İstikbal Göklerdedir

İlk kez yükseldiğimde Planörle göğe, yıl doksan,
İnönü’nün rüzgârı doldu ciğerime.
Planör sessizce süzülürken ufka,
Bir çocuk gibi hayran kaldım göklere.

Ne motor sesi vardı, ne gürültü,
Sadece gökyüzü ve ben vardık orada.
Tellere gerilmiş bir hayalin ucunda,
Bozkırdan kopup maviliğe karıştım sonsuza.

Bir çift kanat yetti bana,
Bir tutam cesaret, bir damla merak.
Yukarıda her şey mümkündü,
Aşağıda zor olan ne varsa, kolaydı havada.

İstikbal göklerdeydi, derdi Ata’mız,
Ben o gün anladım, neden böyle demiş.
Gökte insan, kendini unutur önce,
Sonra yeniden bulur… hem de tertemiz.

O ilk süzülüş hâlâ içimdedir,
Ne zaman göğe baksam, kalbim orada kalır.
İnönü’nün tepelerinde yankılanır bir düş,
Bir planör geçer usulca… ve ben olurum yine o çocuk yaşımda.