Duslerim yorgun bir cocuk, gemilerimi batirdilar anne.
Her oyun daha bir hileli daha da duzenbaz simdi...
Ey Annem...
Karaellerinden dokulsun hayat yeniden
ve dokunsun gogsumdeki bosluga kokun...
Annem bir hayat nasil yasanir sensiz...
Ben yüreğimle yaşımın arasında garip arafın ortasındayım
Yıldızlardan bir kaçını çalsam odamı aydınlatabilir miyim yokluğunda
Gittiğin günden beri sana daha da yaklaştığım için seviniyorum
O gün geldiğinde seni tekrar görebilecek miyim....
Ateşini sağdık güneşin
Umut ilk çığlığına doğduğunda
Paslı kilitleri kırdık
Aktık ırmağında inanmanın
Taze bir gülüş gibi
Bahara doğru
Kalır tarlada
Elleri nasırlı bir ana
Umudu yeşertir
Bakmayı aydınlığa
Ve isyandır
Bu zulüm saltanata …
Saklan ey öykülü bulut
göğün ardına saklan
tutuştur yağmurları
şehirlere yakalanmış
insanları
ve
Bir kıvılcımla başlarken yangınlar
ve ölümüne yalnızken bu gece bu şehir
Sen düştün yine aklıma,
yüreğin düştü yüreğin,
Firar akşamlarıma...
İnsanlığı açlığa ve hüzne
Mahkûm ederken birileri,
Birileri keyif çatıp
Nutuk atarken meydanlarda,
Birileri ölüp birileri sevişirken
Beyaz sarayda,
Ne karanlıklar gördük
aydınlığın yüzünde.
Ne yaşamaklar bildik,
Ölümlerin içinde
Ne insanlar devşirdik,
Zamansız geldim biliyorum, az kalmak istiyorum yanında en azında rüyalarında. Seni kırdım biliyorum ama birazda olsa dokunmak istiyorum bakışlarının koyusuna. Ne söylesen haklısın, saçlarına hüzün beyazları düşüren benim, seninse umutların yorgun belkide, yok!
Sana ikna edici sözler söyleyemeyeceğim. Keşke tek bir şansım olsaydı sonsuza dek çabalayacağım. Belki sesini işitirdim, gözlerine bakardım bana eskisi gibi baktığını hayal ederek, arada dokunurdum kızgınlığın hüzne dönüşünde,akan gözyaşlarını silmek için.
Beni affetmeyeceksin biliyorum,
Ben topraktayken…..
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!