Bir son.
Yaşamda ağrılı;
Buhranlarda ezik.
Duvarlarının altında kalmış;
Bir kent.
Soluk bir sonbaharda;
Tüten bir sobadır memur.
Soluk bir sonbaharda;
Dökülen yapraklarını,
Tutuşturur ve ısınır memur.
Kendine kalır gövdesi.
Ve güne güler;
Açık da kalan kökleriyle.
Uzanır döşeğine.
Kayıt Tarihi : 9.7.2003 21:28:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!