Hayat der ki; Sevdiklerinizi artı ve eksileri ile kabul etmeyi öğrenmedikçe, sevmeyi ve sevilmeyi beklemeyin... Yoksa sevmenin lezzetine varamayacak,eleştirmekten sevmeye vakit bulamayacaksınız....Ve hayat der ki; dostluk ipekten bir gömlek gibidir... Onu taşımayı bilemezsiniz..sırtınızdan kayıverecektir...Sırtında dost gömleği olmayan yürekler hep üşürler...!
hayatı,
keşke" diyecek pozisyona getirme...
yalnız doğarız yalnız ölürüz"
inancında olsan da
en azından "arayı" doldurmaya bak...
Ne unuttun,
ne de gittin,
yalnızca gittiğini sandın;
belki de alıştın,
ya da alışmaya çalıştın;
aslında aynı yerde kaldın,
__havaların; rüzgara ve rüzgarın buluta
iki büklüm... dolaştığı zamanlarda
kollarım kırılamıyorsa
omuzlarında
bir vurgun/ yemiş say
derinlere dalmayan gözlerim
Geceleri kapatıyorum, ilkbaharda çimenler nasıl kapatıyorsa toprağı...Kapattığım an gözlerimi karanlığında yeşilliğini görüyorum...Biliyor musun ilk defa yeşili bu kadar çok seviyorum..Sadece yeşil mi evrendeki bütün renkleri ilk defa bu kadar canlı görüyorum.Aşkın sembolü olan gülün asilliğini göğün sonsuz maviliğini bulut beyazını güneş sarısını ilk defa bu kadar çok seviyorum...Sabah kalktığımda sabahın serin nefesini günün tazeliğini yeni yeni farkediyorum...Ve ilk defa yaşıyorum böyle dolu dolu...Hayatı seninle seviyorum...Seni sevdiğim için katlanıp hayatın zorluklarına yaşamı sevmeyi öğreniyorum...Seni sevdiğim için gülebiliyorum, böyle içten güne mutlu başlamaya karar verişim hep seni sevişimdendir...Seni düşündüğüm an yüreğimdeki mutluluğu tebessümlere döküyorum...Güzelliklerde hep seni görüyorum.Seni düşünmekten bitkin düşüyorum bazı geceler...Bu tatlı yorgunlukla yarı kapanan gözlerimde gülen halin beliriyor...Hayalini karşıma alarak uyuyorum aynı hayalle uyandığım uykulara...Güneş doğar doğmaz geçip göz kamaştıran sıcaklığın karşısında sana seni nekadar çok sevdiğimi anlatıyorum...seni sevdiğimi söyleyerek başlıyorum güne ve yine mutlu olmaya karar veriyorum...Ve biliyorum bana Ömrüm deyişi kadar sevdiğim gülümseyişini bir sabah dudaklarına takıp beni mutlu edeceğini..
Kaç kez sevdiniz, siz bile unuttunuz artık. Kaç kez, aynı sözlere güvendiniz... Kaç kez hayal kırklıkları kapladı hayatınızı? Kaç kez yalan oldu her şey? Silip attınız... Zorlandınız belki ama olamazdı ki. Belki sizi sevdi ve karşılıklıydı bu ama kaç kez güldü size. Kaç kez sizi oyuncak etti. Saydınız mı hiç? Seven insan, bırak kendi dalga geçmeyi kimseden laf getirtmez sevdiği insana. Sahip çıkmalı yanındakine. Değerini bilmeli.
Bazen sen de özlersin ama yediremezsin kendine. Olmaz işte, yapamazsın. Ve gözünün önünde gider her şey. Anılar sanki yüzüne bakıp gülerler kaç defa ama hiçbi şey yapamazsın. Geçmiş günleer diyip sıyrılırsın işin içinden...<<
Bilmezsin sen: yıldızlar kayardı her gece saçlarıma! kimseler görsün istemezdim düşlerimde sabahladığını... O yüzden en büyük korkum olurdu talan edilmesi düşlerimin, çaresiz kalmışlığım olurdu yalnızlığım, kimsesizliğim... Yıkılmaya yüz tutmuş köprülerden geçerdi en ağır sevdalarım. hep içimde yıkılma korkusu, hep göçük altında sessiz çığlıklarım olurdu en sesli sevdalarım.İçimde kopanlar ruhumun iç gıcırdatan yalnızlığı değildi, bunca ağırlığı göğüslemiş olmanın yorgunluğu vardı üzerimde. Sesli sevdalarımın sessiz çığlıkları tırmalar kulaklarımı, can yakar her seferinde külleri uçuşmayan. Geceler örtemiyor içimdeki yangının dışa vuran anlamsızlığını. Hep yüzükoyun sevdalarda buluyorum kendimi, o yüzden sıkıştırıyor göğüs kafesim, sımsıcak ellerime susamış yüreğimi... Darmadağın oluyorum düşlerime daldığında, hiç birşey oluyorum yanında, yokluğundaysa herşey... Sevgiler büyütüyorum içimde sana, en büyük sevdamdan daha büyük kalıyorsun yanımda, hep biraz daha fazla aşk, hep biraz daha fazla yoğunluk var mayanda ve tututluyorum ben sana aşkın en koyu kıvamında.Sen bilmezsin! Ya dipteyimdir yada tavan yapar sevgilerim, o yüzden çok ses çıkartır aşklarım, yüksekliği kadar sancılıdır benim sevdalarım ki seni paylaşmak yine de acı veriyor bana; doğan güneşle, saçlarına değen rüzgarla, dudaklarına değen bir fincanla, belkide yalnızlığınla! Kim bilir? Anlamsız kuru gürültüler büyütüyorumdur sevdana dair, anlamsız şarkılar besteliyorum, şiirler yazıyorum sana, en büyük en ateşli sevdama...
Ruhumuzun kör kalışları değil midir bizi okyanusun ortasına savuran, yalvartan -sahipsiz bir köpek misali- bir yumruk yürekten "sevgi" diye... Doyunca sevgiye nasıl kamaştırır gözleri sevilen insanın bakışları, nasıl bir yangındır ki bu benliği öylesine ısıtır ki yüzyıllarca yetecek bir yumuşacık sevgi depolanır sanılır gönle... Beden bırakır kendini öylece sahile vuran dalga misali sevilenin ayaklarına ve gökkuşağının zaferi çığlık çığlık haykırır evrene "Bu benim zaferim! " diye... dil susar, sussun...Gözler konuşsun, aşk terennüm edilsin bakışlarla ki dağların doruklarındaki karlar, çığ olup dökülsün âşıkların üzerine ve gizemiyle kalsın aşk...
Hayat detaylarıyla güzelliklerini sunar bize!
Eğer bu güzellikleri fark edersek keyf alırız. Güzellikleri temaşa etmeyi ıskalarsak, hic güzellik görmedim diye şikayet ederiz!
Bu mini mavi çiçeğin bu kadar güzel detaylarının olduğunu gördüm.
Nedenini bilmeden sevdiğim bu minik çiçek, sevgim karşılığında güzel yüzünü ikram etti bana sanki!
Bu güzelliği 'Yaradan'a ve bana görmem için 'göz verene' binlerce teşekkürlerimle...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!