Günler birbirini kovalarken, ben her geçen gün biraz daha uzaklaşıyorum kendimden.
Aynaya baktığımda tanıyamıyorum yüzümü, gözlerimdeki parıltı sönmüş gibi.
İçimde bir yerlerde, derinlerde, geçmişin izleri yatıyor.
Ama ben, o izleri görmezden gelmeyi öğrendim. İçimdeki cesetleri görmüyorum, görmek istemiyorum.
Geçmişin yükünü taşımak ağır, çok ağır.
Her hatıra, her pişmanlık birer mezar taşı gibi içimde birikmiş.
Onları görmek, onlarla yüzleşmek korkutuyor beni.
Tanıdığım bir ağaç var
Etlik bağlarına yakın
Saadetin adini bile duymamış
Allah’ın isine bakin
Geceyi gündüzü biliyor
Devamını Oku
Etlik bağlarına yakın
Saadetin adini bile duymamış
Allah’ın isine bakin
Geceyi gündüzü biliyor