşamak yürek ister, mangal yürek.

Uzun gecenin sabahında,
Çiçek açmış düş yollarında,
Kahve akşam saatlerinde,
Yaşamak yürek ister, mangal yürek.

Bahar rüzgârı tenime çarpar, geçer,
Kör gecede güneşi ararım,
Çok gemiler yol alır limandan,
Hayallerle saklambaç oynarım,
Yaşamak yürek ister, mangal yürek.

Düş bulutlarımı zincirlediler,
Bir balıkçı dipte vurgun yedi,
Uçuruma ittiler, bir damla gökyüzü vermeden,
Buralarda bir başıma,
Yaşamak yürek ister, mangal yürek..”

Nalan Kazazoğlu, şiirinde Ahmet Haşimce bir söylem biçimini seçmiştir. Günümüz “gizem şiiri” nin mükemmel bir temsilcisi olmanın yanı sıra, sade, yalın ve net ifadelerle mısralarını örmesini başarmıştır. Biraz düş, biraz umut ve yürek gümbürtüsü karışımı bir şiir sevdalısı… Ay ışığı, bulut ve zamanın raksı vazgeçemediği tutkuları…Ona göre “zamanın ağzında değirmen gün 24 saat akar…” “Deli yağmurlarla uzak özlemlerin baharını yakalamaya” çalışır. Güneşi elinde tutar ve uzun geceye şiirler yağdırır. Dolunayı masallarla uyutur, bir bulutu yakasına kondurur, denizle gök arasında bir tutam yeşil türkü söyleyiverir…Yıldızlar ekleyerek göğü büyütmek, hüzne kilit vurmak ister ve kartallar gibi yapayalnız yaşayan ama üreterek yaşayanlara saygı duyar.

İnanıyorum ki, şimdilerde Kazazoğlu’ nun şiir pınarını Dünya Kenti Antalya’ mızın doğası mükemmel bir şekilde beslemektedir. Kaynağının yeni şiirlerle daha gürleştiğini görmek istiyorum. Şairin internet adresi “www.antoloji.com / nalan kazazoğlu’ dur

İbrahim ÖZCAN’ ın ŞİİRSEL YOLCULUĞU

-Tahlil-

Mustafa CEYLAN

Güllük grubumuzun bu haftaki konusu İbrahim ÖZCAN…. Grubumuz üyesi İbrahim ÖZCAN ile yapılan röportajları sizlere sunduk. Gördük ki, tek kaygısı “şiir” olan gümbürdeyen bir yürekle ve şiirin anlam ve önemini, tarihsel sürecini algılamış ve kendi şiirsel yolculuğunu – “poetika”sını- ortaya koymaya çalışan bir şairle karşı karşıyayız…

Üstelik, sadece kendini değil, bütün bir ulusu ve güzel dilini, şiir sanatını kendine amaç-gaye edinmiş ve tek kaygısı-çabası bu olan bir hedef adamıyla, elini taşın altına sokan, çileye talip olan bir dostumuz gündemimizde…

Dostumuzun çilesine talip olduğu Hayal Şairleri’ nin grubunda yapılan son açıklamayı aynen buraya alarak grubumuz üyelerinin de bilgisine sunuyorum.

Çünkü şiir isimli o büyük ve gizemli sevdamızı kendine amaç edinmiş her oluşum, grup,kişi; kim ve ne olursa olsun, bizim has dostumuzdur. Asla onun çalışmasını kıskanmaz, ona yollardan yol açmaya ve her türlü desteği vermeye hazırız… Hayal oluşumunun 2000’li yılların edebi akımlarından birisi olmasını ve edebiyat tarihimize iz bırakmasını yürekten diliyorum.

Yıllardır hep özlemini çekmişiz. Edebi bir akımın sancısını çekmişiz… Ve aldığımız her haber, her ışık bize umut olsun istemişiz… Bugün sayıları 500’ ü çoktan geçen Hayal grubunun kurucusu ve sorumlularından birisi olan İbrahim ÖZCAN kardeşimizin şiirlerinin tahliline girişmeden önce, oluşumlarının duyurularını evelemirde verelim ve dostlarımızdan bu duyuruya yaptıkları birkaç yorumu da iletelim istedik.

Yorumumuza kıymetli üyemiz İbrahim ÖZCAN’ ın antoloj,.com’ daki şiirleri arasında ilk şiirim dediği şiirini sunarak başlayalım. Konya’ da 1987 yılında kaleme alınmış olan bu şiir, şairimizin şiirle daha ilk sarmaş dolaş olduğu yıllarda ki duygularını ifade etmektedir. O yıllarda, Konya bozkırında gün batımında toz pembe hayâller kurmaktadır.

Geliniz bu ilk şiirini birlikte okuyalım. Şiirin dizeleri şöyle:

“O t u r m a k
Bir akşam üstü
Kumsalın ıslaklığına
Toz pembe hayaller kurup
S e y r e t m e k
Batan güneşi
Ufkun pençesinde
Veda ederken o kızıl gurub...
S ı y r ı l m a k
Fani bedenden
Üç dün'lük dünyanın
Eleminden kederinden
K a y b o l m a k
Azgın dalgalarda
O kapkara bulutlarla sarmaşdolaş
Masmavi denizlerle kankardeş
Baktıkça içini titreten
Bambaşka alemlere götüren
Sevgilinin masum gözleri niyetine
Gökyüzünün kopkoyu kızıllığında...”

Şair Özcan, hayâllerinin bulutsu kanatlarıyla yerden yukarı doğru yükselirken, dünyadan – bu maddi âlemden de uzaklaşmak ister. “üç dün’lük –dikkat gün’lük demiyor-dünyanın / Eleminden kederinden” sıyrılmak ister. Bu ilk şiirde dört eylem dikkatimizi çeker. Bunlar “oturmak/ seyretmek/ Sıyrılmak/ kaybolmak” tır ve şiirin dokusunun da ana hatlarını teşkil eder.

Oturmak… Nerede ve ne zaman? Cevabı: Bir akşamüstü kumsalın ıslaklığına…

Böyledir bizim bozkır delikanlıları ve böyledir Anadolu insanı işte. Bütün ırmaklar denize doğru, o büyük okyanusa doğru hıçkıra hıçkıra akar gidermiş. Bizim boz toprağın evlâtları da, yüreklerinde hep bir su, deniz, ırmak ve büyük çağıltılar özlemiyle tutuşur giderler. İçlerindeki su yanar, gönülleri yanar özlem ateşiyle… Suya özlemle…

Hayâl, ayakları yerde iken, beyni-aklı-gönlü ve astral bedeniyle ruhu yukarılarda, ötelerde gezinmenin adıdır. İcadın, keşfin ve beşer yaratıcılığının anahtarıdır… Hayâlsiz insan özü boş bir kütüktür, yeşeremez.. Amaçsızdır ve ilkesizdir… Ben böyle bilirim.

Ancak, ötelerde gezinirken, kişi oğlu, kendini de sorunlarını da götürür beraberinde.. Bu sorunları, dertleri vardığı o ideler âlemindeki objeler ve akışlarla hamur eder yoğurur… Resmini çizerken titreyen elleriyle uykusuz geçen hasret yüklü saniyelerin, eriştiği durağın içindeki gökkuşağını dolar beline ve renkleriyle manzarasını düşürür diline…

İlk şiirinde şairimiz İbrahim Özcan, gökyüzünün maviliklerine ve derinliklerine baktıkça bir deniz hasretiyle kavrulur. O denizde sevgilinin gözleri vardır ve o gözler masumdur. Bulutlar kara, zaman kapkara da olsa, o gözlere baktıkça içi titrer… Sıyrılır üç dilimlik dünya yuvarlağından ve bambaşka âlemlere erişir. O âlem eleme son veren, sevdiğinin bulunduğu alemdir…

Ahmet Haşim’ in “yollar” ve “O belde” şiiri, Yahya Kemal’ in “Deniz Türküsü” veya “uçuş” şiirlerini anımsadım…

Fuzuli’ de

“Gelün ey ehl-i hakikat çıhalım dünyadan
Gayri yerler gezelüm özge Safâlar görelim”

Demişti bir şiirinde… Özcan’ da aynı şeyi söylemiyor mu?

İkinci Meşrutiyet döneminde “hayalciler” ve “hakikatçiler” birbirlerinden ayrı gruplar meydana getirmişlerdi. Ve yıllarca hayal mi, gerçek mi türküsü, hece mi, serbest mi kavgasını yaşadı sancılar içindeki edebi dünyamız.

Ama, Mevlâ’ ya şükür, bugün bu yok. Bugün artık anlaşıldı ki, hem hayalsiz, hem de hakikatsiz yapamayız… Şair de bu ikisinin arasında dans eden kutlu sanatçı… Hangi vezin ve şekille yazılırsa yazılsın, eserin özgün-orijinal ve bana göre anlaşılır bir topoğrafyası olmalıdır. Şairimiz Özcan’ da anladığım kadarıyla benim gibi düşünüyor. Ürünleri sanat yapmak adına anlaşılmaz ve girft çıkmaz sokaklarda gezinmiyor, kendisini ve söylemini saklasa da yeri geldiğinde alenileşiyor, ben buradayım, işte karşındayım arkadaş deyiveriyor…

İçinde yaşadığımız fani dünyadan nefret duygusu, şair yüreği ötelere-içinin içindeki dünyaya götürür…Çünkü ötede ideal bir dünya daha vardır. Ve o dünya mutluluk vaat eder. Bütün insanlık asırlar boyunca görülen ve içinde yaşanılam maddeler aleminden bir manâ aleminin varlığı peşinde koşmuştur. Dinler, felsefeler, anlayış ve fikir sistematikleri, hepsi hepsi; mutlu bir yaşamı vaat ederlerken, hep öbür alemden pasajlar aktarmışlardır. Bizim edebiyatımızda Ahmet Yesevi ile başlayan eren-derviş-alperen hareketi de ötelere-uzaklardaki suya ulaşmanın yanında insana ve topluma huzur sunma hareketidir. Bütün Anadolu baştan başa onunla hemhal olmuştur. Batı’ da ise “Rönesans” tan sonra öteler fikri kendine yer bulabilmiştir. Ahmet Haşim ve Yahya Kemal ötelerdeki özlenen alemin şiirini yazmışlardır hep. İbrahim Özcan’ da öyle… Bu ilk şiiriyle bile kendini ele vermektedir…

İbrahim Özcan’ ın antoloji.com’ daki şiirlerinin birinci sayfasından yolculuğumuza devam edelim hele.
Şairimiz, bir şiirinde diyor ki:

“öyle acımaklı gözlerime bakan kız
yarını meçhul bu deli-dolu oğlan
nafile umutlarla sevda yollarında
kaç yaz harcamış kaç güz
kaç gece tuş etmiş kaç gündüz
yok öyle! .. Hor görüp de dudak bükme
yazısı kara olmaya görsün adamın
deva niyetine katranlar içtin mi sen de? ..
kanadı vurgun yemiş şiirlerle
birazcık uçarı olmayı umdun mu gecelerce? ..
hiç sevda yarası çektin mi örneğin? ..
terkedilmeler ihanetler
sen bana bakma, allah aşkına!
adını bile sormadan dert anlatılır mı adama?
sen bana bakma
yılların alışkanlığı
ne zaman kanım kaynasa bir usul boyluya
yaparım bu ahmaklığı
güzeller güzeli
yer yüzünün kanatsız meleği
hazanda yediveren
baharda kan çiçeği
adın neydi senin sahi? ..”

İşte bu İbrahim Özcan dostumuz, işte bu… “Kanadı vurgun yemiş şiirler” in şairi… Geçer, kendisine acımaklı ve hor gözle bakan usul boylusunun karşısına… Söyler yürek kitabından, haykırır… Kara yazılı olduğunu, sevda yarası çektiğini der… Adını bile öğrenemediği o usul boyluya dökülüverir can bakracı…

Şair Özcan, serbest vezin şiir yazıyor, ama heceye de hakim. Şiirlerinden edindiğim intiba bu. Okuduğumuz bu şiirde kız/ güz/ gündüz- bükme/sende/gecelerce- çiçeği/meleği, adama/ bakma/aşkına/yollarında gibi ses uyumlarıyla şiirine ahenk getirmeye çalışmış. Her ne kadar tam kafiye değilse de, kökten kafiye değilse de bazıları, ekten ses uyumlarıyla ritmini kurmaya çalışmış…

Cahit Külebi’ nin şiirlerinde, insanı bıktırmayan, oldukça serbest ve kendisini hissettiren, ben buradayım diyen bir musiki dili vardır. İbrahim Özcan’ da bunu yapmaya çalışıyor işte… Orhan Veli ile Cahit Külebi arasından yeni bir “ışık salkımı” benzeri YOL çıkarmaya-poetika’sını örmeye çalışıyor şairimiz… Uzun olmayan ve yormayan cümlelerle-mısra yapısıyla, dar alanda çok şeyler ifade ediyor…

“güzeller güzeli / yer yüzünün kanatsız meleği /hazanda yediveren/ baharda kan çiçeği” olan usul boylusuna “sen bana bakma, ben hep bu ahmaklığı yapar” içimi dökerim” demektedir. Şair, saf, arı ve yalın yüreklidir. “Kanadı vurgun yemiş şiirlerle” sarılır yarası. Yunus Kulak kardeşimin bir şiirinde “şiir bastım yarama can” dediği gibi, İbrahim Özcan’ da yarasını şiirle sarmakta, derdini şiirle hafifletmektedir. Gerçek şair olan da şiirle nefes alıp verir ve şiir olmaz ise dünyası kurumuş çöle döner, yıkılır aniden…

Bu şiirde “acımaklı göz”, “meçhul deli-dolu oğlan”, “geceleri tuş etmek”, “hor görüp dudak bükmek”, “yazısı kara olmak”, “deva diye katran içmek”, “vurgun yemek”, “sevda yarası çekmek”, “kanı kaynamak” gibi konuları üzerinde saatlerce durulabilir ve sayfalar dolusu yazılabilir. Görülüyor ki, halkın kullandığı “öz deyimleri ve ata sözleri”ni şairimiz kendi teknik ve taktiğiyle öylesine ustaca şiirine malzeme yapıyor ki…. Usul boylusuna dilinden dökülenlerin anası-esası bunlar… Şiirin son dizelerinde kendisini anlamayan o sevgiliye “hazanda yediveren/ baharda kan çiçeği” diye hitap eden şair, söyleyeceği bütün sözleri özetleyivermiştir.

“Hazanda yediveren olmak ve baharda kan çiçeği olmak” yeniden diriliş, uçurumun kenarından uçsuz bucaksız yaşama geri dönüştür. Bunu sağlayan da “usul boylu”sudur. Yılların alışkanlığı vardır ve yüreğini açıvermesinden de kendini “ahmak” saymaktadır. Dil mi tutulur hazanda yediveren bir can’ ın karşısında… Tutulamaz elbette. Özcan, böyle dese de yürek dili susmaz işte…

Kendisi zamanla yarışırken, ömrü sevdalarla yarışan bir şairdir Özcan… Şimdi sunacağım şiir, o’ nun gayet akıcı-lirik ve “hece-aruz kanat vuruşu”nu andıran güzel bir şiiri olacak dostlar. Hele bir göz atın şu mısralara. Bana hak vereceksiniz. Diyor ki:

“Adana - Mersin trenlerdeyim
alaca karanlık puslu akşamlarda
mevzii sağanak kederlerdeyim
benzi soluk buğulu camlarda

ben zamanla yarışırım
ömrüm de raylarla

hani cemre düşer ya
şubat ortasında,
hava'ya, toprağa su'ya...
düşer bir de benim
on beş şubatlı kanıma...

ya sonrası? ...
sonrası; mart ardından baktırır,
şarkı - şiir yaktırır

Adana - Mersin trenlerdeyim
zifiri karanlık gecelerde
ağır sağanak elemlerdeyim
buğulu soğuk pencerelerde

ben zamanla yarışırım
ömrüm de sevdalarla.”

Gördünüz değil mi? Yaşayan Orhan Veli, ya da Ümit Yaşar Oğuzcan… Ne derseniz deyin, kime ve nasıl benzetirseniz benzetin, bu şiir, bu akıcılık, bu söylem biçimi türkü tadında değil mi? Serbest şiir böyle olmalı işte…Canlı, diri, hareketli… Alıp götürmeli beni, kendi göğsünde şiir, kendi ikliminin hamurunda yoğurmalı… “mevzii sağanak kederlerde” bulunan şairimiz gibi, bu şiirle ben de gittim trenlerde, zamanla yarıştım, raylarla uzandım sevdalara…

Bence sadece bu şiir, İbrahim Özcan adını edebiyat tarihinde yaşatacak güçte bir şiir. Şubat ve Mart’ın bu kadar güzel anlatıldığı bir başka şiire rastlamadım… Şiirin girişiyle sonuç kısmı birbirini bütünlüyor… Müzikalite için ses uyumları tabiri caizse “cuk oturmuş”… Bal tadında bir şiir.

Hani usul boylusu vardı ya İbrahim kardeşimizin, işte ona yazdığı bir şiiriyle bu bölümümüze gülden bir virgül atalım olmaz mı? Şiiri şöyle dostlar:

“ben gidince de
şiir yazarsın demiştin,
birazcık da isterik
alaycı gülümsemiştin.
yokluğunla kararmış gecede
önce rüzgar sustu,
sonra yaprak sesleri
duvardaki yorgun saatimde.
hasretim katmerleşip
acılarım depreştiğinde,
hele bir de sen gidince
ağıt da yazarım şiir de...”

-1-
Ülkü Tamer “Şiir İçin Cevaplar” başlıklı şiirinde

…Şiir gecenin kardeşidir
…gündüzün annesi.

Yürekteki büyükbabadır şiir.

-2-
…Şiir örümceğin sesidir
…duvarın şarkısı

Duvarcının türküsüdür şiir.

..............................

Peki Ülkü Tamer’in şiiri anlatan bu şiirine burada İbrahim Özcan konusunda ihtiyaç ne? Diye soru sorabilirsiniz… Peki o zman, önce İbrahim Özcan’ ın aşağıdaki mısralarını bir okuyalım, olmaz mı?

“soğuk zemheri akşamı hüzün dolu otel odamda
yine acılarım başladı. yüreğimde pişmanlıklarla
dayanmak öyle zor ki baba! .. bir daha görememek mi seni
düşünmek bile deli ediyor beni. nasıl anlatsam bilemiyorum.
utanıp üzülüyorum kahrolup kendi kendime
lanetler ediyorum...keşke, seni anlasaydım.
çocuklar gibi darılıp babalık ahını almasaydım.
affet beni baba! ..son bir kez olsun,
bir büyüklük daha yap yolunu kaybetmiş,
sarhoş, berduş oğluna.
yine nöbetteydim,
sıradan haziran akşamı; sanki içime doğdu,
bir şeylerin olacağı. içim sızladı, irkildim,
hissediyordum, bedenimden koptuğunu
ortalık sarı sıcakken bir anda karanlık oldu
semayı bulutlar sarıp yağmur, dolu yağıyordu
şimşekler çakıp yıldırımlar atıyordu..
belki de babacığım; çoktan haber almıştı da,
son yolculuğunu; ardından gökler ağlıyordu.
işte o an; o an, acı bir telefon...
söylemesi bile, öyle zor ki baba! ..
hiç düşünmezdim böyle olacağını,
kara haberini bir nöbette alacağımı.
bir şeyler, bir şeyler düğümlendi gırtlağımda
nefes alamıyor, konuşamıyor
ortalığı cehennem eden kara bulutlara
bomboş bakıyordum.
Ah..! o bulutlar yok mu, o bulutlar
sonunda yapacaklarını yaptılar.
bin bir hoyratlıkla gelip, yakıp kavurdular; ciğerimi.
en masum anımda,
parçalar kopardılar bedenimden diri diri
kahpe, soysuz bulutlar.
çaresiz kaldım baba! ..
lanetler ediyorum şimdi, o kara bulutlara,
sarı sıcak hazirana ve seninle aynı dünyada,
sensiz gecen yıllara.
çaresiz kaldım baba. geçti bir kere,
film bitti. limandan kalkan hasret gemisi gibi.
bir an geri çevirmek geldi içimden.
ama nafile! limandan kalkan gemi,
pişman olmakla geri döner mi.
onu bile beceremedim.
doğru dürüst evlatlık edemedim.
beceremedim baba! beceremedim...
her zamanki baba - oğul nazlaşması dedim.
oysa, şimdi sen yoksun bense hayatta.
kahrolup gün be gün mahvoluyorum.
üzgünüm...affet beni baba!
hayatımın; en zor, en kara ağıdında;
yalvarıyorum son bir kez olsun,
bir büyüklük daha yap; yolunu kaybetmiş,
sarhoş, berduş oğluna...
seni çok özlüyorum baba!
iple çekiyorum görüşeceğimiz günü,
senin; gerçek dünyanda...”

İbrahim Özcan işte böyle duygusal bir yüreğe sahip. Ağzına kadar tıka basa duygu dolu bir yürek… Şiirini de o duygunun içinden, istiridyedeki inci gibi çıkarıyor…

Kendisi ile yaptığımız röportajda demişti ki, “yeryüzünde ne kadar insan varsa şiirin de o kadar tarifi var” demişti. Ülkü Tamer’ de yukarıdaki dizelerde 15 bölümde tariflerini sunmuş.. Bana göre ise şiir, yani has şiir; yoğunlaşmış duyguların dil imbiğinden süzülmesidir. Okuyanı sarıp sarmalayandır. Hüzün şiiri mi, ağlatandır. Neşe şiiri mi en azından tebessüm ettiren-güldürendir… Taşıdığı hissi hissettirendir. Uyuşuk, dolambaçlı ve uykucu olan mısralar olsa olsa “manzume” olur.

Zaten “Ey Şiir” isimli makalemde de bunu belirtmiştim. Askerde – sınırda nöbet başında, cenazenin başında, düğünde saz tellerinde, yolda gün batımında, hasılı kelam bütün hayatta şiir var… Ve bizimle bizde, bizsiz edemez şiir… Biz de onsuz edemeyiz…

İbrahim Özcan’ ın bir nöbet sırasında aldığı babasının Hakk’a yürüdüğüne dair haberde, şiir görevini yapıveriyor işte… Başını uzatıyor satırlar arasından ve sözcüklerle “ben buradayım” diyor, boğazında düğümlüyor hıçkırıkları, göz pınarlarından akıtıyor pişmanlıkları ve aklın hatırlama sayfasını açıp maziyi anımsatıyor şiir…

Harflerle ilmek ilmek dokunmuş bir gönül halısıdır şiir. Çılgın saatlerin inleyişidir ve sözcükleri deli gömleği misali sırtına geçirip, karşımıza geçen anlamsız-tarifsiz bir sevgilidir şiir… Ağlarız ağlar bizimle… Kahkaha atarız, bizden daha güzel güler… Acı çekeriz, bizden önce o duyar acımızı…
Şiir tutar kalemimizden ışık elleriyle, acımızı yazdırır. İşte o zaman şair oluruz biz. İçimizi dışa döktüğümüzde, yada dışarıdakini içimizdeki evin koltuğuna oturttuğumuzda…

Bağdatlı Ruhi bir beytinde demiş ki:

“Biziz ol suret-i eşyâda bulan mânâyı
Biziz ol nefs-i mezâhirde gören nakkaşı”

Evet, iyi şair sadece gözlemci değil, aynı zamanda iyi yorumcudur da… Hayatın dikenli yollarında çektiği acıları, yaşadığı unutulmaz kilometre taşlarını ve deneyimlerini, kültürel birikimiyle harman ettikten sonra yaba yaba- ekin ekin-mısra mısra savurur iyi şair…

İbrahim Özcan dost, bulutların şairidir. Çoğu şiirinde “bulut” sözcüğüne rastladım. Yerden göğe uzanan bir akış vardır o’ nun şiirinde… Zaten hayâl tutkunu olmasının da esas sebebi bu olsa gerek.

Tevfik Fikret, Ahmet Hamdi Tanpınar ve Yahya Kemal, İlhan Berk de gökyüzünü hep bir kurtuluş sembolü olarak ele almışlardır. Ahmet Haşim, karanlığı sever, toplumdan kaçardı. Turgut Uyar, gök ve karanlık motifleriyle örmüş şiirlerini. Neden mi? Hep kaçıştan… Çünkü, mutsuz bir dünyadan kurtuluştur gökler… Toprak davacıdır, o dünyayı temsil eder. Ama gökler, hayâllerin dipsiz serüvenine açıktır.

Babalık ah’ ını aldığı babasına seslenişinde ki içtenliğe ve samimiliğe bakın. Şair, aynı zamanda samimi de olmalıdır. Öyle değil mi dostlar? Ortalık sarı sıcakken bir anda kara haberle kara bulutlar gelmişlerdir. Aslında yağan bulutlar değil, şairin göz yaşlarıdır. Babasının vefatının verdiği elemdir…
Babası ona daha önceleri “sarhoş-berduş” demiştir; bir bir anımsar babasıyla aralarında geçenleri… Hüzün yumağı olur çıkar şair… Üstelik nöbettedir…

İbrahim Özcan’ ın şiirsel yolculuğunun son bölümüne geldik dostlar.

Bütün bu şiirlerden sonra,

Günümüz Türk Şiirinin en etkin oluşumlarından birisi olan HAYAL ŞAİRLERİ OLUŞUMU ve başarısı için hiçbir gayret ve katkıdan çekinmeyen dostumuz İbrahim ÖZCAN, bazı yönleriyle bana da benziyor… Dilerim, bu çalışmaları boşa gitmez. Dilerim ki, Hayal Şairleri’ miz Türk Şiirinde kalıcı ve derin bir iz bırakırlar ve çağdaş bir edebi akım olarak Edebiyat Tarihimize geçerler.

Türkiye’ de ilk defa ŞİİR EVİ projesini başlatan İbrahim Özcan kardeşimi ve onun gibi aynı hedefe aynı katkıyı koyan dostları yürekten alkışlıyorum.

Temenni ederim ki, bir gün Antalya’ da da bir “şiir evi” açılır…

Asıl konumuza dönecek olursak, yukarıdaki şiirlerinden de görüleceği gibi, şairimiz İbrahim Özcan tepeden tırnağa Anadolu ve sevgi dolu bir şairdir. Konuları ele alış biçimi, sade ve dümdüz… Dolambaçlı yollardan seslenmez. Hece’ ye de hakim olan şair, yeni denemeler yapmaktan da kaçınmaz.

Yıllarca havacılık alanında çalıştıktan sonra, emekli olan şair, hava nakil cihazlarının ve kuşların uçuşu benzeri, ahenkli, düzenli ve mısra kanatları yerli yerinde bir şiir tekniğini kullanmaktadır. Şu mısralar onun şiirsel yolculuğunun özetidir. Diyor ki:

“Seversen; saçlarına taçlar yaparım şiirlerimden
Sevmezsen; akşamlarıma hüzün yağar,
gecelerim, cehennem...”

Evet şiire gözü gibi bakan ve onu sevgilinin başına taç yapmak isteyen bir şair… Sevgiden asla vaz geçmeyen, ama hüznün elinden de kurtulamayan birisi… Gecelere ve esmer akşamlara düşkünlüğün de hayâl dünyasının etkisi var… Hüzünle başlayan akşamların, geceleri cehenneme dönüşünü aslında yaşamak istemez.

Bir dostumuz, benim bu tahlil yazılarımı okuyunca, İbrahim Özcan için, çoğu şairlerin yaptığı gibi, çiçek, böcek, deniz şiiri yazmayan, Anadolu kokan ve yazan bir şair diye görüşlerini bildirmişti. Yerinde bir tespitti bu. “Kasap Sait’i Vurdular” şiiri, “Barış Türküsü” şiiri ve daha öteki şiirleri gerçekten okunmaya ve incelenmeye değer şiirler.

İbrahim Özcan’ ın antoloji. Com’ da ki sadece bir şiirini ona yakıştıramadım. O da b.k sözcüğü geçen bir şiiridir. Dilerim, bir daha bu pırlanta yolundan ayrılmaz ve kalemini o türlü kullanmaz.

Şairimiz, ben Ahmet Arif değilim, Ahmet Haşim değilim, Orhan Veli değilim, Nazım Hikmet değilim dese de bir şiirinde, kendi yolunu kendi çizen ve –poetika-sını oluşturmaya çalışan bir özgün şairdir. Tarih ondan da bahsedecektir.

Bir şiirinde;

“Kanatmak var ya yalnızlığın yarasını
Bu timsah gözyaşlı kocaman şehirde”

Diyen şairimizin şehri tanımlamasına bakın hele… Hangi şair de var bu? Timsah gözyaşlı kocaman şehir…

Yalnızlıkların ve çilelerin şairidir İbrahim Özcan… Resmi görevli iken, görevini yaparken, ya da kalabalıklar içinde kendi hüznünü içmekte ve yalnızlığın göklerinden ilhamını sağmaktadır… Isısız, eşsiz ve upuzun bir bozkırda tek bir “alıç” ağacı gibi hisseder kendini. Sonra o ağacın dallarından yere bağdaş kurar ve usulcacık şiirinin mimarisini çizer toprağa… Elleriyle koparır yüreğini sol böğründen, okur içini yüreğinin ve yazar…

Ya da dünya devi İstanbul’ un gürültülerine tıkar kulaklarını. Ruh girdabının gürültüsü bastırır İstanbul’ un gürültüsünü… “Hüzünbaz” kalemine sarılır ve döker yüreciğini kâğıtlara… Der ki:

“Yaşamak var ya yalnızlığın daniskasını
Bu ejderha iştahlı şehirde
Kapanmak gelir de kapanamazsın içerine
Sarılmak gelir de sarılamazsın hüzünbaz kalemine”

Ona göre şehir timsahtır, ejdarhadır, azgın bir canavardır. Çünkü, Anadolu’ nun güzelim sinesinden otobüsler dolusu nice insan göç etmekte büyük şehre ve terminallere düşmektedir. Terminallerden şehrin varoşlarına yapılan akın, nice umutları söndürmektedir. Büyükşehrin azgın dişlileri Anadolu insanını un-ufak etmektedir.

Dertlerin şairidir Özcan…
Bir şiirinde de;

“Gecenin üçünden seslendiğimi.
Sensiz, sessiz, karanlık
İtilip kakılmış bu meydanda;
Tepemde sallanan yorgun,
Üç beş köhne lamba,
Ben kadehim ve sigaramla
Kurulmuşuz çilekeş masamda...”

Diyerek, sevdiğine sesini duyurmak ister… Yalnızlık hayâlin ekmeğidir, aşıdır. Hayâller yalnızlıkla destanlaşır, oluk oluk akar şairin akıl çeşmesinden can evine… “Gidişin ecelim oldu, sevişin unutulmaz hatıra” derken de içinde gizliden gizliye bir umudu taşımaktadır. Geri dönmesini ister sevdiğinin. Bazen yalnızlıkları da canına okur şairin. Kendinden çıkarır acısını… Masadan, kapıdan, dağdan, buluttan, hasılı bütün eşya ve objelerden çıkarır. Onlara yüklediği anlamlarla değişik ve zorlu görevler verir. O mânâlı çevresinin nabız taşır sıkıntılarını ancak…

Tasvirlerinde çok kuvvetli cümle kurgularıyla karşımıza çıkar Özcan.. Bu yaşa kadar yaşadığı kentlerle haşı neşirdir dizelerinde. Doğrusunu da yapıyor. Uçuk-kopuk bir hayâlci değil, ayakları yere basan ve ne dediğini iyi bilen bir şair…

Ben İbrahim Özcan’ ı Konya’ da Selçuk Üniversitesi’ nde yapılan bir şiir etkinliği sırasında tanıdım. Efendi, ağır başlı, ne konuştuğunu bilen ve şiire-şaire çok büyük önem veren birisi intibaını bıraktı. Onu tanımaktan da mutlu oldum.

Dilerim, şiirsel yolculuğu daha güzel, daha kalıcı ve daha mükemmel bir şekilde gelecek çağlara sürer...

Sözlerimi Özcan kardeşimin bir şiiriyle noktalamak isterim.

“Karşılaşsak iki yabancı gibi dar bir sokakta
Önce gözlerimiz tanışsa karanlıkta
Sonra ellerimiz.. kalmasa bu sevgi hiç muallakda
Hissetmeli yüreğim sıcaklığını daima
Ve hissetmek onca kara günü alaca şafakta
Yeniden umutlanmak unutulmuş yarınlara
Ve içip içip seni geçmek kendimden kana kana
Sonunu bılmeden el ele yurek yurege cıkmak yola
Kanımla adını yazmak damla damla sonsuzluğa
Sevdanı bölüşerek dalıp dalıp gitmek uzaklara
Kâh denizlerde dalgalara Kâh da dumanlı dağlara
Sadece senın ıcın, sana yar olmak bu dunyada
Ve senin için alışmak yaşamaya tutunarak acılara
Guç verıyor her saniyem yadigar senden bana
Aramızda bitmez tükenmez cılga yollar olsada
Yüzüm yüzüne kalbım kalbıne dönük sakın unutma...
Yokluğun sırtımda saplı kör bir hançer olsa
Yinede mutluluk her dayim yanımızda
Gidişin ecelim oldu sevişin unutulmaz hatıra
Yine de beklerım dönersin diye bitmez umutla
Gel ey Yeşim Gözlüm sensizlik, cennetimde! ..
Ne melekler kaldı ne de zümrüdü Anka
Kalan bir yudum hatıran olasada
Dön eyy! yeşim gözlüm, hasretin: cepkenimde
Ne pul bıraktı ne de beş para...”

Saygılarımla…
Mustafa CEYLAN

ASIM YAPICI’ NIN ŞİİRSEL YOLCULUĞU

Mustafa CEYLAN

-Tahlil-

“Karanlıktan korkarım aydınlansın şu alem
Hep mi hüzün? Nerede mutluluk yazan kalem?
Katran olmuş kaynıyor içimde bin bir elem
***Mahkum oldum, mahpusum, düştüm eline Leyla
***'Gayri sensiz yaşamam” böyle biline Leyla

Sensizlik çok zor çile, sensizlik bana haram
Bir kez göz kırpıversen, gözlerim eder bayram
Bu yola baş koyandan başkasına olma ram
***Beni bırakıp gitme gayriye sakın Leyla
***Gel benim ol bu akşam mutluluk yakın Leyla

Özlemim arşı döver, beni de yanına al
Hayat hayal olmadan bir gecelik ben de kal
Sen gönül kuşlarının besteler yaptığı dal
***Aşıkların dilinden düşmeyen cansın Leyla
***Sen mutlu ol, önemsiz, bu alem yansın Leyla

Çok naz aşık bıktırır, etme aşkına pişman
Zaman-mekan karıştı oldum hayata düşman
Gel, terk etme gel artık, hasretliğin pek yaman
***Özledim vuslat gibi ulvî hazları Leyla
***Çekemez hiç bir aşık bunca nazları Leyla

Bir garip hale girdim, tarifi mümkün değil
Benliğim kayıplarda gezerim mecnun, sefil
Taşlara sor, söylesin, her şey sevgime kefil
***Gizli sırrım kalmadı döndüm şaşkına Leyla
***Ne olur acı bana Allah aşkına Leyla

Gölge-aşk oyununda roller bana mı düştü?
Sonsuzluk sahnesinde çöller bana mı düştü?
Göklere çivilenmiş eller bana mı düştü?
***Sahraları yeşertmek bana mı düştü Leyla?
***Bu beyhude işime yer gök gülüştü Leyla

Ne kadar tatlı hayal görürüm, düşümde sen
Çağırmadan gelirsin, anlarım peşimde sen
Söylediğim her söz de, yaptığım işim de sen
***Bu aşkın abidesi beklenen nursun Leyla
***Altın kadehte aşkı zemzem gibi sun Leyla

Tatlı bir sala sesi çınlarken kulağımda
Peşine takılmaya derman yok ayağımda
Acı bir tebessümle son buse yanağımda
***Birleşmeden ayrılmak ne kötü durum Leyla
***Çözülmeyen düşlere en güzel yorum Leyla

Bulanık ecel suyu ayna gibi durulur
Baş ucumda gölgeler 'sıra kimde' sorulur
Saatler vuslat için yeni baştan kurulur
***Tabipler sıra sıra gelse deva mı Leyla
***İçilen bunca çile kalbe reva mı Leyla

Hiçliğin ortasında an be an kavrulurken
Yalancı sevdaların üstünde savrulurken
Aynalarda gölgemi baş aşağı bulurken
***Arzum yok, hevesim yok, seni unuttum Leyla
***Daha yüce bir aşkın yolunu tuttum Leyla”

Asım Yapıcı

**
Evet sevgili dostlar. Şiirsel yolculuk tahlillerinde bu hafta GÜLLÜK grubumuz üyesi Doçent Doktor Asım YAPICI’ yı ele almaktayız. Galip SİNECİKLİ’ nin gerçekleştirdiği röportajla şairimizi ve şiir evrenini tanıma imkânımız oldu.

Asım Yapıcı, şiir dünyamda önemli yeri olan şair dostlarımdan birisidir. O’ nu 1. ANTALYA ŞAİRLER BULUŞMASI’ nda Antalya’ da tanıma imkânını buldum. Sonra, Hayal Şairleri’ mizin Konya’ da gerçekleştirdiği şiir etkinliğinde daha da yakından tanıdım. Sımsıcak bir dostluk bağı ile gönüllerimiz birbirine bağlandı. Sevgiye, saygıya dayalı ve has şiir- kalıcı şiiri yakalama sevdamız eksenli bu dostluğumuz dilerim son nefese kadar devam eder.

Asım Hocam, üniversite Din Psikolojisi öğretim üyesi malumunuz. Dini konularda bilgi birikimi de oldukça fazla. Çünkü o’ nun şiir dışında kaleme alıp yayınladığı, Beyan Yayınları arasında çıkan “İslâm’ da Tövbe Ve dini Yaşayıştaki Rolü” isimli 352 sayfalık eseriyle, Karahan Kitabevi’ nin Yayınladığı “ Din Kimlik ve Ön yargı-Biz ve Onlar” isimli 399 sahifelik eserlerini de okudum.

Çok iyi bir araştırmacı ve yorumcu olduğuna inandığım, Hoca’ mla zaman zaman şakalaşmayı ve birbirimize hoş sözler söylemeyi çok severiz. Kendisinden hep dua talebim olmuştur. O da sanırım gereğini yapmıştır, amma, biraz şairliği ağır bastığından arzularım bir türlü yerine gelmemiştir. Bir gün genç edebiyat tarihçileri-araştırmacıları sorarsa onları anlatırım veya anılarımı yazma gereğini duyarsam yazarım sanıyorum… Şaka ve espiri yüklü bu anılar, çoğu kere gündelik olaylar karşısında asık duran yüzümü güldürmüş, sıkıntıdan patlamak üzere olan içime bir serinlik ve rahatlık getirmiştir. Dostluğumuzun sonsuza değin sürmesini arzu ederim.

Asım Hoca, ilk bakışta-dışardan ilk görüşte resmine bakıldığında veya fiziki yapısına bakıldığında çok ciddi- soğuk bir imaj sergiler veya öyle sanır insan… Zaten kendisi de röportajda bunu açıkça söylemiş. Oysa, hiç de öyle olmadığını, o resmi görünüşün arkasında şen-neşeli-huzurlu-akıllı ve dost canlısı bir yüreğin bulunduğunu anlamakta gecikmezsiniz. Yaklaştığınız ve konuşmaya başladığınızda şiirsel birikimi ve din – tarih kültür birikiminin de bir o kadar fazla olduğunu görürsünüz…

Asım Hoca’ mın beni ve benim gibi düşünenleri de etkisi altında bırakan Şiirlerini okudukça, bu güne değin bu konuya münhasıran niye bir şiir düşmedi ilham pınarımdan diye kendimi sorguya çekmiştim. Yusuf Peygamber’ in- Züleyha’ nın öyküsünü, hem Yüce kitabımız’dan ve hem de öteki kaynaklardan yıllar önce okumuştum. Ama hoca’ nın tövbe kitabında Yusuf Peygamberin kardeşlerinin tövbesi bölümünü okuyunca, olayın bir başka boyutunu daha anladım.

Din psikolojisi hoca’ sı olmanın verdiği olanakları şiirinin topoğrafyasında öylesine güzel değerlendirir ki… Sizi, konunun içine sade bir gözlemci olarak davet etmez, kendi gönül sancılarıyla iç içe katar da farkına varamazsınız. Yarı kapalı söylemin pençeresinden içeri girer ve o güzelliği yaşarsınız bir anda…

Tahlil çalışmamıza Hoca’ nın “Leyla” başlıklı şiiriyle girmiştik. 26. Şubat 2005 tarihi itibariyle, bu şiirin altına dostlarımızın yaptığı yorumlardan en genişini Zuhal Yıldızı / Nuray Alper yapmış. Nuray Alper yorumunda diyor ki:

“Sayfanıza girdiğimde ilk okumak ve yorum yapmak istediğim şiiriniz bu oldu....

Her ne kadar aşikâr yazılsa da duygular,şiirde yoğun bir 'giz' var....

Bu nasıl bir Leylâ haykırışıdır ki; her Leylâ adı yankı yaptı yüreğimde....

Şiirde;

14'lük hece ölçüsü kullanılmış....Benim en sevdiğim tarzdır hecede...Kıta sonlarında son iki mısranın kullanılış şekli şiire duruş olarak da,anlam olarak da bir güzellik vermiş...

Gölge-aşk oyununda roller bana mı düştü
Sonsuzluk sahnesinde çöller bana mı düştü
Göklere çivilenmiş eller bana mı düştü
***Sahraları yeşertmek bana mı düştü Leyla
***Bu beyhude işime yer gök gülüştü Leyla

bu kıta uyum ve ahenk'in donattığı mısralardan oluşan eserinize farklı bir boyut getirmiş...'düştü' fiilinin yerine kelime kullanılsaydı daha hoş dururdu fikrimce..Roller,çöller ve eller kelimeleri mısra sonlarında olursa ahenk bozulmazdı...

Aynı tarz sondan ikinci kıta içinde geçerli....

Şair;

Leylâ'yı direkt muhatap almakla çok şeyi aştığını göstermekle kalmıyor,şiiri yazan kaleme Mecnun'a has bir hava vermeyi başarıyor...Adeta Mecnun dilinden yazıyor...

Şair;

okuyucunun gözünde ve yüreğinde Mecnun duruşunu canlandırıyor...

Şiirinde sade ve yalın bir üslûp kullanıp okuyucunun şiiri rahatlıkla anlamasını sağlayan şair;

Anlam bakımından esere baskın bir şatafat katıyor..Teşbih sanatının çok güzel ve yerli yerinde kullanıldığı şiir,okuyucuda tatlı bir ahenk bırakıyor...

Sen,gönül kuşlarının besteler yaptığı dal...'bunun güzel bir örneğidir....

İçtenlikle yazılan bu eser,kişi üzerinde yaşanmışlık hatırası bırakmaktan geri kalmıyor..Sevgili için seçilen isim bir sembol olsa bile güzel bir seçim yapılmış....

Leylâ'ya şiir sonuna kadar güzel bir çağrı bırakan Mecnun kokulu kalem şiir sonunda insana;

'Leylâ'nın hasretiyle çöllere düşen Mecnun'un gün gelip onu tanımaz oluşunu ve Hakk katına ulaşmasını anlatıyor adeta...

Beşeriyetten O'na adım adım örneğini çok güzel bir biçimde sergiliyor....

Hiçliğin ortasında an be an kavrulurken
Yalancı sevdaların üstünde savrulurken
Aynalarda gölgemi baş aşağı bulurken
***Arzum yok, hevesim yok seni unuttum Leyla
***Daha yüce bir aşkın yolunu tuttum Leyla

çok derin bir şiir okudum kaleminizden...
*
Önce hangi yalana asılı kaldı gözlerimiz? Kişi,sevdasına baktığı zaman Allah'ı göremiyorsa ne önemi var sevginin? O aşkı yüreğe koyanın O olduğu unutulduktan sonra....

Leylâ sırrı merdivendi,Mecnûn sırrı Allah katı..Yaşanmışlık eseri miydi? Belki....Leylâ sırrı temizlikti,Mecnun sırrı hasret....Ulaşılmazlık mıydı? Evet diyor yürek....Allah'a götüren hâkîki gerçek....

Su'yun ellerime sunduğu renk'i,bırakıp gidiyorum şiire...

tebrik ve saygı ile....”

Zuhal Yıldızı/ Nuray Alper’ in görüşleri bunlar. Alper’in “düştü” sözcüğü konusunda getirdiği eleştiriye ben de katılıyorum. Ama o’ nun “derin şiir” olarak nitelediği ve

Hiçliğin ortasında an be an kavrulurken
Yalancı sevdaların üstünde savrulurken
Aynalarda gölgemi baş aşağı bulurken
***Arzum yok, hevesim yok, seni unuttum Leyla
***Daha yüce bir aşkın yolunu tuttum Leyla”

Dörtlüğü ile son bulan şiirin özü üzerinde biraz durmak istiyorum. 5’lik nazımla ve 14’lük hece vezniyle yazılan şiirin özü, beşeri sevdanın hasret ateşiyle yakıp kavurduğu ozan yüreğinin, bu çile sonunda içten arınması ve “daha yüce bir aşkın yolunu” tutmasıdır. Beşeri sevdadan ilâhi sevdaya geçişin türküsüdür bu… Neden mi? Nedeni şu, Leyla Mecnun efsanesi de sonunda öyle bitmiştir, öyle değil mi?

Yüce Mevlâ’ da bu âlemi aşk için yaratmıştır. “Tecelli” sini her şeyde, atomdan daha küçük dünyanın dönüşünde, galaksilerin-kehkeşanların senfonisinde her an görmekte ve duymaktayız. Kendi parmak ucumuza bakıvermemiz bile yeterli…

Şiirsel çizgisinin hedefini tasavvuf okyanusunun kıyısına kadar ulaştıran şair Asım Yapıcı, bu gidişle dalgalara kendini atacak ve o okyanusta yüzmeye başlayacak gibi görünüyor… Öyle, “daha yüce bir aşkın yolunu tuttum” diye Leyla’ sına seslenmekle kalmayacak bu iş… Bu, burada bitmeyecek biliyorum… Nar olgun kızarıklığa erişecek ve Yunus heybesini omzuna atacaktır Yapıcı dostumuz… Görün, izleyin bu şairi hele…

“Yalancı sevdalar ın üstünde savrulurken / Aynalarda gölgemi baş aşağı bulurken” diyor. İşte hakikat bu… Aynada gölgesini baş aşağı görmek, onun yarı kapalı üslubunun bir ürünü…Gerçek olan Leyla’nın sevdasıdır. Çünkü Leyla’ yı ararken Mevla’ yı bulmuştur… Asıl aşkı bulmuştur…Hiçlikten, yıkılıştan-yeniden onarıma-yeniden diriliş ve buluşa kavuşmuştur…

Türk Halk ve Tasavvuf şiirinin temeli olan “hece” yi “imge”lerle donatmasını beceren bir şair Asım Hoca… Ancak bu şiirde “S” ve “Ş” harflerinin ağırlığı oldukça fazla. Bu ağırlık da şiirin dokusunda bir hata gibi duruyor…

Leyla Şiiriyle, Hoca’ nın Züleyha şiirine birlikte bakmak da gerekiyor.

Önce, Züleyha başlıklı şiirini okuyalım:

ZÜLEYHA

“Yusuf bir Peygamberdi. Ben 21.yüzyılda peygamber olmayan bir Yusuf’um. Züleyha’yı arıyorum”.

Selamsız geçtin de göz bebeğimden
Kıyamet kopuyor sandım Züleyhâ
Tanrı affederdi bu korku kimden?
Vuslat ateşiyle yandım Züleyhâ

Öptükçe susatan buseler nerde?
Çatlamış yürekler, kalmış kederde
Dön de bak istersen arkana bir de...
Ayrılık aşına bandım Züleyhâ

Arzular açmadan soldu, mevsimsiz
Yarınlar kefene doldu, mevsimsiz
Duygular saçını yoldu, mevsimsiz
Hicran denizinde yundum Züleyhâ

Ebabil kuşları başımda gezer
Korkular müstevli, aklımı ezer
Her küfür ruhumun resmini çizer
Zifri karanlığa döndüm Züleyhâ

Gül kokun içime sindi bu akşam
Yangınlar gönlüme indi bu akşam
Hayaller gerçeği yendi bu akşam
Ruhumu şeytana sundum Züleyhâ

Ayrılık büyüsü işlemez derdim
Ne düşler kurarak sabaha erdim
Sinemi yol yapıp önüne serdim
Istırap atına bindim Züleyhâ

Feryadım kalbine ulaşmaz, neden?
Yüreğin sağır mı, dilsiz mi beden?
Kimdi çiçeklerden fal tutup giden?
Burcun yay, Erosun bendim Züleyhâ

İsyandı meskenim, komşumsa inkar
Yakındım Tanrıya bir günah kadar
Tövbesiz kalplerde bir bekleyiş var
Pusulası yitik yöndüm Züleyhâ

Dilekler dillenip arşa çıkarken
Göz yaşı Nil olup kalbe akarken
Aşıklar kabirden kalkıp bakarken
Zemheri gönlünde dondum Züleyhâ

Dil başka söyler de gözler inanmaz
Ecel kokan düşten gönül uyanmaz
Leylasız sahraya Mecnun dayanmaz
Kadersiz yazgıya yandım Züleyhâ

Züleyha şiirine antoloji com’ da yapılan yorumlardan bazıları da şunlar:

Öncelikle ben, bu şiire ne yorum yapmışım onu bir sunayım sizlere. Demişim ki:

'Selamsız geçtin de göz bebeğimden
Kıyamet kopuyor sandım Züleyhâ
Tanrı affederdi bu korku kimden?
Vuslat ateşiyle yandım Züleyhâ'

mısralarıyla bu şahane şiirine giriş yapan Asım YAPICI, Türk Şiirimizin 'bunalım' da olduğu bir dönemde, yüreklerimize o altın şiirimizin kelebek kanatlarıyla dokunuvermiş.

Evet, Tanrı-Allah affedicidir, esirgeyip bağışlayandır.

Ama, günümüz insanı öyle mi? kÜÇÜMEN BİR YÜREKLE DAĞLARI DEVİREN AŞIK-İNSANIN öfkesinden evler-yuvalar darmaduman. Hoşgörü ve sevgi başka dağların yamaçlarında açan çiçek mi oldu ne?

ŞAİR, 'Selamsız geçtin de göz bebeğimden /kıyamet kopuyor sandım Züleyha' demekte. Gerçek aşk böyledir. Gönül okyanusunu çalkantıda bırakır. Kıyama durdurur seveni...

Biz, bu kadar güzel ve içten aşklara-sevgilere ne kadar hasret kaldık... Ne kadar...
Sevenin sevdiğine korku ile bağlanmaması gerekir. Sevgiyle, sadakatle bağlanması elzemdir. Vuslat, hasreti ve gurbeti bitiren son nokta. Yusuf Züleyha'sına, Züleyha da Yusuf' una nice yürek kuyularının karanlıklarından çığlık çığlık seslenmede şimdi... Ateş sadece 'hasret' te olmaz. Vuslat ateşi ayrılık ateşinden başkadır.

Aramak, şairin temel görevidir. Arayacak ve bulabilmek için çırpınacaktır... Yanmak pervaneler gibi Züleyha' nın aşkında... Tutuşmak...

Aslında söylenecek çok sözüm var sana usta...
Hele bu şiirine... Hele bu şiirine...

Bizden, içimizden, sesimizden bir bayrak... Anlaşılır, has şiir işte... Kuru gürültü yok burada. Özün özü var mısra mısra...

Teşekkürler, yüreğine ve kalemine sağlık üstad...”

Ve diğer dostların yorumlarından bir kaçı da şöyle:

Abdullah Belen

“Belli ki Karacaoğlan sizin oralara da uğramış. O topraklara da serpmiş türkü çığırmayı.
Her yönüyle mükemmel bir eser. Tebrik etmekten ve bir daha, bir daha okumaktan başka yapılacak bir şey yok.
(Duyguların Ölümü'nü eleştirdiğimde bunu okumamıştım. Okusam inanın yazmazdım. Çünkü bu şiir diğerlerini eleştirmeyi yasaklıyor) ”

Metin Eser

“Asım bey, gözüm ne yapmışsınız böyle... Züleyhâ'nın aşkına yollara düştüyseniz vuslat yakındır o zaman...

Güzel bir çalışma tebrik ediyorum ve Allah kavuştursun....sevgi ve muhabbetlerimle”

Sevil Nizamoğulları

“İsyandı meskenim, komşumsa inkar
Yakındım Tanrıya bir günah kadar
Tövbesiz kalplerde bir bekleyiş var
Pusulası yitik yöndüm Züleyhâ

Her zamanki gibi muhteşem bir şiirinizi okudum..ama burası beni daha da etkiledi. :) Tebrikler”

Gülen ayva, ağlayan nar rumuzuyla yazan dostumuz

Feryadım kalbine ulaşmaz, neden?
Yüreğin sağır mı, dilsiz mi beden?
Kimdi çiçeklerden fal tutup giden?
Burcun yay, Erosun bendim Züleyhâ

Nefis bir şiir bu...çok çok güzel..
Yusuf Peygambere “Senin hiç bir şeyle kıyaslanamaz güzelliğinin sırrı nedir” diye sormuşlar. O:

“Ben her an, hayatım boyunca yabancılara hoş gelecek, onlara yararlı olacak, gönlünü hoş edecek işleri yaptım, güler yüzlü oldum ve bu bana ümmetimin beni güzel görmesinin nurunu verdi.” demiş

Sevmeyen sabredemez, sabretmeyen aşık olamaz, aşık olmayan kuyudan çıkamaz... '

Sanıyorum vücudun kuyusundan çıkmak için Züleyha gerekli saygılar.”

Evet mesajlar bunlar.

“Halk içinde en sefil en bedbaht ozan benim / Elimle yaptığım dilimle bozan benim” diyen şair Asım Yapıcı, gecenin, ateşin ve hasretin şairidir. Dini öğeleri şiirinde sıklıkla kullanır. Bu öğeler, onun şiirinde bir öğütçü olarak görev yapmaz, yürek yanığı, sevgi çağrısı işlevini görür. Kullandığı öğeler sadece Leyla, Züleyha ve Yusuf değil, daha bir çok konuyu kendi içsel dağarcığına resmetmesini ve şiirine nakşetmesini bilmiş bir şairdir. Sadece “hece” yle değil, “serbest” şiirde de başarılı olan şair, teşbih ve tasvirlerinde çok kuvvetlidir. Leyla’ya o kadar bağlıdır ki, “Leyla’ya Şiir” başlıklı şiirinin bir yerinde zamaneye de iğnesini batırıverir. “Kadın ruhlu erkekler / çekilsinler meydandan artık / alsın gitsinler / Marialarını, Sofialarını / Leyla bana kalsın” deyiverir. Kıskanır Leyla’ sını. “Sussun akordu bozuk kalpler bile / kulağı gürültü duymasın Leyla’ nın / bütün hovardaları, çapkınları, ayyaşları / yakın takibe alsın polisler / Bel ki peşine takılırlar Leyla’ nın…” der…

Kendisinin de beğendiği Sezai Karakoç usta “Sussun bütün böcekler, sussun bütün çöl / Leyla’ nın uyku saati geldi” diyordu… Ustası misalince söylemini yapmaktan da çekinmez şair.

Sonra, kıskançlığını “yerdeki karıncadan mühür gözlüsü” nü kıskanan Halk ozanımız gibi, çok ileri noktalara taşır. “Hiçbir şiir / hiçbir şarkı / kullanmasın Leyla nakaratını / hiçbir televizyon kanalında / radyo istasyonunda / gazete manşetinde / Leyla adı geçmesin…” der. Ve Leyla’ nın doğum gününde kutlu doğum diyerek, mevlütler, dualar okunsun, hatimler indirilsin” diye seslenir.

Leyla, Asım Yapıcı’ nın şiirinde “kamil insan”, “ilâhi aşka onu taşıyan” bir rehberdir.

Bakın gece, ateş, güneş ve dini öğeler konusuna örnekler vereyim size:

-Artık Düş Görmüyorum” şiirinde:

……………
Gölgen kovalıyor gölgemi
Gözünü ovuyor güneş
Ateş çekiyor beni çapaklı gözleriyle

-“Duyguların Ölümü” şiirinde:

………………….
Kalbi olduğuna inanırdım taşların
Ateşin vicdanını duyardım içimde
…………………
Demir erirdi
Su ve ateş erirdi
AZRAİL’ in ağladığını duyardım içimde
KABİL’ de Filistin’ de
……………….
Ateş böcekleri
Kandil olurdu Mezarlıklara
KABİR SUALLERİ bir başkaydı orada
………………
Sevgililer ayrılınca
Ateş yanmaz olurdu
……………..
Sen gidince azalırlardı
İnce ince ağlardı gece
……………
ÖLÜM bile hoş gelirdi
……………
CEHENNEM fışkırıyordu sanki damarlarımdan
……………………………………….

-“Arayış” şiirinde:

………………………………………
Mecnun’un hikâyesi ne saçma! ”
…………………………………..
ÖLÜMün adı silinecek lügatlerden
……………………………………
ŞEYTANlar inlerine kaçacak

…………………………….
Yeni bir doğuş arıyorum GÜNAHsız rahimlerden
Sonsuzluk ateşini harlıyorum içimde
……………………………
MELEK girmez bir sokakta
Kendimi seyrediyorum bazen
Ateşten bir aynada
……………………………
Çölde su arıyorum
Gölde ateş
Güneş arıyorum toprağın altında
……………………………………
Belki de ben
Bir balığın karnından bakmalıyım hayata
………………………………
Ya bir NEBİ
Ya bir bozkurt yol göstermeli bana
…………………………..”

-“Besmele Duymuş Şeytan” şiirinde;

……………………………….
Besmele duymuş ŞEYTAN gibi
Çarpılırdım
Her gördüğümde seni
……………………………….”

-“Yangın” şiirinde;

……………………………….
Yanığı yüreğime sinmiş düşler
……………………………..
Ve bir yanık kokusundan başka
Yanık bir sevda
Yanık bir hasret
Yanıklar sarıyor beni
………………………………….
RUHumun en mahrem yerlerinde
Bir ateş sarıyor beni
…………………………………..
CİNlerle top oynadığım sokakta
………………………………….

-“Ruhsuz ve Cilveli” şiirinde;

Bir ateş vardı
Ruhsuz ve cilveli
Kalbimi ödünç aldı
Gece
…………………………………
Bir güneş vardı
……………………………..
ŞEYTANa aşıktı kafir
……………………………..
Gece
Hasret örsünde dövdüm aşkımı
……………………………….
Buz kestim, ateşte dondum
Güneş altında
……………………………….
Ve su istedi ateş
……………………………….

-“Sevgi ve Oyun” şiirinde;

………………………………..
Canlarla oynuyor AZRAİL
Sevgili benimle
…………………………………..
RUH’um ateşle oynuyor
……………………………….

-“Kırmızı” şiirinde;

…………………………….
Dilimi ateşte dağlıyorum
Yüreğimi güneşte
…………………………….

Bu saydığımız örnekleri bir çok şiirinde bulmak mümkün. Asım Yapıcı Hoca’ mızın “AŞKIMI GÜNEŞTE YIKAYIP YAĞMURLARDA KURUTTUĞUMDAN BERİ” isimli şiir kitabını alın, okuyun ve benim gibi bir inceleyin; göreceksiniz bütün bunları. Şiirde dini öğeleri nasıl ustalıkla kullanmış.

Tabii ki bu dini öğeler dediğimiz konular, doğrudan doğruya insanla ilgilidir. Üstad, insanı temel almakla, zaten ilmini yaptığı ve öğrencilerine öğretmeye çalıştığı konuların içinden seçip seçip şiirinin örgüsünü örmüştür.

Cennet mi? Bana göre, Hoca’ nın cenneti, dünyadaki cenneti, eşi ve çocuklarıyla evidir vede ezel-ebed-mutlak sevgili olan Yaradan’a hulis-i kalple yöneldiği ve aşkını haykırdığı zaman dilimleridir.

Cehennem mi? Cennetin tersi… Yani, dünya… Yani fena olan fani… Yani maddesel dünya… Yanlışlıklar, yalan, riya vb…

Ölüm mü? Korkulacak bir hadise değil… Kabir ve ölüm yüce Sevgiliye götüren bir vasıta sadece…

Özetle, Hoca aşkının şiirini, bitimsiz sevdasının şiirini yazmakta…

Uzun soluklu şiirleri yanında kısa, sadece bir beyitlik şiirlerinden birkaç örnek sergileyelim mi, ne dersiniz?

“ŞARKI YOK

Aşkla yanmayan kalbin, buz çölünden farkı yok
Susuz gölde sazları besteleyen şarkı yok”

FAKİR DÜŞLER

Duygular paralanmış, aşklar hissizlik dolu
Haydi fakir düşlerim gösterin doğru yolu”

SEVGİLİYLE BARIŞMA
Göz bebeğe küser mi? Gel haydi barışalım
Şu kırık teknelerle dalgaları aşalım”

AYRILIK KADERİMİZ

Dün gece arşa çıktım gizli notlara baktım
Kalbimin üzerine ayrılığı bıraktım”

VUSLAT HIRKASI

Sn gittin gideli ben ne haldeyim gel de gör
Ne olur dudağınla bir vuslat hırkası ör.”

SENİ TERKEDİYORUM

Başıma ne geldiyse hepsini senden bildim
Arşa çıktım aşkımı levh-i mahfuzdan sildim.”

KURŞUN

Yıllardır mutlulukla bir randevu isterken
Bindiğimiz trenler bizi yolda bıraktı
Kanat takıp uçarak yare varalım derken
Bir kumru avcısının kahpe kurşunu yıktı.

Asım Yapıcı Hoca, vezinli-ayaklı-uyaklı şiirlerinde de en küçük bir yanlışlık ve kırılma ortaya koymaz. Onun Türk Halk Şiiri geleneğini de özümsediğini ve bu kültürel birikimle, yeni şiire kanat açtığını bilenlerden birisiyim. Hep söylemişimdir zaten, heceyi bilmeyen serbest şiirde çok zor başarılı olabilir diye. Hece, dar alanda-kısa zamanda-iğne deliği kadar bir yerde çok ve lirik söylemek için meydanda bize gel gel etmektedir. Serbest şiir gibi, uçsuz bucaksız bir ova, ritmini ve duygu atını şaha kaldırdın mı, başarılı olamazsan da, gene zihinlerde bir tadlı iz bırakırsın. Hece de yanlışlık, duvarı yıkar üstüne vallahi… Asım Hoca’ nın “Benim için” başlıklı şiiri tıpkı Züleyha, Leyla şiirleri gibi güzel bir hece şiiridir.

Yıldızlar yas tutup ağlarsa eğer
Vuslatı şafağa kur benim için
Ayrılık güneşi dağlarsa eğer
Dön de bu hasreti vur benim için

Işıksız gönlümden hayalin gitmez
Deryalar akıtsam bu özlem bitmez
Dönmeye niyetlen ne olur bir kez
Ümitsiz yaşamak zor benim için

Aşkımız ağaca dilek yapıldı
Hayaller bir tanrı oldu tapıldı
Gönül şeytanlara burda kapıldı
Sevgi cennetleri kor benim için

Taşlarda merhamet bulunur sandım
Baharı andıran gözüne kandım
Ateşte üşüdüm denizde yandım
Düşlerimi hayra yor benim için

Hasretin bıçağı aşkı keser mi?
Rüyalarda vuslat yeli eser mi?
Sevgili “ayrılık” son olsun der mi?
Öfkeli bakışları “kur” benim için

Duygular eskimiş sanma uzaktan
Feryat yükselir mi, akar mı yoktan
Kim demiş “unuttu, o seni çoktan”
Hayalin gecede kar benim için

Arılar çiçekte kokluyor seni
Avcılar göklerde okluyor seni
Kumrular kalbinde saklıyor seni
Sensiz cennet bile ar benim için

Akrep yavrusunu kumlarda beler
Körebe oynarım gölgem söbeler
Bir damla gözyaşı dağları deler
Vefasız yüreğin nâr benim için

Ağlatma göllerde sular tükendi
Topraklar semada, gök yere indi
Duygular sensizlik atına bindi
Döndüğün her vakit “sûr” benim için

Örümcek ağları gerildiği gün
Devler topraklara serildiği gün
Kalbine aşk suyu verildiği gün
Vuslatı yollara ser benim için

Çıkarsa bir kere arzular kından
Ayın şavkı bile görünmez kandan
Yıldızlar kayarsa biraz yakından
Anlarım bu dünya dar benim için

İşte görüyorsunuz dostlar… Şu teşbihlerde ki güzelliğe bakınız. Şu kelimelere ruh verme sanatına bakınız…

“ayrılık güneşi”
“sevgi cennetleri”
“baharı andıran göz”
“ateşte üşüdüm, denizde yandım”
“hasretin bıçağı”
“vuslat yeli”
“öfkeli bakış”
“”arı-avcı-kumru-akrep-örümcek-at-devler bu şiirde ustanın kaleminden yerlerini bulmuşlar
“dağı delen bir damla göz yaşı”
“vefasız yürek”
“aşk suyu”

Ve daha neler… Neler… İsterseniz bu şiiri bir kere daha okuyun…

Bir yandan kapıyı yarı aralık tutup, duygu ve sözcüklerini gizlemeye çalışırken, kapının içinde esen fırtınayı-deli tayı da onca gürültüsüyle hatırlatıyor bize… O sebeple, siz siz olun Asım Yapıcı Hoca ile, karşılaştığınızda sessiz ve suskun olduğunu görüp te yanılmayın. İçinde fokur fokur kaynayan bir şiir kazanı vardır onun…

Ölüm, inanan ve seven insan için bir yok oluş depğildir. Tasavvuf edebiyatımızın temeli de “ölmeden evvel ölmek” le kurulur… O temel üzre yükselir şiirden ışık duvarları. O temel üzre açılır mısra çiçekleri…. Ama, bazı şairlere göre ölüm kaçıştır. Bitmektir. Halk Edebiyatımızın ozan yürekleri ise “ölüm ile ayrılığı tartmışlar / Elli gram ağır gelmiş ayrılık” demişlerdi…

Ahmet Haşim’in “o Beldesi” ne gidişi hedef seçen, içe kapanık şairlerimiz bazen Yahya Kemal’ in “Sessiz Gemi” sine binip yelken açıverirler. Onlara bakar kalır gözlerim… Kaçış üstüne kaçışı yaşarlar… Asım Hoca’ da bazen kaçar kentlerin gürültüsünden.. Dünyadan, uhrevi aleme kaçmak ister. Oraya sonsuz sevdasını yaşamak için adım atmaya çalışır.

Şair, söylemlerinde bazen öyle ileri gider ki, diline fren vurmaz. Levh-i mahfuzda yazılı yazıyı bile değiştirmek ister. Arşa çıkar. Şeytanı-cini-meleği konu eder. İnsan ya… İnsan yüreği bu. İnsan kutsal alanda, Yaradan2ın çizdiği yolda ilerledikçe melekten üstün olur. Bunun tersi ise hayvan’ dan daha aşağı derecelerdir. Tersi olmayı taş bile kabul etmez…

“Severim ben seni candan içeri
Yolum vardır bu erkandan içeri” dedikten sonra;

“Beni bende denmen, bende değilim
Bir ben vardır bende benden içeri” diyen Yunus Emre’ mizin inanç-iman felsefesinden ve hoşgörü anlayışından hız ve ilham alan bir şairdir Yapıcı Hoca…

Aşkın gece-ateş ve güneş arasında nefes nefese anlatmaktan çekinmez. Çünkü, “İşitin ey yarenler aşk bir güneşe benzer / Aşık olmayan gönül misal-i taşa benzer / Taş gönülde ne biter dilinde ağu tüter “ diyen Yunus Emre’ mizin dilidir şairimiz…

Mevlana’ nın oğlu Sultan Veled (1227-1312) ’ de bir gazelinde;

“Senin yüzün güneştir, yoksa aydır
Canım aldı gözün, daki ne eydir? ” demiştir. Ünlü Divan Edebiyatı şairimiz Baki’ de;

“Avazeyi bu âleme Davud gibi sal
Baki kalan bu kubbede bir hoş sada imiş” dememiş midir? Demiştir, demişlerdir. İşte Asım Yapıcı şairimiz’ de psikoloji hocası olması hesabıyle, kendi içindeki “ben” i çıkarıp ortaya koymakta, ateş, gece, güneş arasında kutsal aşkını haykırmakta ve şu gök kubbede bir hoş sada bırakmak telaşındadır.

Sözümüzün burasına gülden bir virgül atalım da şairimizin bir şiirini birlikte okuyalım olur mu?

Hem de bundan sonra yayınlayacağı 2. şiir kitabına isim vereceği şiirini. Şiir aynen şöyle:

kafiyesiz aşk bu
kırık-dökük bir sevda
duygularım toslamış buz dağına
cemreleri unuttum
düşlerim kar altında
korkular kiralıyorum buz çölünde
yürüyorum, gecenin düğümlendiği yere
menzil ırak şimdilerde, yolculuk yakın
darbe ağır, yara derin gönülde
cenaze sularında yunuyor umutlarım
bugünlerde farklı esiyor kavak yelleri serde
ay çiçekleri hüzne çeviriyor yüzünü
bir matem kokusu taşıyor gecelerden
heykeller dikiyorum tunçlaşmış bekleyişlerden
bir şair resmediyorum sol göğsüne, dilimle
sağ göğsünde elim
arzular kırbaçlanmış
zikzaklar çiziyor aklım dolambaçsız yollarda
bölündükçe büyüyor korkularım
üşüyorum
...
dümen kırık
acılar fora
artık yazılmamış bir kaderdir rotam
kabir kokan dudaklarında
asılı kalmış yarınlar karanlık yıldızlara
keşişlemeden esince rüzgarlar
titriyorum gözlerine baktığımda
kafiyesiz aşk bu
hislerim kıyam etmiş, ayakta
ne isyanlar yaşıyorum içimde, celali
bir tarafı eski, bir yüzü yeni
öksüzlerin “âh”ı yüklü sırtıma,
Felluce'nin figanı
vebali boynumdadır ölmüş kelebeklerin
bendedir soğuk gecelerin kavurduğu kaygılar
unuttum daha dün gördüğüm rüyaları
unutulmuşken görülmemiş rüyalarda
suçlusu benim karanlık gecelerin
acıktığımı hatırlıyorum aşka
ağıtları duyulduğunda doğmamış bebeklerin
açlığımı unutuyorum
bakidir susuzluğum sevda okyanusunda
yürüyorum, adı konulmamış belalara

kafiyesiz aşk bu
lirik bir yalan
çamurdan bir sevda
balçıktan zevk alan
çekiyor beni karabatak düşünceler
bilinmeyenin bilinmez bilgeliğine
zifafsız vuslatlar yaşıyorum, nikahsız ayrılıklar
mümteni hülyalar peşinde
boğuluyorum ter kokulu bir deryada
kepeklerim mahrem yerlerime merhem
sırtlanmışım dünyayı mehtapsız karanlıklarda
gidiyorum ölmüş gölgelerin izinden
can çekişen umutlarım heybemde
buruk bakıyor gözlerim azdıran güzelliğine
ayaklarım gamlı yürüyor bu ara
gamsız dolaşırken kanım damarlarımda
aksis mundi*
yıkıldı gönlümün direği
düşmüyor dilimden isyan kokan dualar
tövbesiz günahlara dalıyorum sabaha kadar
Leyle-i Kadir’de
küçüldükçe büyüyorum gözümde
büyüdükçe küçülüyorum
aklım yorgun
yasaklar yorgan
vurgun yemişim en durgun sularda
en soğuk sularda kırka yükselmiş ateş
başlamış sayıklamalar
kışın...
temmuzda...
dökülüyor yapraklar...

kafiyesiz aşk bu
berzahta bir sual
düz yollarda yalpalayan bir sevda
biraz kör, biraz topal
kırık vuruyor notalara anılar
sarhoş olmuş makam-ı nihavent
yanık türkü dinlemekten
atığımdan beri aklımın pabuçlarını dama
çıplak gezinmekteyim Arnavut kaldırımlarında
peşindeyim her gördüğüm güzelin
derin bir kabus var Bosna sokaklarında
korkulu bir rüya
sıkışmış mengeneye tabirler
kurşun olmuş aydınlık
tutulmuş güneş
siyaha vurulmuşum beyaz lekelenince
kekeme bir intizar fışkırırken içimden
yelken açıyorum şifasız yaralara
kanadı kırık inançlarım ışıtmıyor ruhumu
ne de sokak lambaları
uryan kalmışım pervane yalnızlığımda
vergisi fazla bu aşkın, diyeti ağır
yüreğim soğumuyor feryat cehenneminde
yanıyorum tam da üşüdüğüm yerde

kafiyesiz aşk bu
en karanlık sayfalarında tarihin
daha yakılmadan ateş
yazı icat edilmeden daha
zincirlemişim ruhumu deniz gözlerine
Kâlû Belâ’da
ismin dudaklarımda zikir
fikrim heyelan altında
zemheri bir ayazda / susuyorum
“fırtına öncesi bir sukut bu”
mahşeri bir gürültü
unuttun mu? nadasa bıraktığım gün vuslatı, çoraktı yüreğin
yağmur duasına çıkmıştım ya hani..
hani kurban etmiştim ya kendi ellerimle kalbimi,
adağım sendin işte
senin için bağlamıştım çaputları iğde dallarına
sulamıştım nilüferleri
vuslat pınarında
yıkansın diyordum kor yürekler
heyhat! aksis mundi
sevgi yağmurlarından damıtılmış ateşlerde, donuyorum şimdi

kafiyesiz aşk bu
kifayetsiz bir sevda
eğiriyorum yumak olmuş karanlıkları
pusulasız kalmışım Araf’ta
dayanmış kapıma gece
nasır tutmuş bekleyişlerde hüzün
tek mevsim var zihnimde
bir parça kara kış, bir salkım yaz
hülasa sonbahar, hazan, güz
alaca bir sevda bu, alaca karanlıkta
birazcık gece, bir tutam gündüz
sözde ikramiye günü yarın bir busecik zamla
tarihi satın alacaktım yalanlardan
mecnuna aşk satacaktım pazarlıksız
yakamozlar altında
heyhat! aksis mundi
renklerimi kaybettim ararken ahengimi
rahmeti unuttu yağmur
gri bir lanet yağıyor şimdi
açmıyor eskisi gibi çiçekler
bazen “beden” oluyorum cennetten kovulan
İbrahim’e ateş, İsa’ya çarmıh
içimi gıdıklıyor şeytan
en zayıf yerlerimde vesveseler
çivilenince kalbim aşka
kilitlenince zaman
kutsuyor beni vaftizci Yahya
kah kuyu oluyorum Yusuf’a, Kenan’da
miracım yarım
kah ikiye yarılıyor aklım
Akdeniz’de
Leyla’yı arıyorum şimdi Maria’yı kaybettiğim yerde
aksis mundi
sahi bu aşkın redifi kimdi?

kafiyesiz aşk bu
sahici bir riya
eli kulağında bir ayrılık
vuslat uzlette artık
Eros sağır, Afrodit ama
bir veba havası var Olimpus’ta
şifa olmuyor yaralara şamanların dansı
aksis mundi, gün bu gün
umutlar yeşeriyor dağlarda
Tûr’u Musa’ya bıraktım dün, Zeytin’i İsa’ya
Atlantis’i arıyorum şimdi
yanımda gül kokulu bir yetim
göbeği kesiliyor alemin
bakir bir sevinç bu, tadılmamış bir haz
bağ bozumu ayrılıklar nöbette
ümitler beyaz bakıyor yasak meyvelere
Horasan’da vakit hasat vakti
zevkleri sen topla diyorum, ıstırapları ben
Kabe’de ruh olayım
Akdeniz’de beden

kafiyesiz aşk bu
kurumuş bir papatya
su arıyor gönül kör kuyularda
bekçisi hani duyguların, zaptiyeleri nerde?
yaktım tüm anızlarını hislerimin
talan olmuş sevdaların peşinde
körkütük sarhoşluk bu
zonkluyor kasıklarımda en ayıp duygular
sıkıştırıyor göğsümü gölgesiz bir heyecan
girdap olmuş çekiyor beni derinliklere
kükredikçe kükrüyor kamçılanan arzular
Akdeniz’de
aksis mundi
Hermes’te kim
tercümanım İdris benim
lanetler okuyorum Ben-i İsrail’e, İsmail’in dilinden
bir cümle dolaşıyor hançeremde
dilimde öfkeli türküler
lodos, poyraz, alize
acı esiyor yeller acımaz dediğim yerleri acıtarak
buram buram yas kokuyor caddeler
sokakların en yakın arkadaşı ölüm
Beyt-i Lahim’de
tekbir, isyan, şehadet, küfür
fecir vakti fucûr
kan çekiliyor damarlarımdan hokkalara
kırmızı bir ayrılık bu, kırmızı bir dumur
Kerbelâyı kırmızı besteliyor nabzım
sol fa sol la
kanımda kardeş yarası
bir yanda oğlum bir yanda kızım
ağlıyorum
Maçin’de kaybettiğim kimliği, Akdeniz’de arıyorum şimdi
köprüleri yaktığımdan beri anılarımla
boşadığımdan beri hayallerimi
soruyorum
sahi, redifi kimdi bu aşkın?
nerede aksis mundi?

2004

* Aksis Mundi: 'Dünyanın direği' demektir. Özellikle Romen din tarihçisi M. Eliade tarafından kullanılan anlam içeriğine göre bu kavram, 'her inananın dünyanın merkezinde yaşama arzusunu' dile getirir. Esasen bu arzudan dolayı da farklı inançlar kendilerine göre farklı merkezler oluştururlar. İnanan insan dünyanın merkezinde yaşamak ve gök ile yer arasındaki bağlantının kurulduğu yerde bulunmak ister.

Evet bu işte… Şairimiz batı’ dan aldıklarını da yürek harmanında savurmasını bilen bir duygu işçisi…

Maçin’ de kaybettiği kimliğini Akdeniz’ de arayan, gök ve yer arasında, iki değirmen taşının arasında kİ direğe yakın olmak isteyen insan motifini sergilemiş bu şiirde… Bu şiir de tamamen kuvvetli vurgular, benzetme sanatları ve tarihsel akışla donatılmıştır. Ancak, bütün bunlar yapılırken Türkçe’ nin saf-arı-duru ve samimi sinesinden ayrılınmamış... Müzikalite düşünülmüş… Günümüz dünyasının önemli meseleleri dile getirilmiş…

Güllük Grubumuzun üyelerinden Doç Dr. Asım YAPICI mehtapsız yaşayan ve kalbini elinde taşımaya mahkum bir şairdir. Gece yolculuğuna tutkun şair, o yolculuktan kurtulup seher vaktine ulaşmak, aydınlığa kavuşmak ister. Nitekim bir şiirinde;

“Mahkum muyum hep böyle mehtapsız yaşamaya?
Mahkum muyum kalbimi elimde taşımaya? ” der ve sonra da;

“Karanlıklar ne olur bırakın, gideyim ben
Benden başka bu yolda kimse kalmadı zaten…” deyiverir…

Bazen öylesine dalar gider ki ayrılıklara. Ben Türk şiirinde, kelebeğin de ayrılık zehri taşıdığı dizesini tek onda gördüm. Yarınlardan endişe duyan şair, sevgilisinin çağırmadan yanına gelmesini ister. Bahtına kahreder… “Ayrılık zehri taşır kanadında kelebek” diye de ”Karanlık Düşünceler” başlıklı şiirinde, duygularını ifade eder.

“Gör” başlıklı şiirinin son kıt’asında ise;

“Taşa çal korkuları, düşleri yere savur
Körelmeyen hisleri hiçlik yağında kavur
Saatleri vuslata baştan tekrar kur
Sonsuzluk ne demekmiş “Enelhak”la dol da gör” diye seslenir… Hallac-ı Mansur hayranı olan şairimiz “Delirmek Ya da Ölmek” şiirinin bir yerinde de;

“neden hep aşk diyor dilim?
Bu “ben” eski “ben” değilim
Bir şeyler değişiyor bende
Yoksa Hallac’ı öldürten fikir mi bu?
Yunus’u diyar diyar gezdiren
Aşıkları meftun eden zikir mi bu?
Ethem niçin terk etti tahtını?
Çözebilmiş değilim
Ölümsüzlük arayan biriyim”

Evet, iyi şair ölümsüz şairdir. Ölümsüzlüğe talip olan has şiir yazar. Çile çekmeyen, yanmayan yazamaz… Duymayan, çaba vermeyen de yanmaz ki… Şairleri ölümsüz olan bir Yüce Milletiz biz… Zenginlerimiz, nice yiğitlerimiz, uzunlarımız, kısalarımız, güzellerimiz, çirkinlerimiz ölür de belleğimizde, bilhassa öldükten sonra yaşatmaya çalıştığımız şairleri gelecek çağlara taşırız öylecesine… Yaşarken kıymetini bilemedik maalesef şairlerimizin. Bir Molla Kasım gelse de yırtsa bunca şiir yaprağını… Atsa nehirlere, göllere… Sonra bir yerde duracak nasıl olsa… O durduğu yerden sonrakiler de yeter bize. Zaten gönül tezgâhımızda gergef gergef işlenmiştir o kalan, bize kalan şiirler. Biz onlarla da taşırız gelecek zamanlara şairlerimizi…

Asım Yapıcı Hoca’ nın kaygısı da bu işte… “henüz ulaşamadan ölümsüzlüğe / ölecek miyim? / yoksa öldürülecek miyim? ” deyişinin ardındaki sebep, sonsuzluğun kapısını aralamak istemesidir.

Psikolojik alandan aldıklarını kendi felsefesi ile yoğurur ve poetikasını-şiirsel çizgisini ortaya koymaya çalışır. Bütün gayreti-çabası da bu yöndedir. Hattâ bazen felsefe de yapar. Der ki:

“bilmek istiyorum ağaçların namelerini
Kuşların mektuplarında ne var?
Bazıları neden kanatsız uçar?
Varlık nasıl var olur yokta?
Yoklukta varlık nasıl?
Yokluk varlıkta yokta
Varlıkta yokluk asıl”

Evet dostlar, rahmetli ağabeyim Halil Soyuer’ de varlık ve yokluk konusunda “Yokta noksan aranılmaz / Yasa budur var eksilir” demişti. Hatırlıyorum…

Zaman denen mefhumla başı derttedir şairimizin. O yüzden de “Duvar Saati” ne seslenir. Der ki şiirinde:

'Ya zaman beni dize getirecek ya ben zamanı...'

Yarının müjdecisi, anlaşılmaz bir sanat
Zamanı yok etmede sanki hayata inat
Ürküten nefesiyle tarihler yazan saat
*****Her şekilde sen varsın, sende gizlilik ve sır
*****Son bulsun artık nizam, ne yıl kalsın ne asır

Efsanelerden kalmış acı sesli canavar
Senin ağır kütleni nasıl taşır bu duvar
Bir tebessüm eyle de, ses verme fecre kadar
*****Seninle dursun vakit, yeter artık yakma can
*****Yoksa bir âh çekerim duman tüttürmez bacan

Çözülmeyen bilmece, zaman sanki kördüğüm
Bu muydu sonsuz hayat, rüyalarda gördüğüm?
Nasıl bir alemdi o, al atımı sürdüğüm
*****Uyandırma düşlerden, gerçeği yalan etme
*****Nikah kıy yarınlara, hasretleri tüketme

Kapı vurulur gibi sesler gelmekte üzgün
Yaşlı gözler duayla göğü dolaşır süzgün
Akrebin kıskacında eriyip biterken gün
*****Zamanın pusulası kalın, küçük bir bıçak
*****O kestikçe kan gelir ruhumdan sıcak sıcak

Şefkatle bak hüzünlü kalbime bir saniye
Mezar ve sen, yan yana, bu ortaklık ne diye
Her şey senin elinde, alem sana hediye
*****Bir tatil et bakalım, yorgunluğunu unut
*****Akrebin intiharı, budur işte tek umut

Ay geceye vurulmuş, karanlığı dağlıyor
Hasret yağlı bir urgan ümitleri bağlıyor
Akrebin kucağında şeytan bile ağlıyor
*****Ürperiyor duygular, buz kesiliyor düşler
*****Kalbin her vuruşunda azalıyor gülüşler

Ölmek mi? Ölüm bile korkar ölmekten sensiz
Hangi vuslat? Nerede? Nasıl olur bu bensiz?
Bir zifaf arzularken sevgiliyle bedensiz
*****Korkular bende kalsın, yeter ki bir kere sus
*****Ben düşlere tutsağım, düşler geceye mahpus

Bir ateş çemberinde düşlerime ruh geldi
Fırladı azap oku kendi bağrını deldi
Demin esen şu rüzgar aşk anlatan bir yeldi
*****Şafakta daha nice yaşanacak gün dolu
*****“Gidelim” diyor bir ses “zor bulduk zaten yolu”

Gel de can kardeşim, bu şiire has şiir deme bakalım… Şu güzel ifadelere bakın hele… Şu buluşlara-bilişlere… Tamamen felsefe yüklü bu şiir… İnsanın zamanla mücadelesi var… Su misal akıp giden zamanı durdurma isteğinin şaheseri bu şiir… Buradaki haykırış, buradaki samimiyet ve buradaki içten-yalın-mükemmel söyleyişi kaç şiirde bulabiliriz? Kaç şiirde? ...

Hele zamanın son noktası olan ölüm konusundaki deyişine bakın. “Ölmek mi? Ölüm bile korkar ölmekten…” ne güzel! ! Hasretin yağlı urgan olması, akrebin kıskacında şeytanın ağlamasına ne denir ki? Ve saati tatil yapmaya çağırışı ya? ... Keşke, keşke bu şiiri ben yazsaydım Asım Hocam. Sen şu psikolojik konulara – ilmi konulara dalsaydın bu şiiri yazarken de o ilham meleği bu konuyu benim gönül dehlizimden içeri atsaydı diyorum… Şakası bir tarafa, gerçekten has şiir işte bu dostlar…

Asım Hoca’ mız soyadı gibi gerçek “yapıcı”- yani “olumlu” bir şairdir. “aranıp da bulunmayan aşklar” için, dostluklar için can vermeye hazırdır. Bir ömrü bir aşka harcamaktan çekinmez şair…

Şairimizin şiirsel yolculuğunda ele aldığı konulara Türk edebiyat tarihinden değişik örnekler de verebilir, sözümü biraz daha uzatabilirim. Ama, istedim ki, bu kadar güzel bir şairin tahlili de özgün olsun. Edebiyat tarihinden misallerle konuyu geliştirebilirim. Lâkin, biliyorum ki, şairimiz 2000’ li yıllarda benim gibi yeni-çağdaş bir şiir atılımının hasretini çekmektedir. Bu hasret ile kıvranmaktadır daima…

Ancak, bu noktada, bir başka yerde bir kıvılcım arayışına devam ederken, bilmeliyiz ki ve Asım Hoca’ da bilmeli ki, ışık da, aşk da, her ne varsa GÜLLÜK grubumuzda ve benzeri gruplardaki dost yüreklerde… Bizim içimizde… Çare biziz yani… Yeni bir atılım, bir büyük hamle olacaksa gene biz gerçekleştireceğiz onu…..

M. Akif ERSOY’ un işaret ettiği şiirdeki “Asım’ ın Nesli” bizler olmalıyız…

Asım Yapıcı Hoca’ mıza şiirsel yolculuğunda talep ettiği o ölümsüzlük noktasına, o unutulmazlar ve iz bırakanlar menziline varması dileğimizle, selamlar ve saygılar sunuyorum.

Ve
Cümle grup üyelerimize de kalbi selam ve saygılar….

Mustafa CEYLAN

Konu: Muhabbet Oldu' ya
----------
Selimi'miz Cennet ilde
Gürkani' nin sazı dide
Ey başkanım gene gel de
Söyleşelim, dertleşelim.

Hattat Balım' a kırgınım
Erdinç mutlu' ya vurgunum
Bu sıralar hep durgunum
Söyleşelim, dertleşelim.

Necla benim kardeşimdi
Yunus, kulak'sız başımdı;
Aydın' daymış Ahmet şimdi
Söyleşelim, dertleşelim.

Ezginimiz size ömür
Gökler pamuk, toprak demir
Sen, yeniden ver de emir
Söyleşelim, dertleşelim.

29 Ekim günü
Bekliyoruz cümle canı
Bekletme sakın Ceylan' ı
Söyleşelim, dertleşelim...
MUSTAFA CEYLAN-Antalya

SÖYLEŞİP DE DERTLEŞELİM

Selimisiz öz olur mu,
Gürkani sözden alır mı,
Başkansız düğün gelir mi,
Söyleşip de dertleşelim.

Balım'a kırılma olmaz,
Kırılanın dostu kalmaz,
Erdinç neden mutlu olmaz,
Söyleşip de dertleşelim.

Necla bizim bacımızdır,
Yunus başta tacımızdır,
Ezgini de acımızdır,
Söyleşip de dertleşelim.

Ahmet aydınlı mı olmuş,
Dileklerim emir bilmiş,
Diğer dostlar nerde kalmış,
Söyleşip de dertleşelim.

Cümle canlar bir olunca,
Gözlerim yolda kalınca,
Ceylanım selam salınca,
Söyleşip de dertleşelim.

Cumhuru toplayıp beklen,
Listeye İnce'yi eklen,
Gönlümüz kalmasın seklem(yarım) ,
Söyleşip de dertleşelim.
Sabit İnce Kayseri 24.4.2004

İşte Başkan Budur

Aklı sıra 'şol' adamın birisi
Çaldığıyla geçecekse görür o!
Nerde kaldı denenlerin gerisi?
Aldığıyla göçecekse görür o!

Dürüstlük yazılı bu yasamızda
Bir zerre haram yok şu kasamızda
Kâğıt, kalem ne varsa masamızda
Bulduğuyla seçecekse görür o!

Karıncayız bizler, bilemezler ki
Şiir tarihinden silemezler ki
Dostluk çeşmesine gelemezler ki
Geldiğiyle içecekse görür o!

Tarih değişmiştir, her şey site' de
Yalanla yanlışlar bizden ötede
Gel be sayın başkan, şuna bir şey de!
Daldığıyla düşecekse görür o!

Yeter be Ceylan' ım bu kadar yeter
Anladım gönlünde yiğitler yatar
Başkanım yetişir (İmdada) hep katar katar
Bildiğiyle kaçacaksa görür o!

MUSTAFA CEYLAN

CANLARIM
Can kıymeti bilen canlarım yazmış,
Birisi Rasimdir biri Mustafa.
Damarda dolaşan kanlarım yazmış,
Birisi Rasimdir, biri Mustafa.

Antoloji com da gezerler bensiz,
Ruhum hep sizinle canım bedensiz,
Taşlıyor ikiniz beni neden siz,
Birisi Rasimdir, biri Mustafa.

Kahretmeyin boşa gönlüm sizinle,
Şiirler söylerler elde sazınla,
Keyfler yerindedir karpuz, muzunla,
Birisi Rasimdir, biri Mustafa..

Eskişehir, Antalya'ya gelirim,
Dostlarımın kıymetini bilirim,
İstesinler yollarında ölürüm,
Birisi Rasimdir, biri Mustafa..

Keyfiniz yerinde belli hallerden,
Ne usanır ne korkarım yollardan,
Kemlik olmaz bu nazenin kullardan,
Birisi Rasimdir, biri Mustafa..

Hasretle yanıyor kalbimiz ince,
Muhabbet ederiz çokca gelince,
Bu şairler bizi dostça bilince,
Birisi Rasimdir, biri Mustafa..

Sabit İnce Kayseri 21.4.2004