Lokman Kaya Şiirleri - Şair Lokman Kaya

Bütün mevsimlerde yüzüm kırağı tutuyor,
sende benim gibi üşüyor musun.
Seni nasıl sevdim biliyor musun?

Milyonluk nüfusun içinde yapayalnızım,
bir gölgelik ışık bile parlamıyor,

Ölenin adresi bellidir.
Toprağına dokunursun, konuşursun,
ona sesini duyurursun.
"Niye geldin, ne işin var burda"
demez sana. Seni dinler...
Ya giden nerdedir?

Gözlerinin önüne düşen uzun kakülü,
up uzun siyah kirpikleri,
ışıl ışıl umut saçan gözleriyle
sabah güneşinden ışık çalmak için yüzüne
yurdun duvarına yaslanan,
çocuk kalmak istedim gözlerinde.

Hasta kalbimin sebebi sensin,
iki paket içiyorum seni her gün.
Her nefesimde, her saniyemde sensin, sen benim canıma kansersin.
Beni acıtan tek şey sensin, kanatan sen.
Ağrıyan solum sen, ağrıyan yanım sen, gözümdeki selsin sen.
Zehir zıkkım kara geceleri üzerime salan sen.

Ankara’da sadece bir tane semt vardı.
O semtte sadece sen vardın.
Bütün yollar sana bağlanırdı.
Ne zaman Sana gelmeye kalksam
sokaklar karışırdı.

Çık çık aklımdan çık rüyalarımdan çık
Ben ben olayım kendimi vurmadan bulayım çık
Geceye yatasım gündüze uyanasım yok
Aç kalayım tok olasım yok
Öleyim yaşayasım yok
Yeşeren yaprağım bile yok

hangi sancıların sabahındayım bilemezsin
kaç kez soluğum kesildi yokluğuna tutsak kaldım
sensizliğin çalıp götürdüklerini bilemezsin
kaç mevsim kaç gölgemde seni aradım
bir can ölüyor uğrunda görmezden gelemezsin
yüregime zincir vur kalbime kelepçe

Sessizliğin sesiyle tanıştım
sensizliğimde ve kimsesizliğimde.
Sen güneşken çehrelere
ben acımın gölgesinde.
Hiç cimri değildi yalnızlık
hiç karanlığını esirgemedi

Yüreğimdeki pası sökeceksen

gözlerimdeki yaşı sileceksen

harcanan yıllarımı vereceksen

İçime sinmiyor bu gidişin korkarım dönüşün olmayacak
ayrılık yaman çıkar korkarım bu defa bizi fena vuracak
kınası silinmeden kefeni biçilen gelin gibi duygularım
daha yedisinde darmadağın uykulardaki sabinin
kabusu gibi korkularım.
Ne olur susma bir şeyler söyle Azrail’in adaşı sensizliğim