Mesut Sütçü Şiirleri - Şair Mesut Sütçü

Attılar beni aşk kuyusuna,
Götürdüler yare kanlı yüreğimi.
Bir ip uzanır mı kör karanlığa,
Çıkarsalar benden benliğimi.

Alsalar satsalar da ne gam,

Senin aşkının efsanesi var bu dağlarda
Güzelliğini masal diye anlatıyorlar
Gelip geçtiğin yollarda
Ağaçlar boynunu bükmüş
Çiçekler sana özenerek büyüyor
Adın Senin aşkını efsanesi var dağlarda

Yaktığım yaralar yeniden açıldı
Yandığım yetmemiş yangınlara
Anladım. Bu acı bana yazıldı

Her gece sessiz karanlıklarda
Üşüyen yalnızlığımı yokluyorum

Yüreğim sırılsıklam olmuştu gözlerinin yaşında
Seni sevmekle başlayan acılarım şimdi bin yaşında
Namlulara eğilmezken bir zamanlar
Meğer bir tebessüme teslimmiş
Meğer bir bakışınla tükenecekmiş ömrüm
Şimdi bin bela var başımda

Bu sana yazdığım son şiir
Son kez güzel görünüyor gözüme şehir
Başka sözüm olmayacak sana
Bu son sözüm
Son dizem
Çekeceğim son sızım

Yağmurda ıslanan halin
Ve yaşlı gözlerinle
Yüreğime yağıyorsun hep
Bugün seni gördüm
Günaşırı geçtiğin cadde
Uzun zaman olmuştu

Üşüyorum yine,
Alnımı öpen soğukluk sen misin?
Saçlarımı okşayan rüzgar,
Göz kapaklarımdaki ağırlık,
Uykularıma gardiyan...
Ya da varla yok arasında düşlerden misin?

“Gül”dün
Sana güller sunmadım
Güldün
Ömrümde güller açtı
Çiçeklendi gönlüm
Güldün

Kılıcını kuşanmış,
Üstüme yürüyorsun.
Talan için dayandın
Gönül surlarıma.

Canıma talip,

Solumdan aldım yine zehri
Artık kanımda dolaşır
Şimdi zaman gerek sabır

Adınla çarparak çürüyen
Kalbimi bir mezatçı aldı