Kefensiz Doğanlar Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Bir mezar kadar sessizim bugün,
İçime toprak doldu da sustum.
Dost dediklerim kürekle geldi,
Kimi cesedimi örttü, kimi hatıramı kazdı kustum.

Ölüm bir terazi,
Ama kefesi kanla paslanmış.
Kiminde can, kiminde para tartar—
Ölçü bozulmuş, adalet saklanmış.

Bir kuyu gibi derinleşti akrabalar,
Her biri ayrı bir taşla yokladı omzum.
Kiminin dili dua değil,
Miras taksimine dönmüş ağzı—susuzum.

Cebinde vicdan taşıyan yoktu aralarında,
Ama her biri noterden az önce çıkmış gibiydi.
Kimi pay, kimi parsel, kimi pusuda,
Ölümün soğuk eliyle tokalaşırken bile kurnaz gibiydi.

Adını koymadım kimsenin—
Çünkü hak edenin adı zaten yoktur kalbimde.
Kiminin eli kanda, kiminin eli çantada,
Kimi duayla değil, fotoğrafla uğrar mezarıma elinde.

Ve gözümde bir hesap görürüm her gece:
Kim borçla girdi bu hayata,
Kim haramla çıktı?
Kimi dost sanmışım,
Oysa tenimdeki ilk soygun izini o bıraktı.

Bazısı tok, çünkü haramla beslendi,
Bazısı aç, çünkü alnının teriyle yetindi.
Ama en garibi de şu:
Toprağın altı daha adildi,
Yukarıdaki taş duvarlardan bile derindi.

Gökyüzü diyor ki:
"Ey ölüme ağlayan kalabalıklar!
Siz ağlamıyorsunuz,
sadece payınıza düşmeyen altınlar için susuyorsunuz."

Bir çorba ısıtmadı kimse hasta günümde,
Ama kefenimin markasını soran çoktu.
"Ne kadar bıraktı?" dediler ardından,
Çünkü onların gözünde insan,
Banknotla tartılan bir koktu.

Adımı yazmasınlar mezar taşına,
Zaten hayattayken de unuttular.
Yazsınlar yalnızca şu iki satırı:
“Bu beden paraya secde etmedi,
Bu can, ihanetin sofrasına oturmadı.”

Ve bir gün ölecek olan siz:
İçinizde insanlığın enkazını taşıyan siz!
Hatırlayın beni,
Ne zaman bir yetimin duasına sırt dönerseniz,
Ne zaman bir kuru selamı menfaate çevirirseniz,
Ne zaman soğuk bir mezara tok gözle bakamazsanız...
Ben oradayım.
Ve hâlâ yaşıyorum utancınızda.