İsmet Aci Şiirleri - Şair İsmet Aci

Çektim dilimden, güzel kelimelerin hepsini,
Onlar, artık yok oldu,
Üzgün değilim,
Dünyayı sevmiyorum,
Çiçekler açsın istedim yoksulun bağında bahçesinde,
Çocuklar gülsün istedim, ülkemin toprağında,

Her yan gözyaşı istemediğin kadar,
İnsan, insanı güldürmese o, insan neye yarar,
Hayat, hesaplandığından kısa, yaşanmasa, zarar,
Yaşamak gülmekle olur, Öyleyse’’GÜL’ ne olur.

Asınca suratın, yaşam sevincim son bulur

Önümüze koyduğunuz renkleri,
Karşılıksız size veriyorum.
Alın sizin olsun dediğim gibi bedava
Ben Denizin mavisi ile doluyum,
Biraz da dağ havası var iliklerimde.
Çizdiğim resimlerde tarifinize uyan renk kullanmam.

Yalnızlıkların gerideler iyim,
Çapraşık seviler, içimde hapis olmuş,
Yaşamaktan çekinirlerdeyim.
Her ses kelime olmaz,
Çığlıklaşır yüreğimde duyumsarım,
Anımsarım,

Sana yazamadıklarımı biriktirdim,
Yırtıp atamadığım yüreğimde.
Her mısraım da,
Hiç cevap vermediğin,
Okumadığın,
Mektuplarım saklıdır,

Gözyaşı dünyasının bekçisi bir garip,
Avundu durdu senelerce,
Karnında ki guruldamaların biteceğini sanarak.
Baktıkça gökyüzüne, isyanından. utandı.

Ona verilen bu dünyalık bu kadardı,

Yaşamanın anlamın da vardı ismin.
Yıllarca teselli etti bıraktığın remin.
Gözden ırak olunca silikleşti resmin.
Sen gittikten sonra.

Kaç gün birikti hafızamda,

Sen öylesin ki,
Nasıl anlatacağımı sana sormam lazım,
Sen öylesin ki öte yanda kalmış,
Hep yanımda gibisin,
Bazen hiç durmadan yağan Nisan yağmuru,
Bazen, ayaz gecelerin kara yeli,

Öylesine koşturduk doludizgin hayata,
Ellerinde kırmızı karanfil resimleri
Yüreği geleceğe adanmış.
İçinde sevgi yumağı.

Sessiz çığlıkları duyulmadan,

‘’ Van depremi anısına’’


Uğruna can vermeyi düşündükleri yerde,
Toprağın açılan kollarına sarıldılar,
Yüreklerinden birer parça bırakarak,