İlk Aşk Şiiri - İsmet Barlıoğlu

İkimizden öte kimseler yok yeryüzünde,
Bir sen, bir ben, bir de bu cennet bahçesi,
Onun için bir senden sz ediyorum, bir doğadan,
Denizlerden, ormanlardan, dağlardan,
Arılardan, çiçeklerden,
Böceklerden, kelebeklerden,
Ağaçlardan, yapraklardan,
Pençelerini bir ömür boyudur yüreğime geçirmiş olan
Karasevdadan.

Evrenimde senden ötesi yok ki;
Düşeyim yakandan, boşvereyim.
Sağımdasın, solumdasın, önümdesin, arkamdasın,
Aklımdasın, düşüncemdesin,
Bağımda-bahçemdesin,
Dışıma baksam; dışımda,
İçime baksam;
İçimdesin.

Pırıltı olmuşsun denizlerimde,
Deniz olmuşsun altın kumsallarımda,
Kumsal olmuşsun kıyılarımda,
Kıyı olmuşsun aklımda,
Akıl olmuşsun başımda,
Senden öte kimsem mi var, anam-babam,
Yanıbaşımda?

Yeryüzünün ilk aşkı bu benim aşkım,
İlk sevdası, ilk karasevdası,
Kerem benden öğrendi yanıp yanıp kül olmayı,
Ferhat dağ delmeyi benden öğrendi,
Mecnun çöllere düşerken bana özendi,
Senden öte ne Aslı bilirim, ne Şirin, ne Leyla,
Bizim aşkımıza ancak yeter
Dünya.

(GÜVERCİN isimli Serbest Şiirler 'inden > 49-50/100)