Gözlerim kısık aşka güler
Bakamam gözlerine
Tutulmayayım diye ay ışığına
Gök yırtar kendini
Aydınlatır şimşek çakmaları yüzünü
Gözlerin ikiye böler beni
Ben gidiyorum;
Her zamanki karanlık yalnızlığıma!
Birazdan üzerime örteceğim seni,
Üşüyeceğim sarılmışlığıma.
Her zamanki gibi erken
Yada geç
Geri çekiliyor
Sonra birden vuruyor
Bunca unutuluş arasında
Şiir dolu, sevgi dolu
Ne yazasım var
Ne çizesim
Resim yapmakta gelmiyor içimden
Bütün ipleri renklendirip
Boynuma geçiresim var
Beyaz bir ölümde
Aşkın gerçek olduğuna inananlar
O bir rüya
Uyandığınızda anlarsınız
Nasıl bir kabus olduğunu
Sessizce çekip gittin....
Yaşanacak ne varsa erteleyerek.
Sen bana tutulmadın ama
Hıçkırık tuttu beni...
Kim ne derse desin çok önemli değil hükümleri kimsenin..
Ne histetiğine bağlı insanın
Neyi çağrıştırdığına,
Kimin ne bulduğuna,
Herkesin hissetiği anlam
Bir ayna kendine.
Herkesin bir hikayesi vardı
Hikaye değildi bizimkisi
Aynı gönüle değmeyen
Aşk yanılsamasıydı
Tesadüfü zamanlar da
Bu neyin yası bilmiyorum
Gözlerim ağlamaktan
Geceye kapanmamaktan yorgun
Bir ot ki ağzımda gece zehir
Yırtıcı bir hayvan eşgali
Heryanım sızlıyor
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!