Yüzleri soyulmuş haritalar
telleri çürümüş sınırlar
temeli yıkılmış duvarlar
acuze ve zavallı dünya amirleri
kırkınıza kırık merdivenler dayamışsınız
biraz daha sabredeceğiz
Ne garip
bazen düşününce insan
yok
yok olmak
olamamak...
insan az biraz düşündüğünde
Neydik biz.
Kimimiz vardı bizi bize hatırlatan.
Kimdik.
Neyimiz vardı kim olduğumuzu gösteren.
Eksikken eksiltilmiş,
azken azaltılmış bir şeydik.
Karı dökülünce yüzünün
kırlangıç maviyi de uçacak
ne günler
ne güller açacak
gökkuşağı tamamlanacak
tamamlanacak
Henüz yazılmamıştır
içimde senden başka bir tek diri
her yerimde gizlemeden tuttuğum
ve beni
Sabahları yağmur kokuyor gözlerin
dağanak saçların içinde uzak ve umut bakan
hemen doğmuş bir çocuk gibi
annesiz
öyle bir renk ki o bakış
koşup sarılası
Hasat topluyor sabrımız
üç sabır ötede ellerin
az daha dirensek hani
değeceğiz birbirimize
üç defa
sen
Mavi’nin Kızına...
Kızım.
Çocukluğumun kalan yanı.
Kadınımın mavisi.
Mav’inin kızı.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!