Meniha Kaya Şiirleri - Şair Meniha Kaya

Bitti Uykularım

Kalktım ey kardeşim!
Tüm bendlerimi yıkıp,
Yolun gözlemeye geldim.

Büyüğe kalmadı değer,
Kalpte ihlas kalmamış meğer,
Çağ atlamak buysa eğer,
Sırtımıza vuralım semer.

Oturup kalkmasını unuttuk,

rüzgara inat ektim seni,
fırtına koparamadı dalını,
seller aşındıramadı toprağını.
sana inat ektim seni,
yaldızlarla,kayaya kazır gibi,
alınyazıma ekledim

Ne çabuk gittin,
Halbuki ne çok beklemiştim
gelişini...

Sessizliğimin başladığı yer.
Dilimin susup,
Elimin konuştuğu.
Gözlerimin kapanıp,
Kalbimin görmeye başladığı,
Asıl varolduğum andır gece.

Vakitsiz özlemlerin vardı senin,
sahip bile çıkamadığın.
Öyle istiyor,öyle özlüyordun ki,
sanki biraz daha istesen olacakmış gibi.
Uzatsan elini yakalardın yıldızları,
ama en yükseğe çıktığın anda düşüyordun.

Küreksiz saldım kayığımı,
dingin sularına.
Merhametine koyverdim,
savunmasız bedenimi.
Rüzgarına hasret,
Sürüklendim sende kimi zaman,

Ürkektin biraz,
biraz da mahçup,
narin esen meltemde,
yaprak gibi titriyordun.
bir andı başını kaldırışın,
gözlerimi üzerinde yakalayışın.

Uzun yollarda dar belki fikirler,
Biraz kara,
Biraz kederli geceler.
Tutulmayınca boşluğa uzatılan eller,
Değişir iklim,
rüzgar sert eser,

Gidişlerin acıydı belki,
Kalışında ki sessizlik ise ölüm.
Git,
Gitme demeyeceğim,
Gidişin dönüşünün çaresiz umudu.
Git,