İnsanlığın Gölgesinde Şiiri - Basri Erdoğan

i

İnsanlığın, insanlardan utandığı bir Çağ'da
Nefes almak bile ihanetti çocukluğuma.
Göz göze gelmeye korkardım gökyüzüyle,
Çünkü mavilik bile terk etmişti umutları.

Sokak lambaları karanlığı aydınlatmazdı artık,
Her ışık altında bir yalan büyürdü sessizce.
Ve dostluk, en çok dillerde kirlenirdi,
Ellerde taş, yüreklerde boşluk olurdu sevinç.

Bir çiçek açsa, ezber bozardı kalbimi,
Oysa çiçeklere bile kin güderdi şehirler.
Toprağa güvenmek yetmezdi artık,
Zira insan, toprağa bile yalan söylerdi.

Söz, suskunluğun elbisesini giydi,
Ve susmak, yeni bir çığlık oldu içimizde.
Merhamet, tarihi bir kavram gibi anıldı,
Kitap aralarında unutulan bir mektup gibi…

Şimdi sen sor bana,
Bu çağda nasıl bakayım aynaya?
Yüzüm değil, yansımam utandırıyor beni,
İnsanların insan olmaktan kaçtığı bu harabede.