Kayıp Yolcu Şiiri - Ben Özge 2

hiç keşfedilmemiş kentimin
kayıp yolcusu
eylüle geç kalanım
kasımı beklemeden gidenim
ayak değmemiş yollarımın en sonu
sırlarımı emanet ettiğim sırdaşım
herkesten gizlediğim
en değerli hazinemsin

kimine göre yasak kimine göre günah
bana göre yedi kat göklerde
yedi kez yıkanıp yağan yağmurdan
daha temiz daha saf
sırılsıklam ıslandığım
güz yağmurumsun
yanağımda ıslaklığı mavinin
gözlerime hapsettiğim yaş
her nereye gitsem
peşimden gelen göçebe bulutlarımsın

okyanustan gelir esintin
kızgın kumlarda serinliğimsin
çorak topraklara hayat veren su
ağaçlarda en güzelisin yeşilin
daldan dala seken çalı kuşu
her nereye konsan onun rengisin

uçurum kenarında açan asi kır çiçeğim
dalından koparsam seni solarsın
sen sabırsız tez canlı çocukluğum
rüzgârda yelelerini savurarak dörtnala koşan gençliğim
yeni ayım yeni günüm unuttuğum dünüm
ölümün kucağından söküp aldığım
en güzel zamanımsın

sen gittikçe kaldığım kaçtıkça yaklaştığım
başı olmayan sonum
vedalarda buluştuğum
zamanı sende durdurduğum
kum saatim
takvimden hiç koparmadığım
en değerli an'ımsın

unuttum dediğimde ilk yalanım
hiç tanımadan sevdiğim hiç söyleyemediğim
teslim olmak istemediğim en derin korkularımsın
düşüm düşkünlüğüm
dehlizlerden göğe çıkaran kanatlarım
mahcubiyetimde sığındığım
Yerebatan Sarnıcı'm
zihnimde dağılmayan kalabalık
kalbimde yalnızımsın

sevgide cömert yanım
paylaşmak istemediğim tek varlığım
suskunluğumda içime akan zehir
konuştuğumda sihirli bir şarkısın
ruhumun yarası diğer yarısı
kırgınlığıma merhem inancıma tapınağımsın

efkarımı dinleyen taş duvarlarım
kapımın hiç aşınmayan kilidi
dizlerimin üstüne çöktüğümde dayanağım
yorulduğumda yaslandığım
ölümsüz bir çınarsın

gitmek istediğimde ayağıma takılan taş
ocağımda kor olmadan yanan ateş
yüreğimde soğutup şarap diye içtiğim
ellerimle tutamadığım harsın
hiç eskimeyen
hiç eksilmeyecek hislerimsin
yıllarca özlemle beklediğim
ulaşamayacağımı bile bile sevdiğim
en görkemli imkânsızımsın