üzdüler yürüyenleri hiçliğe
köhne bir mabette huysuz ritüellerden birini
gerçekleştirecektik hâlbuki
bir bekleyiş
umutsuzluk
zincire vurulmuşluk hissi
nemli dudaklarımız vardı
ardından terleyen avuçlarımız
toprağa dokunmalıydık ilkin
üzmeseydiler bu kadar filizlenebilirdik uzakta olsak dahi
çırılçıplak kalsak daha mı iyiydi acaba
ateşime gözyaşlarını dökesim var
yansın tüm muskalar
nefes dediğimiz şey sadece bir köprü
şu zamanda köprüleri yıkasım var
beş saniye tutup da içimdekileri
üzdüler mağaradakileri
ölülerimiz mezarında ters döndü
gözyaşlarımıza saklandı belki de
çırılçıplak gelmeliydim sana
bir elimde zaman bir elimde mekânı getirip de
Kayıt Tarihi : 26.5.2020 23:50:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
