Kendi bahcemi kuruttum Şiiri - Mehmet Bi ...

Kendi Bahçemi Kuruttum

Herkesin gönlü olsun diye
ben kendi bahçemi kuruttum.
Ne bir çiçek kaldı içimde
ne de bir kelebek uğradı sonbaharıma.
Herkes “iyi misin” demeden
“sen güçlü kadındın” deyip gitti.

Ve ben,
gözyaşlarımı yutmayı öğrendim önce.
Sonra
bir fısıltının bile boğazda düğümlendiği gecelerde
susmayı…

O kadar çok sustum ki,
bir süre sonra
kendi sesimi tanımaz oldum.
Saçlarım bile ağladı rüzgârda,
ben duymadım.
Çünkü içimdeki kadın
artık kendi yasını
kendine bile anlatamıyordu.

İçimde bir feryat var,
duyan yok.
Kalbimde bir çocuk ağlıyor,
saracak kol yok.
Ve gözlerim dolu,
ama akacak yer bile bulamıyor.

Ben herkesten bir adım uzak,
kendime bin yıl yakın oldum.
Sevmeyi bildim,
ama kendimi sevmeyi unuttum.
Öyle parçalandım ki,
kimseye kırıklarımı göstermedim,
çünkü onlar incinir diye
kendi kanımı içtim,
gülümsedim.

Bir kadın nasıl yorulur,
kimse bilmez.
O en çok gece susar,
ve en çok kalabalıkta görünmez olur.
Ben işte o karanlığın içinde
ışık gibi susan kadınlardanım artık.

Korkuyorum.
Sevilmekten değil,
yine unutulmaktan.
Bir kere daha eksik sevilmekten…
Yine kendimden geçip,
bir başkasının gölgesinde kaybolmaktan…

Ama hâlâ içimde
bir çiçek açacak kadar umut var.
O bahar gelir mi, bilmem.
Ama ben,
herkesin baharı olsun diye
kendi bahçemi gömmüş bir kadınım.

Ve şimdi,
suskun bir veda gibi
kimsenin uğramadığı bir pencerede,
kendime “iyi ki dayandın” demeye çalışıyorum.
Belki bu da bir direniştir.
Belki bu da kadınlığın en ağır sessizliğidir.

Mehmet Bildir