Kış Şiiri - Özge Özgen

Sana uğradığımda kalbim kıştı

Gövdem beni terk edip

Lacivert mevsimlerden sıyırıp geçerken

İki elim arsında sıkışıp kalan kahve rengi bilyelerden ibarettim

Ölmeyi erkene alan zaman

Ve o zamandan ayağını kaldıran aykırı insanların

işlek caddelerde

ıssızlığını gördüm

Leğene harç koyup karıştırken körpe kadınlar

Yüzümdeki ıslak terin avuçlarından

yayıp götürüyordu

O derin öyküyü hayat

Şimdi, bu turkuaz gökkubbenin altında çürürken yağmurlar

Otlara üfleyerek

Koşmak istiyorum ama

Ayaklarımdan aşağıya doğru boşalan korkudan kimseye bahsetmiyorum

Bunca zaman

Sevgiden

Sevgisizliği çıkardım

Hissisleşen sözcüklerin

lanetli ifadelerini boyadım duvarlara

Paslı kavonozlar

katmerli ellerin altında

bir deri, bir kemik kalmış çağdan yukarıya doğru ufaldılar

Üstelik çıplak kaldığım her an
Göğsümdeki kuşlara zürafaları anlatmak istedim

Solum hangi taraftan inceldi

Kalbimi hangi ipin ucundan alıp götürdü dünya bilemedim

Kim olduğumu

Kimsesizliğimden edindim

Bir kavşakta yön değiştirip uyutmuşum içindekileri bunca zaman
Bunca zaman
Yarım bir hurç giydirmişim damarlarıma

Kirpiklerimde bir serçe kadar ağıran, yaramdan alıp götürmüşler

orda kalanı

Gerisini hatırlamıyorum...