Dokuz yaşında bir çocuk güçlü olmak istedi.
Yeni yap boz takımı istemesi gerekmez miydi?
Ya da ne bileyim başka bir şey..
Dokuz yaşında bir çocuk ne ister ki?
Bir çocuk tanıdım yıllar evvel.
Üzerini kirletir, arabaların önünden koşardı,
Uykularımı kemiren bir Fareyle uyumuyorum artık.
Çiçekli bahçeme dönüp, uyubilmenin tadını çıkarıyorum.
Terleme ve mide bulantılarıyla harmanlanmış rüyalarımı da terk ediyorum.
Fakat ne zaman uzaklara dalsam,
bir yerlerde aç kalanları, utananları,
Hissizliğin kare köklerinde gezinirken,
dudaklarımın kıvrıldığını hissettim.
Hissetikce daha da kıvrıldı sanki.
Uzun zamandır harfleri de ilgisizliğimle kırmış olmalıyım ki biraz çekingen davranmalarını pek yadırgamadım.
Kediler, rüyalar, trenler, sesler, şiirler her şey ama her şey harflerden oluşuyordu.
Harfleri ilgisiz bırakmakla küstahlık ettiğimin farkındaydım.
Bana Şair diyorlar.
Eski kaynaklara baktım az evvel,
“Artan” demekmiş Şair.
Bana Şair diyorlar.
Şairlere, yalancı.
Şair diyenler imiş asıl yalancı.
Eylül gelince bütün kollar sıvanmalıydı.
On bir ay yemeli, içmeli, sevişmeli.
Eylül de yazmalıydı.
Fırınlar, Bakkallar, Pavyonlar kapanmalı.
Akıl hastaneleri dolup taşmalıydı Eylül de.
Bütün aşıklar niyet etmeliydi sevmeye.
Her şeyin bir sonu varmış.
Çok zaman sonra anladım, bir sonumuz yokmuş.
Ne olacağız diye beklemiyorum artık.
Çünkü; Sorguya birlikte çekileceğiz.
Ne olacaksa biz birlikteyken olacak.
Birlikteyken yenilecek Elmalar.
Neden sığamıyorum?
Ben mi sığamıyorum?
Yoksa kafamın içinde bir türlü yerini bulamayan, kelimeler mi sığmıyor?
Neden kafamın içinde sürekli çatışıyorlar?
Uyumama izin vermiyorlar..
Polisi arıyorum.
Size biraz tarihimizden bahsetmek isterim.
Size biraz komiklikler, şakalar.
Size biraz trajediler, dramalar.
Size biraz...
Sene on yüz bin yedi.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!