Evrendeki toz parçam, sana yeni bir şiir daha.
Bu şiirle insan olmanın gereği aşkı anlattım.
Aşk bence sürüklenmektir,
Nereye gittiğinden bihaber sürüklenmek.
Aşktan korunamazsın, eğer kalbin giymemişse çelik yelek.
Aşk senin yaptığını yapmamaktır, sebepsiz gidişler aşkı üzer.
Gece kapkara, yok yere içte bir yara.
Bilen, bilmeyen, bildiğini bilmeyen…
Mikrofon verin susmam gerek.
Duygularımın mantığımla geçirdiği gerdek…
Yaş yirmi bir
Benliğim bir
Yolculuklar… Nereye olduğu bilinmeyen yolculuklar.
Yanımızda ne bir yol tarifi ne de bir yolluk var.
Sadece ilerlememiz gerektiğini bilip adımladığımız sokak araları.
Sokak köpeklerine iz sormak ve arkadaş göstermek kaldırımları.
Kaç kere, kaç umutla ilerlediğimiz sokaklarda karşımıza çıkan çıkmazlar.
Sokakların uzunluğu kadar umutlarımız ama gerçekler kadar da dar.
Körelttikçe körükledi hırslar ve hınçlar.
Sufi Tanrının ışığında neyini çalar.
Kartlar açık oynadı derviş.
Pirler sofra kurmuş, yaşama sevinci kaybolmuş.
Hiçlik mertebesi tevhitten vahdeti vücuda bir yolmuş.
Söylenen yere gelirim ama bundan gelirim ne demiş.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!