Münazara Şiiri - Şeyma Nur Ortakaya

Avare idim, vardım bir dergaha,
Allah dostları var idi orada.

Önce durdum, baktım baştaki zata
Oturdum meclise sordum o dosta.

Dedim ki;
Bir sıkıntı var içimde, sebepsiz.

Dedi ki;
Hayır, ruhun sebebinden habersiz.

Dedim ki;
N'eylemeli gönlümün bu halini?

Dedi ki;
Huzura var, sakinlet ahvalini.

Dedim ki;
Bir yol söyle nasıl varılır ona?

Dedi ki;
Konuş Rabbin ile, çık huzuruna.

Dedim ki;
Günahım çok, utanırım Rahmandan.

Dedi ki;
El aç, affını dile Yaradandan.

Dedim ki;
Yüzüm yok, korkuyorum amelimden.

Dedi ki;
Pişman isen korkma bu kederinden.

Dedim ki;
Nasıl bu kadar eminsin sözünden.

Dedi ki;
Hakk'tan söz var, O dönmez vaadinden.

Dedim ki;
Kimim ki affedileyim yanında?

Dedi ki;
Ayrımcılık yoktur O'nun katında.

Ben sordum, o cevap verdi sabırla.
Her daim anarım onu hayırla.

Suallerime bir bir aldım cevap.
Baktım elimde yok imiş pek sevap.

Sustum, ağladım sadece istemsiz.
Kalktım usulca yerimden sitemsiz.

Huzurun sırrını orda anladım.
O zata tebbessüm edip sarıldım.

Hürmet ile dergahından ayrıldım.
Ağlayarak bir rüyadan uyandım.