Ben bir çocuktum
Benim dünyam iki dağın arasında
Benim dünyam bir vadi kadar küçük
Hayallerim dünya kadar büyüktü
Ben bir çocuktum
Seni sevdiğimi biliyor musun?
Hayatın renkleri gibi
Kimi mavi okyanuslar
Kimi yemyeşil ormanlar
Kimi sapsarı bozkırlar gibi…
madeni duman, gözleri yaş,
yürekleri yas bürüdü…
kömür sobada değil,
yüreklerde yakıldı Soma’da!
alev alev yandı yürekler!
Kızla boyamış bütün semayı
Gün kavuşup bu diyardan giderken
Hayallerime karıştı ufuk ebruli
Bir güne daha elveda derken
Ruhuma süzülür ışık hüzmesi
Sen buralardan gittin gideli
Hayalin düşer ufuklarıma
Gök kuşağı gibi parlar uçarsın
Martılar getirir selamını kulaklarıma
Dalgalar söyler şarkılarını
Konuşurum kendimle
Bir gönül kırk kapıyla açılır
Gönlümü fethettiniz gönül dostlarım
Dost bağında mevsim her an bahardır
Gönlümde güller açtınız gönül dostlarım
Gönül mabedinde mezelerimiz
Artık gidiyorum
Terk ediyorum bu koca şehri
Terk ediyorum senli sokakları
Yürüyüşünle çınlayan kaldırımları
Gidiyorum
Hayatın derinliklerine uzanır bakışlarım
Karanlık dehlizlere sinmiş yaşamlar
Hırkasıyla padişaha benzeyen
Oysa ciğeri çıplak insanlar
Kurdun oyunu olsa gerek
Ne sevdiği belli ne sevmediği
İçime bir su serp sen söyle falcı
Gönlüme sır gibi sızıp ta girdi
Tanıyamadım kim bu yabancı
Bir bakışta alt üst etti dimağımı
Sen yoksun
Bu şehir umurumda değil
Sensiz bir semtini dahi aramıyorum
Ne denizi deniz
Ne akan pınarı
Küstüm sokaklarına
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!