Kimse Bilmez Adımı Madenciyim Ben

Yüzüm kara ellerim is,
Üstüm toz kir içinde
Madenciyim ben.
Ciğerim tutulmuş vereme.
Kimsecikler üşümesin
Rahatça ısınsınlar diye.
Herkesten evvel
Söz verdim ben ölüme.
Kara elmasmış adı batsın!
Yüz ve yürek karası,
Ne yaparsın geçim davası.
Duyulmadı adımız
Şefik, Ahmet ,Serhat ya da kalanı...
Madenci olmuş adımız,
Kimse sormaz,bilmez ismimizi.
Gün yüzünü ne az görmüşümdür bilseniz.
Nasip diyerek kazmışımdır
Hep karış karış ocağını.
Her kazmayla yuvama helâl lokma
Getirmekti derdim.
Yaşımın var mı bir önemi,
Ha yirmi beş ya otuz ya da elli...
Alnımın kara isi ya anamın ya eşimin
Yahut torunlarımın kaynayan aşı.
Gönderirken madene hepsinin yüreği,
Sağ döneyim diye
Avuçlarında dua, yüzünde gözyaşı oldum..
Dönmeyeceģimi düşünürdüm hep
Bakarken sevdiklerimin yüzüne,
Son sözüm gidiyorum,
Helâlleşelim olurdu.
Her gidiş son gidiş gibiydi,
Dönüşümse sanki mucize..
Bu son gidişmiş güzel anam
Babam ver elini öpeyim.
Yârim sana sevdamı mahşere bıraktım,
Aklından sana sevdamı çıkarmayasın...
Evlatlarım siz bana emanettiniz,
Ben artık Hakk'a yürüyorum,
Zaman doldu...
Sizi bu dünyada bir tek
Hakk'a emanet ediyorum.
Ardımda kalanlara
Kul hakkımı helâl ediyorum.
Madenciyim bana hayat
Yerin altında başlar,orda biter.
Vel hasılı...
Adımız yoktur hiç birimizin,
Sesimiz dahi bilinmez.
Biz ölüme sözleştik hepimiz
İnsanların hayrına.
Ya bir grizu patlamasıyla
Yahut göçük altında.
Duyulmadan çığlıklar arasında,
Bağıra çağrıra ölüme gideriz...
Güneşi görmeden ölen madencileriz.