Bende de bitti kelimeler
Sadece gözümde bir damla gözyaşı var
ve gerçek yalan değil
Bir ben varım yalnız gecelerde
birde ...
Nasılım? Nerdeyim? Ne yapıyorum?
Ustalıkla mı söylüyorum, yoksa acemice mi?
Razı mıyım kaderin bana her yaptığına?
İlaç gibi mi geliyorum, yoksa hasta mı ediyorum?
Yalçın dağlar kadar yüksek bir yerde miyim?
Ve düşlere kelepçe vuruldu
Sisli umutlar yine
Her yanı muamma bir bekleyiş için de vücudumuz
Ütopik bir şiir yazmak istese de ellerimiz
Kırılmış bir defa kalemimizin diviti
Yaralara derman da aranmaz bilirsin
Uçar gider kuşlar ufka doğru
Ardından giden gençliğim mi yoksa koşar adım
Ömrün sonbaharına doğru yelken açan gemiler gibi
Kaybolur ufuktan yavaş yavaş yıllarım
Geride kalan yalnız bir ağaç gibi
Solan fotoğraflar çerçevelerde
Bir manzara bembeyaz
Gören kar düşmüş sanır
Güneş doğmazsa ne var
Yokluk sonum,kaçamam
Önce hafif bir soğuk
Tatmin eder kimisi egosunu
Kimisi köşe kapma telaşında
Adamcılık,torpil gırla
Varsa dayın koltuklu
Ne gerek var okula
Çürüt sen dirseğini sıralarda
Neden çocukluk bir başkadır? Sorumluluk olmadığından dolayı mı acaba? Yoksa saf ve duru bir kalple bakıldığından dolay mı hayata?
Hatırlıyorum da küçükken köydeki evimizin önünden küçük bir dere geçerdi.Biz “çak” derdik.Şimdilerde suya hasret.Ne zaman yolum düşse köye,eski anılar depreşir yüreğimde.İnce bir sızı halinde sarar bütün vücudumu.Çoğu zaman ağlayasım gelir ama utanırım ağlamaya.Erkeklik damarım kabarır,Orhan Veli’yi hatırlarım;
*Baka kalırım giden geminin ardından;
Atamam kendimi denize, dünya güzel;
Çocukluğumun dar sokaklarına özlem duymakta büyüklüğüm
Kontrpedal bisikletimle
Gözümde devasa büyüyen o küçücük yokuştan kendimi bırakışım
Hayatın hoyratlığına inat
Saçlarıma değen her rüzgar zerresi
Özgürlük kokuyordu sıcak nefesiyle
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!