Kalbin Haritasında Yalnız Yürüyenler

Eşi de gördü
Teninde yanan ateşi söndürmek için
Kendimi bir nehir gibi akıttım içine.
Sevmek dediğin, kök salmaksa toprağa
Ben o köklerin arasında bir çocuk gibi büyüdüm.
Aşk, ellerimizde birbirine karışan çizgilerdi
Ve her gece, saçlarının kokusunu soluyarak
Gökyüzünü yeniden adlandırdım.

Dostu da gördü
Bir elin parmakları kadar az, iki avuç kadar sıcak.
Onlar ki, yağmurlu günlerde şemsiye değil
Yağmurun kendisi oldular.
Sırlarımı bir çınarın gövdesine nakşettik:
Her halka, bir hayatın tanığı
Ve her fısıltı, yapraklarda saklı.

Kardeşi de gördüm
Kan bağı, bir akrep zehri gibi aktı damarlarımıza.
Bir ekmeği bölüştük belki,
Ama bölüşürken bile
Kırıntılarını borç haneme yazdılar.
Bilirdim en keskin bıçak,
Seni "aile" diye kucaklayan ellerdedir.
Ve her paylaşım, beni biraz daha küçülten
Bir tuzağa dönüştü.

Ardında kalan postu da gördüm
İyi günlerin sofrasında kadehleri deviren
Ama kötü günde yalınayak kaçan.
Onlar ki, rüzgârın önünde eğilen ekinler
Her fırtınada yere serilen saman.
Bildim kimse sonsuza dek sırtını dayamaz
Yalanın duvarlarına.

Bir de gördüm ki insan,
En çok terk edildiği yerde tanıyor kendini.
Yalnızlık, bir aynaya dönüştüğünde
İçindeki çocukla gözgöze geliyorsun.
Ve anlıyorsun
Yarım kalan her cümle, bir dağın eteğinde
Biriken sis gibi dağılıyor.

Şimdi soruyorum
Hangi harita çizer kalbin izlerini?
Dost dediğin, yürürken düşen gölgendir
Ve aşk, düştüğün yerden yeniden doğmaktır.
Biliyorum, en sert rüzgârlar bile
Sahip olduğun tek şeyi
Kendini alamaz senden.