Körebe Şiiri - Özge Özgen

Kağıttan gemiler yaptığım zamanlarda
Hızlıca kaçarak uzaklaştım bazı insanlardan

Yalan değil, üç harfli aşklara inandım en çok
Çiçeklerle konuştuğum anlarda
Serçe adını verdiğim anılarım oldu yeşil kaplı sayfalarda

Kimi zaman dudaklarımda hep aynı ıslıkla
Yutkunduğum cümleler çıktı tartıya
Yıldızlardan mucize dilemekten de yoruldum

Yüzüstü düştüğüm dokunmatik ekranlarda parçalara ayrılırırken
Yüzüm
Titreyerek geçtim yanlışlarımdan
Yağmurda ıslık çaldığım zamanlarsa
Çoktan ölmüştü vücudum

Ellerimden dökülen kelimeleri
Dut lekesi gibi kapladı kimi acılar
Kimi hatalara gebe kalırken
isimsiz şiirlerim
Çoğalarak küçülmüşüm aynı zamanda

İfşa olan sol yanımdan
özür dilemek de istedim ben
Körebe oynayan çocukluğumdan ödünç aldığım göz yaşlarımla

Artık rüzgarlardan esinlenip, yağmurlu ellerimde taşımıyorum
Yüzümde küle dönmüş bir şehir boşluğunda kaldı o büyülü şehir

Uzaklığımı anlattığım düz yazılarıma ara verirken
Başını çevirip, göğe bakıyorum son kez
Senin adının geçtiği her yer
Benim kalbim...