Gezdiğin kaldırımların kokusu geliyor burnuma, yağmurun ıslatıyor saçlarımı. İçime çekiyorum derin derin vede lanet okuyarak ekşiyor insanların suratları. Heryer zifiri karanlık, sokak lambasının titrek ışığı aydınlatmıyor artık odamı. Birden duraksamalarım aklıma geliyor. Yağmurun, hücrelerimi doldurduğunu hissediyorum.
Şakaklarımdan bacaklarıma bir şeyler sözülüyor oluk oluk. Ve tenimde rüzgara yer yok. Odamın terasa açılan kapısından içeriye doluşuyor toz, toprak, yağmur, çamur… Ve bende kalanlar savuruyor, hortum oluyor, tufan oluyor. Sonra bir ışık huzmesi alıyor içimi sonra birden karanlık. Uzaklaştığını şimdi anlıyorum.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta