Meniha Kaya Şiirleri - Şair Meniha Kaya

Vakitsiz yağan yağmurla,
Dalından kopan yaprak gibi,
İstemem ayrılmayı dalından.
Sıkı tut,
Sıkı tut ellerimden,
Korkuyorum,

Hiçkimseye yoktur sitemim,
Suda benim,suyu bulandıranda.
Aldırmam ne gülene,ne konuşana,
Ben herkes için ağlarım.

Dumanlı başım,gözler buğulu,
Olmayan melodi çınlıyor,
Sesi yalnız benim kulağımda.
Benden hiçbirşey kalmayan bedenimde,
içim senle dolu oturuyorum.
Kendime her gelişimde,

Tek göz odaydı kalbim,
Kış gelince titredim.
Baktım olacak gibi değil
Kendime soba indirdim.
İnsafına bırakıp başka gülüşlerin,
Donsun diye bekleyemedim...

Bazen,
Bazen rüzgar konuşur,
Uzatırsın kulaklarını,
Bildiğin bir lisan olmasada,
aşinadır fısıltısı.
Eser,titretir içinin tüm yapraklarını,

Gidersin ya hani,
İkna etmişsindir kendini gideceğine,
Ağır aksak yürürsün.
Bir direniş vardır içinde,
Adını koyamadığın bir karşı koyuş.
Sonbirkez,tekrar,öylesine,

Konuşmayı
Unutmak demek üç nokta,
Söyleyecek çok şey varken,
Konuşamamak demek.
Susmak gerekliliğinin
En nazik hali...

Bir kelime söyleniyor,
buna adım deniliyor,
söylendiğinde bana bakılıyor,
ama ben kimim,
kimse bilmiyor.
insanlar benimle ilgileniyor,

bakıyorum,
görebildiklerim meçhul.
dinliyorum,
duyabildiklerim meçhul.
kendimi nekadar yaşıyorum,
bende ki varlığım meçhul...

Elim yüzümde,yüzüm düşmüş elime,
Ben ve bir çay bardağı,
Yalnız masanın üstünde.
Bakıyorum,içiyorum,
Bardak hala dolu,
Tükenen ben oluyorum.