İçimdeki Labirent Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Bir aynanın kırık parçalarında
Yansır ruhun; ne sen tam, ne o tam,
Zamanın kıyısında kaybolan bir gemi gibi
Savrulursun kendi fırtınanda,
Kendi gölgelerinle savaşan yalnız bir savaşçı.

Kalbinin içinde bir labirent,
Duvarlar örülmüş umutsuzluk taşlarından,
Her köşesinde unutulmuş hatıralar,
Çürümüş baharın düşmüş yaprakları gibi;
Dökülür en saf sevgin bile,
Çünkü kendini sevmek zor bir bilmece bazen.

Gölgeler uzar, gece omzuna çöker,
Yalnızlık kapını çalar usulca,
Ve sen, seni dinlemeyen bir yabancıya dönüşürsün,
Kendi sözlerini unutan bir çocuk gibi,
Kaybolan bir şiirin eksik satırlarında.

Saklıdır ağlayan yanın,
Kendini öldürür her düşünce,
Ama her ölüm, yeni bir yol açar,
Küllerinden doğan bir kuş gibi,
Kanat çırpar umuda, yorgun ama direngen.

Bilirsin ki;
Yaşam, içinde dolanan bir labirenttir,
Kazanan yoktur, çünkü düşman da sensin, dost da,
Ama vazgeçmezsin,
Çünkü bu karmaşanın içinde,
Sen kendini bulmak için var olursun.