İçimi ezer delice bir cesaret
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
Devamını Oku
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
Güzel bir konu, yalın, içten bir dil ile ele alınmış. Kutluyorum, saygılar.
Makalenin başlığı yerinde ve oldukça güzel bir benzetme, aslında bu makalenin ardından söylenebilecek tek şey teşekkür etmek olur...
Hepimizin adına burada yaşanan sorunları gözlemleyip dile getirdiği için, ben kendi adıma çok teşekkür ediyorum, emeğinize sağlık kutlarım saygılar...
Hay sizin de ömrünüze bereket sevgili Yılmaz Örmeci…
“Al gülüm, ver gülüm!”
Daha güzel anlatılamazdı bu fasaryanın düzeni… Ya da düzene sokmaya çalıştığımız düzensizliği…
Dehşet içinde izliyorum çoğunlukla, dün dost olanlar bu gün düşman, dün var olanlar bu gün yoklar. Dün yanınızda sizinle yürüyenler, şimdi size mesafe koyar olmuş. Yanlış var mı bu işte? Elbette yok!
Herkes yerini bilmeli… Bilmiyorsa, bildirilmeli…
Mesela, bence gruplara çok fazla iş düşmekte bu konuda… İnsanların en rahat şekilde etkileyebileceğimiz yerler gruplar…
Nasıl mı?
Antoloji ve grup düzeni öğretilebilir, beklentiler aktarılarak, bu iş yapılacaksa böyle yapılmalı mesajı kesinlikle verilmeli… Hatta biraz abartacak olursam, bunun için gruplarda hedef üye için toplu kararlar alınabilir… Yani demek istiyorum ki, toplu ödüllendirme veya cezalandırma…
Kimse kalıcı değil!
Peki, önemli olan ne?
Kaç şiir paylaşmışsın?
Kaç kişi listesine almış?
Kaç kişi altına yorum yapmış?
A Listesinde kaçıncı sıradasın?
Yok, böyle bir şey… Bence olmamalıydı böyle bir alış-veriş düzeni…
Şimdi ben kendi adıma öz eleştiri yapacak olursam demeliyim ki;
Tabi, Sevgili Yılmaz Örmeci’den anlayabildiğim ve alabildiğim öğüt ve önerileri için baştan çokça “teşekkür” etmem gerektiğini söyleyerek…
Kısa ve öz yaz… Uzatıp da sıkma…
Bir gel, iki gel… Üç beş her neyse, ben gelmiyorsam, gelme artık sende…
Sonra dönüp, kesinlikle demeliyim ki…
Karşıyım ben bu “al gülüm ver gülüme”
Yeni seslere, yeni yüzlere ulaşmalı artık… Onlar bana dönmemiş, ne fark eder ki, ben o anın duygularını paylaşmaktan mutlu ayrılırım sayfalardan…
Aynı çemberin içine hapsedilmeye çalışılıyormuşuz gibi geliyor bana…
Antoloji geçmişim kadar eski ve sizler kadar da vakıf ve aktif değilim ne yazık ki… Bu “NE YAZIK Kİ” sözümde kaçırdığımı düşündüğüm ve hissettiğim güzellikler adına…
Daha önce de dediğim gibi, Öğretmen olmalıydı Sevgili Yılmaz Örmeci…
Hani ona neden komşum deme sebebimin sadece komşu şehirlerde olmamız olduğunu unutsa da…
Kesinlikle iyi bir öğretmen olurdu…
Aynen, iyi bir yazar olduğu gibi…
Bir önceki yorumumda da bahsettiğim gibi…
Sevgili Yılmaz Örmeci…
Sadece iyi bir yazar ya da şair değil…
İyi bir uyarıcı… Bu işi yapmasını da biliyor… Satmasını da…
Sayende bu düzenin sırrını bir kez daha gördüm, sevdim mi, sevmedim mi, o da bende kalsın…
Nicelerine inşaAllah…
Selam ve sevgilerimle…
yarım elma, gönül alma hesabından gibi. Az ya da çok, yeter ki gönülden olsun, değil mi? Aynen katılıyorum düşüncelerinize.
sanal alem dedikleri bu ortamdan çıkıp gerçek arkadaşlıklar kurduk bazı şairlerimizle... lakin ben de çok hoşlanmıyorum çocuk gibi küsmelerden... karşılıklı biraz daha olgun olmalıyız diye düşünüyorum... güzel değerlendirmeniz için çok tşk ederim yılmaz bey, saygılar
Gerçekleri güzel dile getirmişsiniz yılmaz bey dilerim herkes bu temennilerinize uyar saygılar selamlar.
Bu şiir ile ilgili 6 tane yorum bulunmakta