Kül ve Çığlık Şiiri - Huban Asena Özkan

Gözlerim doldu taş oldu
''Ağlamak yasak! '' dediler,
Çakıl taşına döndü damlalar, birikti boğazımda
Yutkunamadım, tüküremedim…

Sırtıma yükledikleri bir ölünün sandukası,
İçinde çürüyen çocukluğumun oyuncağı,
"Neden böyle surat asıyorsun?" diye sordular,
Güldüm dudaklarımda kırık bir ayna,
"Hiç…" dedim, toz oldu, uçtu!

Geceleri, rüyalarım bir mezarlık bekçisi
Kovalıyor beni fakat ölüler değil,
Geçmişimin gölgeleri…
Uyandığımda, yastığım ıslak değil,
Gördüğüm kül sönmemiş, bir yangının armağanı.

Kaçtım, bir nehir gibi aktım,
Ama dönemeçlerde
Hep çakıl taşları, paslı bir kilit,
Bir çocuk ağlaması
''Uzaklaş'' diye bağırdım
Dağlar yankılandı "Kal!"

Yeni hayatım, bir anka kuşunun kanadı
Yakmaya çalıştılar ''Külkedisi ol!" diye.
"Neden titriyorsun?" dediler,
Islık çaldım içimdeki fırtınayı susturmak için,
"Rüzgâr," dedim, "camları sallıyor…"

Çaresizlik, bir kuyunun dibinde
Bağırıyorum, yankım bile dönmüyor.
Ellerim duvarları tırmalıyor tırnaklarım kırılıyor,
Kanım duvara çizdiğim bir harita
Çıkış yok!

İçine kapanmış suskunluğun sokaklarında yürüyorum
Göğsümde çürük bir elma,
İçi kurtlu, dışı kırmızı.
"İyi misin?" diye tekrar sordular,
Sıktım dişlerimi dilim kanadı
"İyiyim!"

Şimdi, bir aynanın karşısında
Suratım düşüyor, tutamıyorum.
"Yeter!" diyorum, "Yeter!"
Ayna kırılıyor sesimin yankısında
Her parçada bir başka ben
Biri ağlıyor,
Biri gülüyor,
Biri ölüyor…

Maskem düştügünde
Altında bir çocuk vardı,
Sırtında küller,
Avucunda bir kıvılcım.
Rüzgâr üflüyor,
Ama o,
Yumruğunu sıkıp
Küllerin ortasında bir ateş yaktı
Yalnızlığımı ısıtan, geçmişi yakan…