Karagünler Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Senle çekip gitti körpe baharlar,
Soranlar boşuna sorup ararlar,
Bak ki nasıl bomboş koca diyarlar,
Ne karagünlere kalmışım bir bak.

Çimenler kurumuş, çiçekler solmuş,
Körpecik fidanlar dal dal soyulmuş,
Zavallı kalbime bak neler olmuş,
Ne karagünlere kalmışım bir bak.

Deniz mavi değil artık enginde,
Kıyılar, kumsallar bozkır renginde,
O eski mehtaplar şimdi sürgünde,
Ne karagünlere kalmışım bir bak.

Kuşlar darmadağın, perişan, yorgun,
Bulutlar kapkara, ağır ve durgun,
Her gün yüreğime yiyorum vurgun,
Ne karagünlere kalmışım bir bak.

Canım damarımdan çekilmiş sanki,
Varlığım özleme öyle kurban ki,
Ölmeye razıyım artık inan ki,
Ne karagünlere kalmışım bir bak.

Kalbim inildiyor ayaklarında,
Feryadım gülüştür dudaklarında,
Busemi götürdün parmaklarında,
Ne karagünlere kalmışım bir bak.

Aşkımız dillerde sivrilip gitti,
Yeminler rüzgarla savrulup gitti,
Zavallı yüreğim kavrulup gitti,
Ne karagünlere kalmışım bir bak.

Kalın zincirlerle bağlı bileğim,
Hıçkırıp duruyor artık yüreğim,
Artık bir başıma ben benimleyim,
Ne karagünlere kalmışım bir bak.

(SANA LEYLA DESEM isimli Hece Şiirleri 'nden > 69-70/100)